More Cute Comments จะว่าจะกล่าวก็ร้าวก็วุ่นเพราะคุ้นเพราะใคร่ ด้วยจิตจะไวรับใครแอบซ่อนแอบรอนแทบคลั่ง มิเลือนสลายมลายมิเหินมิหายจากภวังค์ เพราะรักทบชังยากยั้งฉุดนิ่งทิ้งใจหลุดลอย ก็รู้ก็รอคิดคลอกับเพ้อละเมอทุกข์บ่อย สลดเงียบหงอยนับร้อยจิตทรุดหลุดเหม่อโศกสร้อย ความคิดสะกิดให้จิตโอดครวญชวนคร่ำเจ็บปรอย ละห้อยเพรียกหวนรับรวนจากช้ำจากเศร้ามากมาย อยากลืมอยากหนีเศร้านี้มิเจอะมิเจอเสมอ เพราะเผลอมักพร่ำเหยียบช้ำให้หวั่นให้พรั่นเกาะก่าย ตัดใจบอกลืมบอกปล่อยจากกันจากไปมิกราย กลับยิ่งโชคร้ายแทบตายเพราะเหงาเพราะเหม่อแวะเวียน...

More Cute Comments คิดถึง...คือโรคร้ายเกิดได้ง่าย คิดถึง...มีมากมายดังเกลียวคลื่น คิดถึง...มักมาใกล้ทั้งวันคืน คิดถึง...พาสะอื้นยากหลับนอน คิดถึง...เมื่อระบาดพาทุกข์หนัก คิดถึง...เมื่อมาทักจักรุ่มหลอน คิดถึง...ไม่รับรู้กับหนาวร้อน คิดถึง...ไม่ต้องสอนมาหาเอง คิดถึง...แม้นักเลงยังอ่อนข้อ คิดถึง...มักหลอกล้อเที่ยวข่มเหง คิดถึง...ทำคนพล่ามเหมือนร้องเพลง คิดถึง...พาคนเกรงคิดนอบน้อม คิดถึง...มักพาใจให้เอนอ่อน คิดถึง...มักออดอ้อนให้ถนอม คิดถึง...ไม่มีลวงไม่มีปลอม คิดถึง...ไม่ย้อมสีก็ติดทน คิดถึง...เป็นเข้าแล้วจักหมองเหม่อ คิดถึง...พาพร่ำเพ้อได้ทุกหน คิดถึง...มักสอนเรารู้จักค้น คิดถึง...ขว้างไม่พ้นไล่ไม่ไกล..

More Cute Comments จิตเอยจิตลอยไปสู่ลานฝัน ผูกตะวันซ่อนไว้ตรงริ้วหมอก หยิบปุยเมฆแต่งไล้คล้ายระลอก แล้วย้อนตอกดาวสวยห้อยตามไม้ เมื่อฟ้างามละไมสวยสว่าง จึงปล่อยจิตย่างเดินตามฝันไหว ปล่อยความคิดท่องเที่ยวทั่วแดนไกล ปล่อยไปคว้าค้นหาตามแต่เพ้อ เริ่มเดินไล่ตามฝันที่ดังแว่ว เสียงพลิ้วแผ่วไปมาเหมือนแกล้งเผลอ จิตระรวยเคลิ้มไกลพลันละเมอ ยินเสียงเธอกระซิบวนลูบไล้ ต้นไม้เอนเบนลู่ทั่วทุกหน เหมือนช่วยฉันเสาะค้นหรือไฉน สายลมโบกเป็นแนวผ่านแมกไม้ เหมือนสื่อทางไปค้นสิ่งที่รอ ยะเยือกหนาวกับลมที่ไล้เกาะ ช่างปะเหมาะไหวว้างมาคอยต่อ เหลียวหลังดูไร้คนจะปลอบท้อ มีแต่เงาไร้รื่นยืนโดดเดียว กาลเวลาไม่หยุดยังแผดเผา คิดไปไกลเก่าก่อนที่เคยเที่ยว เธอจูงฉันเดินไปตามเลาะเลี้ยว ดูดอกไม้ทั้งเที่ยวดูนกกา นั่นลำธารไปนั่งไปเที่ยวแวะ นั่นดินแฉะไปย่ำเลอะเต็มขา นั่นสวนไม้ที่กรุ่นชื่นอุรา นั่นดงหญ้าไปนั่งดูตะวัน ลมกรรโชกไล้ผ่านรมทั่วหน้า เหมือนเตือนจิตไปไกลถึงเพ้อพรั่น จิตเหว่ว้าไปค้นเดินหากัน แต่ยามนี้เธอนั้นห่างไปไกล เหลียวตาไปมองฟ้าดาวยังอยู่ จิตกลับไกลเกินรู้รอยเจ็บถี่ หรือเราเพ้อเพราะไข้รุมราวี จึงไหวรี่เหมือนฝันกอดระทม