10 กรกฎาคม 2548 22:08 น.
โอ๋ ศิษย์นันท์คนเขียนโคลงกลอน
หนาวกายกรมห่มหายกับสายฝน
พร่างพรายชล กมลครวญไห้หวลหา
ระบัดคลื่นระรื่นลอกกระฉอกมา
ประหนึ่งฟ้าจะย้ำเยือนให้เตือนใจ
ครางสะครืนสะอื้นก้องทำนองหวน
พยับยวนกวนระพีลับหนีหาย
สิ้นสว่างดั่งข้างเห็นจันทร์เร้นกาย
แสงเป็นสายคล้ายเมฆินทร์ปิดสิ้นไป
ฤ ครวญเสียงเพียงจะปองร้องครวญคร่ำ
แสนระกำสรวงฟ้าน้ำตาไหล
กระหน่ำแดนแสนอุทกตระหนกนัย
ระคางกายคล้ายดั่งคนกมลหมอง
แม้นจะคูณพูลผสมอารมณ์เทวษ
แสนประเทศครวญคร่ำพร่ำสนอง
แม้นเจ็บจำค้ำข่มจนกรมกรอง
ก็จงร้องเถิดแสงฟ้าข้าเข้าใจ
อ่ะครับ แปลจากโคลงมาเป็นกลอนบ้างครับ
ดูตะกุกตะกักพิลึก แต่ก็พยายามแล้วครับ
8 กรกฎาคม 2548 19:42 น.
โอ๋ ศิษย์นันท์คนเขียนโคลงกลอน
ปิเยหิ วิปะโยโค ทุกโข อัปปิเยหิวิปะโยโค ทุกโข ทุกขะ โทมะนัสสุปายาสาปิ
สังสารละหานแล้ง
ตละแห่งก็กันดาร
ชีพชนม์ ฤ ทนทาน
ดำรงได้ดังดวงใจ
พฤกษ์พร่างสล่างงาม
จะนิยาม กวีใด
สวยสมอุดมไพร
ละสมัยก็โรยรา
ตละใบตละดอก
ดุจจะบอกวิสัชนา
กงกรรมมัณฑนา
เกิดแก่แล้วก็โรยไป
เหลือเพียงธุลีคลี
บ่จะมีค่าอันใด
ความดีสิเกรียงไกร
สิจะเลื่องคนจะลือ
ความสูญเสีย ก็เป็นหนึ่งในทุกข์
วิถีแห่งพระอรหันต์ ไม่มีทุกข์ และไม่มีแม้กระทั่งสุข.....................
7 กรกฎาคม 2548 20:06 น.
โอ๋ ศิษย์นันท์คนเขียนโคลงกลอน
สาดสาดสะท้านแดน
พสุแสนกระหน่ำชล
โครมครืนครึกคำรณ
สิวับแวบแปลบแปลบเปลว
หวลหวลไห้โอดโอย
พยุโบยระริกเร็ว
ชีพชาติก็ขลาดเลว
แรงจะสิ้นใจจะสูญ
หยาดหยาดระบาดโบก
สำเนียงโศกวิโยคพูล
ทุ่งข้าวก็สมบูรณ์
ดารดาษด้วยแรงชล
เย็นเย็นเห็นพยับ
เมฆเข่นกลับจะขับฝน
แต่น้ำตาพร่ากมล
ทหัยหวนจะครวญคราง
สาดสาดแกล้งเกลื่อนสูรย์
นภางค์ขุ่นขับระคาง
ใสใสไสววาง
ดุจประการจะไพบูลย์
ช่อช่อก็ชูชื่น
พฤกษยืนด้วยแรงบุญ
อุทก ร่ำจะพร่ำจุน
หลังภัยร้าย มลายไป..............
โอ๋ ศิษย์นันท์คนเขียนโคลงกลอน
Lovers
0 คน เลิฟโอ๋ ศิษย์นันท์คนเขียนโคลงกลอน
หน้าส่วนตัว
1935
