26 ธันวาคม 2545 13:56 น.
โมไนย
นรกเลื่อนสะเทือนลั่น..................สวรรค์สั่นครึกคระโครม
พายุพัดหฤโหม...........................กระจายฟ้าพัดพาดาว ๚
แผ่นดินแตกเป็นเสี่ยง...................ฟ้าผ่าเปรี้ยงวับแวววาว
เมืองร้อนย้อนเป็นหนาว................เมืองหนาวก่อนก็ร้อนพลัน ๚
เมฆสุมเป็นกลุ่มก้อน....................ฝนชะกร่อนทุกเขตขัณฑ์
พร้อมไฟบรรลัยกัลป์................ประทุโชติช่วงชัชวาลย์ ๚
ดั่งไฟไหม้ลงกา......................ลุกท่วมฟ้ามหาศาล
ใครกันช่างบันดาล....................ให้โลกหายสลายไป ๚
แผ่นดินไม่มีเหลือ......................ฟ้าก็เฝือสีจางไหม้
ใช่หรือฝีมือใคร........................ถ้ามิใช่ฝีมือคน ๚
22 ธันวาคม 2545 12:13 น.
โมไนย
##แอบอิงอกอ่อน......เผลอไผลหลับนอน.....ในอ้อมแขนนาง
กอดแขนนิ่งแน่......กลัวแม่หนีห่าง......ตื่นร้องครวญคราง.....พบแม่หายไป
##แม่รีบกลับมา......เหยียบตุ๊กตา.....ล้มลื่นไถล
แม่ลุกขึ้นยืน......กลับลื่นไปใหม่.....เด็กยิ้มชอบใจ....อยู่ในท่าที
##แม่หยิบขวดนม.....เติมน้ำผสม......รอนมอุ่นดี
เด็กทำหน้าเฝื่อน....ดูเหมือนปวดฉี่.....และในทันที.....ฉี่รดกางเกง
##เด็กร้องไห้จ้า.....แม่รีบเปลี่ยนผ้า......ดูน่าโหรงเหรง
เด็กน้อยเปล่าเปลือย......แม่เหนื่อยวังเวง.....รีบเปลี่ยนกางเกง......พาลูกเข้านอน
##โอ๊ะ..โอละเห่......แม่นั่งไกวเปล.......กล่อมลูกเป็นกลอน
กระท่อนกระแท่น......ไม่แม่นอักษร.......แต่ลูกก็นอน.....หลับแล้วในเปล
5 ธันวาคม 2545 10:57 น.
โมไนย
โอ้วันนี้วันพ่อช่างท้อแท้
เหลือแต่แม่คนเดียวแสนเปลี่ยวเหงา
เห็นต่างหน้าพ่อมีเพียงขี้เถ้า
ไว้ให้เรารำลึกนึกถึงคุณ
พ่ออยู่ไหนวันนี้ไม่มีพ่อ
น้ำตาคลอไร้อ้อมแขนที่แสนอุ่น
จากวันนั้นถึงวันนี้ไม่มีบุญ
จะได้หนุนแขนนั้นทุกวันคืน
หน้าส่วนตัว
2239
