26 กันยายน 2548 14:15 น.
โอ คาลิฟโซ
..หนึ่งทิวา หนึ่งราตรี ที่เหยียบย่ำ
เดินซ้ำซ้ำ คลำหา ฟ้าสดสวย
ป่าคอนกรีต กรีดใจ ให้ระรวย
แทบมอดม้วย มอดไหม้ ในนาที
..นึกอยากท่อง วนา ป่าไพรศรี
เขียวขจี สีสัน พันธฺ์สดใส
ป่าร่มรื่น ร่มเย็น เห็นใกล้ไกล
ธาราใส ลมไหวโบก กระโชกกาย
..ณ.ป่านั้น คืนวัน มิจางหาย
ดาราฉาย เดือนเด่น จันทร์เพ็ญใส
ตะวันส่อง ท้องฟ้า ชลาลัย
อาบอุ่นไอ แห่งป่า พนาพันธุ์
..ณ.ปีนี้ ที่ย่ำ เช้าค่ำนั้น
หาใช่พันธุ์ ป่าเขียว กิ่งเรียวไหว
กลับเป็นป่า คอนกรีต กรีดกินใจ
ร้อนมอดไหม้..หาใช่ ให้ร่มเย็น..
9 กันยายน 2548 16:14 น.
โอ คาลิฟโซ
..อันโบราณ กาลกล่าว ว่าคราวสูง
ใช่นกฝูง ร่อนถลา เบื้องฟ้าใหญ่
มันโดดเดี่ยว สุดเหงา แสนเศร้าใจ
สูงเพียงใด ให้หนาว ยิ่งร้าวราญ..
2 กันยายน 2548 14:10 น.
โอ คาลิฟโซ
๑. เจ้าดอกไม้ ก้านอ่อน กลีบงอนไหว
โชยกลิ่นไอ ไวหวาน ตระหง่านล้า
ท่ามแมกไม้ หมู่ใบ ในมรรคา
สดุดตา ค่าควร ชวนหมายปอง.
๒. ฟ้าเอ๋ยฟ้า บางครา ฟ้าร่ำร้อง
คร่ำครวญก้อง น้ำตา บ่ารินไหล
มันแสนเศร้า แสนเหงา ในเงาไพร
น้ำจากใจ ไหลเย็น เป็นสายธาร.
๓. ฟ้าเอ๋ยฟ้า บางครา ฟ้าประสาน
ยิ้มเบิกบาน สานฝัน บรรเจิดจ้า
ส่องแสงอ่อน ลูบไล้ ในมรรคา
ชุบชีวา ชีวิน ทั่วถิ่นไกล.
๔. เจ้าดอกไม้ เจ้าเอ๋ย เจ้าเคยไหม
เห็นเพื่อนไพร ใจท้อ ชะลอฝัน
กลีบเจ้าอ่อน ใบเขียว กิ่งเรียวพันธุ์
ท่ามคืนวัน ฝันเจ้า เป็นเช่นไร....
หน้าส่วนตัว
1487
