บางคำหากพร่ำเพ้อ พรรณนา นุชบ่เห็นคุณค่า ส่วนน้อย ผิว์จะเพียงลมวาจา เปรยผ่าน เพ็ญโพยม ฤา โลมคล้อย อยากกลั้ว ธุลี ผจงจิตเรียงร้อย วาจา ไหนจะซึ้งตรึงอุรา เจ้าได้ ครวญคร่ำรำพันพา โอยโอด แม้นจิตปฏิพัทธ์ใกล้ ก็ร้าง แรมเลือน ชะรอยแม่นี้แล้ ภายใน สวาทร้างห่างไป อื่นสิ้น เคยพิศนวลป่วนหทัย ใจโศก ปานจะดับจะแดดิ้น เพียงเจ้า ปรายมอง