30 สิงหาคม 2546 08:45 น.
ใจปลายทาง
.เมื่อแรกเริ่มเดิมทีที่รู้จัก.
.หวังเพียงทักชั่วครั้งคราวก็เท่านั้น.
.ไม่คิดคบพบปะให้นานวัน.
.คำพูดฉันบางอย่างไม่ตั้งใจ.
.
.หวังเพียงคุยให้สนุกทุกๆวัน.
.บางเหตุการณ์นั้นแต่งเติมเสริมมาใหม่.
.พูดเรื่อยเปื่อยเลื้อยคำหลอกบอกเธอไป.
.แต่ส่วนลึกในใจเริ่มใหวเอียง.
.
.ความรู้สึกผูกพันธ์นั้นเกิดก่อ.
.เสียงเพราะๆส่งตามสายได้ยินเสียง.
.ใครเดือดร้อนอ้อนบอกไปได้ไกล้เคียง.
.แม้เพียงเสียงก็บรรเทาคลายเหงาใจ.
.
.ความคิดถึงความห่วงใยสายสัมพันธ์.
.ไม่คิดฝันจะกำเหนิดก่อเกิดได้.
.จากการหลอกเล่นสนุกทุกวันไป.
.เป็นสายใยสายสัมพันธ์ฉันให้เธอ.
.
.อ้อมขอโทษโปรดอภัยให้อีกครั้ง.
.ทุกๆอย่างผิดพลาดไปได้พลั้งเผลอ.
.ฝ้ายกับออฟตอบให้รู้อยู่ที่เธอ.
.ใจนะเออจะอภัยได้ใหมเอย.
นายเป็นอะไรไปอีกแล้ว อย่าทำอย่างนี้ได้ใหม เราไม่สบายใจ
เราเข้าใจกันแล้วไม่ใช่หรือ แต่ทำไม นายทำเหมือน ไม่พอใจเราอีกแล้ว
5 เดือน ที่นายหายไป เรารอด้วยใจทรมาน
แต่เมื่อนายกลับมา มาบอกเราเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิม ให้อภัยเรา
แล้วทำไม ทำไม นายหายไปอีกแล้ว
เราไม่เข้าใจนายเลยจริงๆ รู้หรือเปล่า เราคิดถึง และเป็นห่วงมากมาย
18 กรกฎาคม 2546 23:28 น.
ใจปลายทาง
ขออภัยเพื่อนๆๆที่เข้ามาอ่านนะค่ะ อ้อมขอลบบทความนี้ค่ะ
ขออภัยเพื่อนๆๆที่เสียเวลาเข้ามาค่ะ
ขอบคุณนกด้วยจ๊า ที่เข้ามาทักทายจ๊า
10 กรกฎาคม 2546 15:50 น.
ใจปลายทาง
ครั้งหนึ่งกับความทรงจำ
ความทรงจำผ่านมา เราสามคน ได้เดินทางไปจังหวัดนครสวรรค์ เพื่อไปดูการเชิดสิงห์โตด้วยเพราะไว้ใจ เพื่อนบ้านเดียวกัน ที่เป็นทหารอยู่ที่นั่น หรือเพราะ ไม่คิดหน้าคิดหลังว่าการไปคราวนี้ไม่สมควรเป็นอย่างยิ่ง กับการจะไปหาทหารถึงในค่าย
เมื่อไปถึง เขาและเพื่อน ขี่มอเตอร์ไซค์ มารับ รถ สองคัน กับ คน ห้าคน เขาพาไปทานอาหารไปดื่มตามประสาผู้ชาย เราผู้หญิงก็นั่งดู เมื่อตกกลางคืน เราอยากจะดูการเชิดสิงห์โตแล้วแต่คนเยอะเหลือเกิน ไม่สามารถ เข้าถึงได้ ตัดสินใจกลับบ้าน เปล่าเลย เขาไม่พากลับไปส่ง ที่บ.ข.ส. กลับพาเราแยกจาก รถของเพื่อนอีกคัน รถสองคันไปคนละทาง
เขาพาเราและเพื่อนผู้หญิงอีกคน ขี่รถอ้อมเมือง เปลี่ยว น่ากลัว วนหลายรอบ ขี่เร็วเกินกว่าเราจะกระโดดลง
ในที่สุดเขาพาเรามาค่ายอีกครั้ง เมื่อมาถึง ลากเรากับเพื่อนขึ้นห้อง แต่เราสะบัดหลุด แต่เพื่อนสิ โดนลากขึ้นห้อง
สิ่งที่เราทำได้คือ เข้าไปนั่งยกมือไหว้ ทหารในค่ายที่เดินไปมา ให้ช่วยเพื่อนด้วย แต่เปล่าเลย ทุกคนยืนมองแล้วเดินหนี
ไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น เดชะบุญ เพื่อนสะบัดหลุดเพราะทหารเมามาก วิ่งลงมา เจอภารโรง ตา ยาย นั่งตรงนั้น
กอดยายไว้แน่น' ยายจ๋า ช่วยหนูด้วย อย่าให้เขาเอาหนูไป '
เมื่อมันเผลอ ตา ยาย พามาซ่อนในห้องเก็บของ ใส่กุญแจ' ห้ามร้องให้ อย่าร้องเด็ดขาด มันจะได้ยิน '
เสียงรถมอเตอร์ไซค์ วิ่งวนไปมา เกือบตี3 ถึงได้เงียบ ยายมาบอกว่า ' ยายหลอกมันว่าหนูสองคนหนีเข้าป่าไปแล้ว'
มันตามทั้งคืน เมื่อได้เวลาตี สี่ แน่ใจว่ามันหลับ แล้ว ตายายก็ให้ทหาร ที่ดีคนหนึ่งมาส่งที่ บ.ข.ส.กลับบ้านด้วยความปลอดภัย
ตา-ยาย ค่ะ ถ้าอ้อมไม่ได้ ตา-ยาย ช่วยไว้ ชีวิตอ้อมกับเพื่อน จะมีลมหายใจถึงวันนี้หรือเปล่า
อ้อมระลึกถึงในพระคุณ ความมีน้ำใจ ที่ช่วยเหลือ เราสองคน ให้พ้นอันตรายมาได้ ตา-ยาย ไม่ได้นอนทั้งคืน
เพราะต้องนั่งเฝ้า อ้อมและเพื่อน หาน้ำ หาผ้าห่ม มาให้เมื่อมันเผลอ อ้อมไม่รู้แม้กระทั่งชื่อ ไม่รู้ป่านนี้
ตา ยาย ยังมีชิวิตอยู่หรือเปล่า คิดถึงอ้อมและเพื่อน บ้างใหม
อ้อมคิดถึง ตา ยาย เสมอนะค่ะ แม้วันเวลา จะล่วงเลยมานาน
' โชคดีนะลูก อย่ามาแบบนี้อีก มีเงินใหม ตาจะให้ สองร้อยพอค่ารถใหม '
ระลึกถึงเสมอ