27 สิงหาคม 2547 10:35 น.
โปษยาเรมุส
เหนื่อยที่ต้องเดินลำพัง
เหนื่อยที่ต้องเงียบงัน
เหนื่อยที่ต้องจมกับความฝัน
เหนื่อยที่ต้องอยู่เดิมเดิม
ล้าที่ต้องดิ้นรน
ล้าที่ไร้สิ่งแต่งเติม
ล้าที่เกิดตั้งแต่เริ่ม
ล้ามาทุกวี่ทุกวัน
ท้อแทบเดินไม่ใหว
ท้อหมดใจอยู่อย่างนั้น
ท้อระอามานานวัน
ท้อจนฉันมีน้ำตา
ใจมันก็เท่ากำปั้น
ใจมันเหมือนจะบ้า
ใจมันน่าเวทนา
ใจบ้าบ้ามันก็เหงาต่อไป...
23 สิงหาคม 2547 19:41 น.
โปษยาเรมุส
เรื่องมันเท่านี้
มันก็แค่นั้น
จบแล้วจบกัน
จะเอายังใง
นายไม่ได้ผิด
แค่เราซื้อใจ
สิ่งที่ทำไว้
และไม่ได้เดา
ธาตุแท้ของคน
ตอนเผลอใงเล่า
และไม่ได้เมา
มันออกมาเอง
ทิ้งกันง่ายง่าย
นี้หรือนักเลง
หักหลังช่างเก่ง
เข้าใจเข้าใจ
เสียความรู้สึก
นายเข้าใจใหม
คบกันทำใม
แค่เป็นเพื่อนกิน...
22 สิงหาคม 2547 20:21 น.
โปษยาเรมุส
เหงาเหงาเลยซึม
คงซึมไม่นาน
ก็บ่อยเหมือนกัน
ซึมเพราะมันเหงา
มันอยากจะร้อง
ร้องมาเบาเบา
ร้องอย่างซึมเศร้า
และเจ็บแทบคลาน
มองซ้ายมองขวา
เขามีทั้งนั้น
เขาเป็นเพื่อนกัน
เขาต่างก็มี
ฉันอยู่คนเดียว
นั่งอยู่อย่างนี้
ก็รู้สึกดี
แค่มีตัวเอง...
20 สิงหาคม 2547 15:02 น.
โปษยาเรมุส
อย่าร้องไห้เลย
เธอต้องไปที่นั่น
อนาคตในกำมือเธอ
ฉันยินดีที่เธอไป
ดูแลตัวเองด้วย
เธอต้องทำได้
เจ็บปวดยังใง
ส่งข่าวเล่าฟัง
ฉันอยู่ตรงนี้
ยินดีทุกอย่าง
โลกที่กว้างกว้าง
ให้เธอออกไป
พอทีพอที
หยุดร้องได้ใหม
ฉันรับไม่ได้
หยุดร้องเสียที
รถจะออกแล้ว
ส่งได้แค่นี้
ลาก่อนคนดี
ฉันยังมีเธอ
น้ำตามันใหล
ใหลมาตอนเผลอ
สับสนปนเบลอ
เธอไปสุดตา..
จากไปหายวับ ทุกอย่างเหมือนเดิม...
รู้ใหมฉันยืนมองรถคันนั้นที่พาเธอไปจากฉันจนสุดตา
20 สิงหาคม 2547 14:32 น.
โปษยาเรมุส
พอแล้วพอที
วันนี้หมดใจ
เจ็บมาเท่าไหร่
ทำเป็นยิ้มสู้
นี่คนเหมือนกัน
มันกลั้นไม่อยู่
ไม่อยากอดสู
ไม่อยากเสียใจ
ไม่คบไม่ว่า
ก็ว่ากันไป
เบื่อกันนานใว้
ยิ่งทรมาน
จบกันวันนี้
สุดที่สังขาร
จากกันนานนาน
และไม่ต้องมา
แช่งกันก่อนไป
ไม่มีคำด่า
ร่วมสาปก่อนลา
ชาตินี้ชาติหน้า
อย่าได้มี เรา
หน้าส่วนตัว
711
