1 กันยายน 2545 16:36 น.
โมไนย
กอดกันกลมกรุ้มกริ่ม....................กลั้วกาม
ทรวดทรงโทรมทรุดทราม...............สิ้นไส้
หวยโหนเหี้ยนหือห่าม.....................แหบแห้ง
ลิ้นรัวลิ้นราวลูบไล้.............................ลับลี้ลีลา
28 สิงหาคม 2545 12:04 น.
โมไนย
จุดด่าง.......ผนผ้าขาว.......คาวมลทิน
มลายสิ้น.......ความดี.......ที่หนีหาย
ถูกย่ำยี.......ปี้ป่น.......ทุรนทุราย
ฝันสลาย.......สูญสิ้น.......เพราะกลิ่นคาว
27 สิงหาคม 2545 12:50 น.
โมไนย
นวดเน้นแนบเนื้อนวลนาง
ครวญครางครึกครื้นคืนค่ำ
งงงงงุ่มง่ามงึมงำ
ชุ่มฉ่ำเชยชื้นชื่นชม
27 สิงหาคม 2545 03:41 น.
โมไนย
ถึงวาระสุดท้ายอ้ายขอทาน
มันประจานสังคมคดที่อดสู
คนรวยแล้วเสือกขยันมั่นเชิดชู
แล้วพวกกูจะอยู่ไหนในสังคม
แขนไม่มีขาก็ขาดประหลาดไหม
ก็แล้วใยไม่ช่วยกูให้ดูสม
ถุย! ชิชะ พวกหิดจริตสังคม
กูขอถ่มน้ำลายรดประชดมึง(คนรวยเอ้ย)
27 สิงหาคม 2545 03:33 น.
โมไนย
แต่ละบาทที่หย่อนลงตรงกระปุก
บรรเทาทุกข์ไส้ขวิดเนื้อติดหนัง
ซูบผอมไร้แรงเรี่ยวเหี่ยวพลัง
พอประทังชีวาอาตว์เพราะบาทเดียว
กินวันละมื้อซื้อใครก็ไม่ขาย
แสนอับอายรูปชั่วตัวเหม็นเขียว
โอคนมีที่ไม่ช่วยห่วยจริงเชียว
ข้าวจานเดียวก็ไม่ขายตายแน่กู
หน้าส่วนตัว
810
