12 พฤษภาคม 2551 16:51 น.
โอเลี้ยง
เหงาหงอยเหงา..ดังซ่อน..ศรโศกเศร้า
ร้อนรุ่มเร้า..เผาทรวง..รัวหลอกล่อ
ทุกทิศทาง..เหมือนช้ำ..ร่ำเรียกรอ
คลอครวญคอย..พะนอ..แทรกทรวงโทรม
ช้ำชอกชา..ยามห่าง..ไห้โหยหวน
ชักเชิญชวน..กวนจิต..ทุ่มถาโถม
ตามติดแต้ม..แซมร้าว..ราวไล้โลม
ห้ามหักโหม..ปลดทุกข์..หยุดยากเย็น
ค่ำคืนคอย..ปล่อยใจ..วุ่นวายไหว
หม่นเมื่อหมาย..หวังใคร..หวนหาเห็น
ฝากใฝ่ฝัน..กับฝน..ลิ่วลับเร้น
โปรยไปเป็น..คำนัย..ทักทายเธอ
ห่วงหวงหา..ทุกครา..ที่ทุกข์ท่วม
อาบไออ่วม..ช่วงเหงา..เศร้าเสมอ
เหม่อหมองไหม้..ยามโศก..เผลอพล่ามเพ้อ
จิตจดจ่อ..คิดเจอ..คนคุ้นเคย
นั่งนับนาน..ถึงวัน..เหินห่างหาย
มีมากมาย..เกินกล่าว..อิงอ้างเอ่ย
ช้ำโชกโชน..สุดเทียบ..เปรียบปร่าเปรย
กรุ่นใกล้เกย..คือลวง..ที่เธอทัก..
11 พฤษภาคม 2551 19:42 น.
โอเลี้ยง
Free Comments & Graphics
รักเกิดได้หลากแบบเกินกล่าวอ้าง
ทั้งถูกทางผิดที่พาฉงน
รักยามสุขมักชื่นเฝ้าเสาะค้น
แต่ใช่พ้นเศร้าช้ำยามรักร้าง
อันความรักไม่ยากตอนเสาะหา
แต่รักษาชั่วกาลทำใดบ้าง
ใครหนอกล้ามั่นใจวิธีทาง
จะไม่คว้างหลงเคว้งตลอดไป
ดังความรักชายหนึ่งที่จะกล่าว
เป็นเรื่องยาวชวนคิดยามรักใคร่
ก่อนหลงรักควรคิดให้กว้างไกล
อย่าหลงใหลได้ปลื้ม จนลืมทุน
การตัดสินจะไร้ซึ่งเหตุผล
มักเกิดตอนจิตตนมีรอยวุ่น
สิ่งดีเลวหมดสิ้นจากจิตคุ้น
เมื่อรักกรุ่นอุ่นอาบนาบเคียงใจ
ใจจะกล้าทำเก่งอย่างเหลือเชื่อ
รักนั้นเผื่อเจืออำนาจสุดคิดได้
ดังอาถรรพ์ประคองชีวาไว้
ทะยานไกลเกินใจจะรั้งยั้ง
บางครั้งรักกระหน่ำถึงคลั่งใคล้
จิตหลงใหลห่างไกลจากหลุมขัง
มักละเมอเพ้อไข้หลุดภวังค์
คำสอนสั่งดังลมพลิ้วเลือนลอย
แค่คนรักออดอ้อนต้อนให้ซื้อ
ทั้งที่มือถือล้นปวดละห้อย
กระเป๋าสวย สร้อยเท่ห์เหล่ตาปรอย
จะกี่ร้อยกี่พันเลิกนำพา
หวังเธอรักปักจิตชิดเข้าใกล้
จะเป็นไรจ่ายเกินใช่ปัญหา
เงินไม่พอรีบร้อนเรียนวิชา
ออก วีซ่านับโหลก็กล้าทำ
ยาเสพติดที่ร้ายไม่เท่ารัก
จิตคิดผลักจมปลักยังยิ้มฉ่ำ
ทำตัวตนสุดยอดอยู่เหนือล้ำ
ลืมความจนที่ย้ำที่แกล้งทน
เงินเดือนออกพ่อแม่อย่าได้หวัง
ไปนั่งข้างคนรักที่ บาร์หม่น
เปิดเบียร์เหล้าดื่มกินชื่นกมล
จนผ่านพ้นอีกวันค่อยเลิกรา
ทุกคืนวันมีสาวเป็น กับแกล้ม
เป็นของแถมชีวาสุขล้ำค่า
เรื่องจ่ายเงินแลกสุขกล้ารับท้า
หนึ่งในหล้าหน้าใหญ่ยากใครทัน
ทำมือเติบจ่ายง่ายด้วย วีซ่า
เกือบปีมามีแต่สุขชื่นเกินสรรค์
พอสิ้นปี หนี้บานเกินรำพัน
แต่ยังหวังเธอนั้นจะเมตตา
โทรฯไปหาพี่ช้ำน้องโปรดช่วย
รอพี่รวยซื้อใหม่ไร้ปัญหา
จำนำก่อนช่วยกันอย่ารอช้า
ขอน้องยาช่วยนิดนะคนดี
สาวอ้ำอึ้งหยุดตอบเหมือนผีเข้า
จิตอับเฉาเริ่มเร่าเร้าถี่ถี่
ชาช้ำชอกบอกตนปลอบชีวี
ไปหาเธอที่บ้านคงมีทาง
เคาะประตูสองหนก็ได้เห็น
จิตเตลิดเป็นดั่งเช่นลิงค่าง
หนุ่มแปลกหน้ายืนเด่นข้างนวลนาง
ใจเต้นผ่างมีชู้หรืออย่างไร
ไม่ทันเอ่ยเผยตนเล่าบ่งบอก
ตาถลนถลอกกลัวสั่นไหว
เสียงหนุ่มใหญ่คำรามลั่นใกล้ไกล
เอ็งใช่ไหม ชู้ชั่วของเมียกู
อัปยศอดสูรีบวิ่งหนี
หลงปรานีผิดกามจิตหดหู่
หลงเป็น กิ๊กสาวงามแอบเล่นชู้
หลงเป็นหนี้สุดกู่เพราะรักลวง
เมื่อเงินหมดงานหลุดคุกมาหา
จึงรู้ค่าความรักที่แหนหวง
ที่แท้แค่มายามาทักทวง
ใช่ทั้งปวงของชีวิตดังคิดไว้
อยู่ในคุกนานวันได้เห็นแม่
รอยท้อแท้เกาะใจจนร้องไห้
แม่กลับปลอบ ลูกเอ๋ย อย่าห่วงใย
แม่กับพ่ออยู่ได้ไม่อดตาย
เป็นลูกโทนพ่อแม่เฝ้าปกปัก
ทั้งฟูมฟักส่งเสียไม่ขาดสาย
เมื่อเติบใหญ่มีเงินเริ่มดูดาย
ไม่ย่างกรายตอบแทนคุณมารดา
หลงแต่สาวกินรักจนสำลัก
หมดที่พักติดคุกจึงหวนหา
รักยิ่งใหญ่คือแม่และบิดา
กว่าจะรู้ก็ช้าสายเกินการณ์...
5 พฤษภาคม 2551 22:50 น.
โอเลี้ยง
แค่ไม่พบเธอนั้นเพียงหนึ่งครั้ง
คล้ายหัวใจหยุดยั้งไม่เคลื่อนไหว
หวั่นวุ่นวายสับสนร้อนรุ่มใจ
จมในเวิ้งเหว่ว้าเปล่าเดียวดาย
เดินท่ามทางโหยหาละห้อยเพ้อ
พร่ำอยากเจอเหมือนจิตจวนดับหาย
ห่วงคนฝันพรั่นพล่ามยามย่างกราย
ก่อนสะอื้นไม่อายกับฟ้าดิน
เดือนดับลับสุดตามีใครรู้
ร่ำหดหู่หลายครู่ด้วยถวิล
เวียนแวะถามผู้คนจนช้ำชิน
ช้าอีกนิดดิ้นสิ้นจมโศกา
ไกลเกินเห็นมองชัดกับความหมาย
เมื่อเธอบอกคลับคล้ายปริศนา
หน้าเศร้าสร้อยชวนเชื่อในสายตา
เตรียมต่อว่าจึงหยุดหมดสิ้นไป
ปล่อยเงินแสนให้ยืมตามเธอขอ
ไขหัวใจคนพ้อว่าเชื่อได้
ด้วยศรัทธาเธอนั้นจำเป็นใช้
ช่วงต่อไปคงได้ผ่อนคืนกัน
ก่อนห่างหายเธออ้างทางบ้านยุ่ง
ยุเรามุ่งทำงานอย่าโศกศัลย์
ศุกร์หน้านี้พี่จะมาตบรางวัล
ไว้เจอกันน้องนางจะชื่นรื่น
ระรัวกลัวกลุ้มหวั่นยามขานรับ
ร้องกำชับศุกร์หน้าอย่าให้ขื่น
ครบสิ้นเดือนเงินนายต้องรีบคืน
คอยจนเช้ารีบตื่นไปทวงเงิน
งุนงงงวยห้องเธอช่างว่างเปล่า
ปลอบใจเราเขายุ่งใช่ห่างเหิน
ห่วงเงินนายจนเหม่อเพ้อพร่ำเดิน
ด้วยชีวันบังเอิญเจอคนเลว
หลอกรักเราพร้อมเงินอีกนับแสน
สุดคลั่งแค้นครุ่นคิดดังดิ่งเหว
ห้วงคะนึงอึงอาบดังไฟเปลว
ปวดปร่าป่วนเหลวไหลโกรธโทษตน
ต้องตรมตรอมเพราะเชื่อคนใจเสือ
สงสารคนหน้าเนื้อเชื่อคนบ่น
บอกกับเรามีทุกข์อยากหลีกพ้น
พ้อสับสนจนจิตเราอ่อนล้า
ลวงเราช้ำน้ำตาร่วงรินไหล
หลากความทุกข์เผาไหม้ดังเข่นฆ่า
คนคุ้นเคยเร่งรุดเดินตรงมา
มองยิ้มร่าเจรจาปลอบเอาใจ
จวนไม่ทันฝากเงินคืนให้น้อง
นั่งร่ำร้องพนักงานเร่งมือให้
ห่วงตัวน้องจะกลุ้มจนหมองใจ
จึงรีบไป เข้าแบ็งค์ ก่อนตรงมา
มุ่งห่วงรักเกือบผลักให้เข้าคุก
เคลิ้มสนุกลักลอบก่อปัญหา
ห่วงคนรักลืมคิดโทษตามมา
หมองกมลเจียนบ้าจึงพรั่นทัน
ทัณฑ์ทุกข์รักชักชวนให้หลงผิด
พร่ำสะกิดทุกคนก่อนหุนหัน
ห้วนคิดใคร่สักหน่อยก่อนผูกพัน
เพราะคุกนั้นมีทางมาสู่เรา...
1 พฤษภาคม 2551 13:50 น.
โอเลี้ยง
รักกระชากจิต(กลบทคำตาย)
รักสะดุด..ฉุดจิต..วูบมิหยุด
จิตแนบรุก..ยากผุด..จากวาบลึก
รสรักเกาะ..ชิดชอบ..สุดคิดนึก
จิตคึกคัก..ระยิบ..ระยับชุก
เพราะพบพักตร์..ฤทธิ์รัก..กระชากจิต
พิษรักปัก..หมดสิทธิ์..จะกระตุก
จิตวูบวาบ..สุดเปรียบ..รักเทียบรุก
จิตสนุก..ปลอบปลุก..ยากหยิบยก
กับรสรัก..หักจิต..มิหยุดพัก
แอบทึกทัก..ตรึกคิด..จิตวิตก
จิตแตะรัก..มิสุด..เพราะแอบรก
อกเหน็บพก..รสรัก..สุดเทียบบอก
ประสบรัก..รสฤทธิ์..แทบกระอัก
จิตตระหนัก..ยากปัด..รักซุกหลอก
สุขอาบอก..เอิบเติบ..รุกระลอก
จิตตอกบอก..บาดรัก..วูบวาบจับ
หวงห่วงใย(กลบทคำเป็น)
ใฝ่หวังปองหัวใจใครคนหนึ่ง
เพ้อรำพึงวุ่นวายไม่เคยหาย
หวามวนว่ายเคลิ้มคล้อยยามย่างกราย
หวานล้นหลามคล้ายคล้ายล้นเปี่ยมทรวง
ใฝ่ฝันหาไม่เคยยอมรอนิ่ง
ใจเวียนวิ่งค้นคว้าเหมือนห่วงหวง
ค่ำคืนคลอพ้อเพ้อท่ามลมลวง
ใจคอยท้วงกลัวเธอเหงาอ้างว้าง
เคว้งคว้างว่างเหมือนใจอาทรเขา
ทั้งเหมือนเราหวานชื่นยืนยิ้มกว้าง
มองดวงจันทร์ยังเอื้อใจไปวาง
ราวเคียงข้างคนฝันให้ร่าเริง
ในหัวใจเพียรซ่อนรอยอ้อนหา
ห่วงใยว่าห่างไปเขาช้ำเติ่ง
ใจของเราร่ำร้องดังไฟเพลิง
ไม่บันเทิงยามค้างตรงห่วงใย
29 เมษายน 2551 22:21 น.
โอเลี้ยง
Free Comments & Graphics
เวิ้งเวียนวน ปนปร่า บนฝันเวิ้ง
หงอยดังเพลิง ลุกลาม จิตซ่านหงอย
รอยเหงาแผ่ กระจาย ปิดท่วมรอย
ใจเริ่มคล้อย ร้อยถ้อย ผิดแผกใจ
หลงมนต์เศร้า เคล้าเพ้อ เหม่อวุ่นหลง
ไหวหวั่นรุม ปลิดปลง จิตขื่นไหว
ไกลความใฝ่ ในฝัน พลันเลือนไกล
กลัวเศร้าแกร่ง ผลาญใจ วนเวียนกลัว
เหินห่างสุข สุดหล้า สุขห่างเหิน
ทั่วจิตกรุ่น เดินพบ แต่ทุกข์ทั่ว
รัวร้อนรุ่ม กลุ้มทรวง วูบวูบรัว
รนลุกย่ำ หมองมัว มั่วร้อนรน
แสงหมดวาว คราวฝัน ไม่ส่องแสง
หนทางแล้ง แทงใจ ไหม้ทุกหน
ค้นคว้าเพลิน เติมแต่ง หวังคุ้ยค้น
เพียงกมล อย่าร้าว ก็พอเพียง
กลับแพ้หงอย พลอยพบ ช้ำซ้ำกลับ
เสียงร้องทับ รับทุกข์ หมดสุ้มเสียง
เรียงจิตพ้อ คลอซุก เหม่อร่ายเรียง
คอยมองเมียง เลี่ยงหลบ เหงาเคียงคอย
หน้าส่วนตัว
1450
