15 เมษายน 2551 10:47 น.
โอเลี้ยง
Free Comments & Graphics
ลมพลิ้วพรม..พรมกาย..ระรุ่มไหว
ไหวรุ่มรอน..รอนไล้..ให้ฝันใฝ่
ใฝ่ไปไกล..ไกลตา..เกินเอื้อมไป
ไปหาใจ..ใจเรา..ที่พร่ำเพ้อ
เพ้อเวิ้งว้าง..ว้างว่าย..ตามลมพลิ้ว
พลิ้วใจลิ่ว..ลิ่วลอย..ตอนเผลอเหม่อ
เหม่อเมียงมอง..มองฟ้า..ที่ไร้เธอ
เธอคนเจอ..เจอกัน..เมื่อวันวาน
วานสายฝน..ฝนปรอย..ปลิวไปใกล้
ใกล้คนไกล..ไกลตา..อย่าเพลินผ่าน
ผ่านไปเยือน..เยือนคน..จากไปนาน
นานจนลาน..ลานจินต์..เราอ้างว้าง
ว้างเพราะใจ..ใจป่วน..ปั่นเป๋อปร่า
ปร่าปวดร้าว..ร้าวล้า..เกินเสริมสร้าง
สร้างทุกวัน..วันไหน..เหมือนใจวาง
วางเคียงข้าง..ข้างใคร..บนลานใจ
ใจอ่อนไหว..ไหวรัว..ระรุ่มร้อน
ร้อนเพราะหลอน..หลอนใจ..กับพิษไข้
ไข้ความเหงา..เหงารุม..ยึดยาวไกล
ไกลจนเกิน..เกินใจ..จะทักทาย...
12 เมษายน 2551 17:17 น.
โอเลี้ยง
Free Comments & Graphics
ลมหงอยเหงาพลิ้วพัดเหมือนวันก่อน
วันที่รอนอ่อนโหยไกลจากฝัน
วันที่ฝันเลือนรางพางงงัน
เหมือนวันนั้นไม่เคยผ่านเข้ามา
วันที่ฝันครั้งหนึ่งซึ่งสดสวย
วันที่รวยรอยยิ้มเปี่ยมหรรษา
วันข้างกายมีใครหลายเวลา
วันเหล่านั้นผ่านตาตามสายลม
ฟากฟ้านี้พราวพร่างด้วยแสงฉาย
แต่หัวใจกลับคล้ายไร้อุ่นห่ม
เหมือนนภาเยือกเย็นด้วยลมพรม
ให้กลืนขมตรมจิตชิดหม่นลน
สายคิดถึงเชื่อมยาวไกลสุดฟ้า
รอยเหว่ว้าไร้ค่าเกาะทุกหน
สิ่งผ่านมาผ่านไปในกมล
ยังตอกย้ำลุกลนมิพ้นไป
จากกันแล้วจากไปไกลสุดฝัน
ลานเสกสรรค์พลันว่างไร้เงาใฝ่
รอยห่วงใยจากใครเคยให้ไว้
พลันหมกไหม้ลามไกลเกินหยุดยั้ง
สาบานตนจะลืมความเจ็บปวด
ใจดื้อดึงกลับอวดเงาคลุ้มคลั่ง
ทั่วฤดีซ่านกลิ่นว่ามิชัง
ยังพรั่งพรูกลิ่นหวังท่ามลมครวญ
ลมพรมพลิ้วละลิ่ววนมาหา
กลิ่นเย็นชาฉาบทั่วรัวโหยหวน
กลิ่นเจ็บปวดประชันราวยั่วยวน
เหมือนปีศาจเชิญชวนให้กรีดร้อง
ในฤดีร่ำร้องมิหยุดนิ่ง
แต่กายจริงกลับหยิ่งนั่งผยอง
เหมือนหุ่นยนตร์ไร้ทุกข์ให้ทดลอง
ให้จับจองเนื้อที่มาทรมาน
อยากขอใครอย่าเมินอย่าทำเฉย
อย่าเฉลยเอื้อนเอ่ยคิดเผาผลาญ
ให้ได้ฝันได้ใฝ่ไม่รู้กาล
ของมงายเนิ่นนานเหมือนที่เคย
ขอแค่นี้ได้ไหมใครคนนั้น
ขอรางวัลซ่อนช้ำตามที่เอ่ย
แล้วชาตินี้จะมิกรายมิเกินเกย
จะมิเผยความนัยทวงห่วงใย....
ปล. เพราะหนังเศร้าเป็นเหตุให้ครวญกลอน
10 เมษายน 2551 00:30 น.
โอเลี้ยง
Free Comments & Graphics
ฝนปลิว...ฝนปรอย...จับเจ่าเหงา
จิตรอน...จิตเร้า...ระรุ่มไหว
เศร้าเอย...เศร้าอวล...กวนใกล้ใจ
ร่ำไร...ร่ำรอ...เมียงมองคอย
หนาวเยือก...หนาวเย็น...ทั่วทั้งจิต
หมดทิศ...หมดทาง...หยุดยั้งถ้อย
พร่ำเพ้อ...พร่ำพูด...จิตใจลอย
คอยหวัง...คอยวุ่น...คิดค้นใคร
ไหววาบ...ไหวหวิว...ปะปนล่อ
ใจก่อ...ใจใกล้...เคลิ้บเคลิ้มใคร่
หวังคอย...หวังเคียง...คนคิดไว้
ใจจด...ใจจ่อ...รุ่มร้อนรอน
ห่างไกล...ห่างกัน...เกินก่อฝัน
จิตพรั่น...จิตเพ้อ...คลับคล้ายหลอน
เฝ้าสรรค์...เฝ้าสร้าง...ร่ำร้องวอน
ให้คล้อย...ให้คลอน...หวงห่วงไกล
3 เมษายน 2551 17:14 น.
โอเลี้ยง
Free Comments & Graphics
เคยบ้างไหม...ตะวันส่อง...ใจกลับเหงา
เคยบ้างไหม...ใจครวญเศร้า...ยามลมผ่าน
เคยบ้างไหม...ฝนพรำพรำ...ใจเจ็บราน
เคยบ้างไหม...ไร้สำราญ...ยามเคียงใคร
เคยบ้างไหม...อยากผูกพัน...คนไม่รัก
เคยบ้างไหม...ท้อแท้นัก...รักรุมไล่
เคยบ้างไหม...เผลอปล่อยใจ...เพ้อร่ำไร
เคยบ้างไหม...จิตหมองไหม้...รักคนชัง
เคยบ้างไหม...คนชังเรา...เรากลับห่วง
เคยบ้างไหม...ใจทั้งดวง...เฝ้าแต่สั่ง
เคยบ้างไหม...เฝ้าเอาใจ...เกินระวัง
เคยบ้างไหม...ทั่วภวังค์...ภักดีร้าว
เคยบ้างไหม...ฟังเพลงเศร้า...ละห้อยไห้
เคยบ้างไหม...น้ำตาไหล...เจ็บร้อนผ่าว
เคยบ้างไหม...หมายปองคน...หมางเมินยาว
เคยบ้างไหม...เจ็บช้ำราว...หล้าหมดฟ้า
เคยบ้างไหม...ยอมทนช้ำ...เฝ้าเพ้อฝัน
เคยบ้างไหม...อยู่ท่ามพรั่น...รั้นปวดปร่า
เคยบ้างไหม...แอบชายตา...หวังใครมา
เคยบ้างไหม...คอยศรัทธา...รักคนเมิน
เคยบ้างไหม...คนที่รัก...ทำเราเศร้า
เคยบ้างไหม...อยู่กับเงา...ที่ห่างเหิน
เคยบ้างไหม...ช้ำชอกร้าว...แกล้งเพลิดเพลิน
เคยบ้างไหม...ต้องทนเดิน...ทางเปลี่ยวดาย..
30 มีนาคม 2551 21:24 น.
โอเลี้ยง
มองทะเลมืดคล้ำดูล้ำลึก
ลึกล้ำเกินบันทึกถึงหวั่นไหว
ไหวหวั่นนักยามนึกถึงคนไกล
ไกลคนฝันที่ใจคิดจะคอย
คอยจะสร้างความฝันท่วมเต็มฟ้า
ฟ้าเต็มดาวอยากคว้าจนเพ้อบ่อย
บ่อยเพ้อถึงคนไกลจนใจลอย
ลอยใจปรอยละห้อยอยากเจอเธอ
เธอเจอใครบ้างไหมในลานฝัน
ฝันลานนั้นสว่างหรือหม่นเหม่อ
เหม่อหม่นหมองหรือเปล่ายามร่ำเพ้อ
เพ้อร่ำครวญเสมอยากปลดวาง
วางปลดปล่อยหัวใจที่เจ็บร้าว
ร้าวเจ็บช้ำแนวยาวไร้ทางขวาง
ขวางทางร้าวของใจจนวุ่นคว้าง
คว้างวุ่นวายมิสร่างเพราะขาดใคร
ใครขาดเรามีไหมจะช้ำโศก
โศกช้ำชอกโยกโย้ยากหยุดไหว
หยุดไหวหวั่นได้ไหมอย่าพรั่นใจ
ใจพรั่นพลางยังใคร่อยากคะนึง...
หน้าส่วนตัว
987
