28 พฤศจิกายน 2546 19:33 น.
โอ๋ ศิษย์นันท์คนเขียนโคลงกลอน
สล้างรายสายทิวเป็นริ้วลอก
ผันเรรวนยวนยอกกลอกกลับสาย
กาลหมุนผันวันหมุนเวียนคนเปลี่ยนใจ
นับอะไรเมื่อกายต่ำธรรมดา
ชลประเทศนิเวศน์หลั่งพรั่งอุทก
เป็นสายตกเตือนหทัยไว้เถิดหนา
สูงสวรรค์ชั้นใดยังไคลคลา
นองน้ำตา ณ รุ่งขึ้นก็ชื่นใจ
(ต่อกลอนท่านสดายุ 27พ.ย.46)
23 พฤศจิกายน 2546 17:08 น.
โอ๋ ศิษย์นันท์คนเขียนโคลงกลอน
แจ้งจางสางแสงแผลงผาด
หวามหวาดขลาดเขลาเงาหัว
ใจมืดจืดจางต่างกลัว
มืดมัวชั่วมีบีฑา
วายวุ่นกรุ่นกลิ่นถิ่นนี้
ใฝ่มีสุขสันต์ฝันหา
ในนอกหลอกลิ้นจรรยา
มองหาหนทางกลางใจ
หนาวหนาวลมไล้ไม้อ่อน
กลับย้อนคืนเปลี่ยนเวียนใหม่
ทุกข์ทนจนหนาวร้าวใน
กาลใหม่หมุนเวียนเปลี่ยนมา
เกิดตายกายเจ็บเหน็บจิต
ใยคิดยึดยั้งสังขาร์
แก่งแย่งเยื้อยุดฉุดมา
วิญญาเอาได้ไม่มี
ผีเสื้อลอยล่องร้องเพลง
ครื้นเครงเพลงฉันหรรษา
ไม่นานฉันสิ้นวิญญา
มอบกายไร้ค่าลงดิน
ไม่สนทองพูนกูนกอง
ลำพองหยิ่งเย่อในสิน
แม้นใกล้วายต์ดับกลับบิน
บรรเลงเพลงถิ่นพนา
ลาแล้วฉันลาไปก่อน
กลับย้อนวัฏฏะสังสาร์
หนาวหน้าฉันจะกลับมา
โบยบินถิ่นป่าเหมือนเดิม.....................