กว่าจะรู้...ว่าเธอรัก

โพลารีส

คนหนึ่งคนที่คอยอยู่เคียงข้างฉัน
คนหนึ่งคนมิเคยลืมกันแม้ไกลห่าง
คนหนึ่งคนคอยถามไถ่ยามฉันอ้างว้าง
คนหนึ่งคนที่อยู่เคียงข้างเสมอมา
      ยามฉันเจ็บก็มีเธอเฝ้าปลอบใจ
ยามฉันเหนื่อยไม่มีใครให้ปรึกษา
ยามฉันเศร้าก็มีเธอเรื่อยมา
ยามอ่อนล้ายังมีเธอพยุงยืน
      แต่ว่าฉันกลับทำเธอเสียใจ
ไม่ว่าเรื่องอะไรฉันก็งอนเธอเสมอ
แม้นานครั้งกว่าสองเราจะเจอะเจอ
แต่ฉันก็ไม่พอใจเธอทุกครั้งไป
      ทั้งโวยวายทั้งแกล้งให้เสียความรู้สึก
โดยไม่นึกว่าเธอจะรู้สึกไฉน
ในใจคิดว่าเธอคงไม่รู้สึกอะไร
เพราะเธอนั้นไม่แสดงอะไรให้รู้เลย
       กว่าจะรู้ว่าเธอนั้นรักฉัน
ยังแคร์กันยังจดจำเรื่องราวฉันได้เสมอ
กว่าจะรู้ว่าเธอยินดีเมื่อเราพบเจอ
ฉันก็ทำร้ายเธออย่างมากมาย
       กว่าจะรู้ว่าเธอแคร์เธอห่วงใย
ยังใส่ใจความรู้สึกในตัวฉัน
ยังห่วงหาอาทรแก่กันและกัน
มันก็พลันสายเกินไปจนเสียเธอ
       ณ บัดนี้ฉันพยายามเฝ้าโทรหา
คอยพูดจาคอยถามไถ่เรื่องราวทั้งหลาย
ก่อนมีเธอแต่ฉันกลับทำร้าย
มาสำนึกในวันที่สาย...เกินไป

" ฉันอยากรู้ว่าเธอยังรักฉันไหม
ฉันอยากรู้ว่าเธอแคร์ใครในวันนี้
ขอโอกาสฉันอีกครั้งนะคนดี
ให้ฉันมีโอกาสได้แก้ตัว "

"ขอโทษนะ.....ฉันผิดไปแล้ว