31 ตุลาคม 2552 09:12 น.
โอเล่พิ้งค์
หน้าสุดท้าย...
เป็นหน้าที่เราอยากเขียนอะไรมากที่สุด
เหมือนวันสุดท้ายของชีวิต
มีอะไรมากมายที่อยากจดจำ
แต่ก็ไม่อาจทำอะไรได้สักสิ่ง
หน้าสุดท้าย...
จึงปล่อยว่างไว้
เพื่อจะได้เสริมต่อให้เป็นหน้าแรก
ของสมุดเล่มใหม่
เป็นบทกวีบทใหม่
และเป็นชีวิตใหม่
ในกระแสธารแห่งอมตะ
6 กันยายน 2552 11:56 น.
โอเล่พิ้งค์
บทกวีดี...หนึ่งบท
จรรโลงใจคนอ่านได้
เพลงเพราะ...เพียงเพลงเดียว
ทำจิตใจให้เป็นสุข
แต่...
คำยกยอ...หลายล้านคำ
ไม่ทำให้เรื่องที่พูดเป็นจริง
5 กันยายน 2552 23:16 น.
โอเล่พิ้งค์
"เรา"
อาจมีความหมายแค่
คน ๆ หนึ่ง...ซึ่งเขา...เผอิญรู้จัก...
เผอิญรัก...เผอิญเข้าใจ...
แล้วก็ผ่านเลยไป...ตามกาลเวลา
แต่...
กับ "คนคนนั้น"...ซึ่ง
ฉันเผอิญรู้จัก...เผอิญรัก...เผอิญเข้าใจ
>"เขา"
กลับสถิตย์เนาว์แนบแน่น
อยู่ตรงนี้...
ตรงกลางหัวใจ...นิรันดร์
2 กันยายน 2552 21:23 น.
โอเล่พิ้งค์
สายตาที่เธอมองตรง
ทำใจอันมั่นคงของฉัน...ให้หวั่นไหว
...พอหรือยังคนใจร้าย...
โดยเฉพาะ...ตอนที่เธอยักคิ้วให้
ฉันเกือบหยุดหายใจไปตรงนั้น
จะบอกรักกันตรง ๆ...เธอก็คงทำได้
หรือจะไม่บอกรักกัน
ถ้าต้องการอย่างนั้น...ก็แล้วแต่ใจ
...ใช่ว่าจะต้องการให้เธอเอ่ย
แต่ควรเผยหัวใจให้หายสงสัย
ว่าน้ำใจที่เธอให้กับใครใคร
มันต่างกันหรือไม่...เมื่อให้ฉัน
1 กันยายน 2552 21:19 น.
โอเล่พิ้งค์
เธอเคยบอก
"รัก" กันนั้นยาก
แต่ "จาก" กัน...นั้นง่าย
ฉันรู้...และยังจำไว้
ว่าที่เธอพูด...มันมีความหมายอย่างไร
ก็เพราะ...จะทำให้เธอรักฉันนั้นมันยาก
การ "จาก" กัน ...จึงเป็นไปแสนง่าย
หน้าส่วนตัว
1379
