26 กุมภาพันธ์ 2547 15:03 น.
โปษยาเรมุส
เวียนหัวตัวเมื่อย
เอื่อยเฉื่อยเรื่อยไป
เดินแทบไม่ใหว
อยู่ไปวันวัน
สับสนหม่นหมอง
ร่ำร้องโศกศรร
ใจยังหวั่นหวั่น
คิดเรื่อยเปื่อยการ
ไม่ได้โกรธใคร
ให้ใครสงสาร
ตัวฉันทั้งนั้น
วันนี้ฉันเบลอ
บ้าไร้สาเหตุ
สังเวศพร่ำเพ้อ
ฉันชักเป๋อเป๋อ
โอ้ยใครช่วยที...
19 กุมภาพันธ์ 2547 20:38 น.
โปษยาเรมุส
เหนื่อยหนอเหนื่อยใจ มีใครจะเห็น
เหนื่อยเช้าเหนื่อยเย็น ไม่รู้เป็นใง
กลางวันเหนื่อยงาน กลับบ้านเหนื่อยใจ
เหนื่อยคนข้างกาย ไม่เข้าใจกัน
เหนื่อยที่ต้องง้อ เหนื่อยหนอใจฉัน
เธอบ่นทั้งวัน จนฉันวุ่นวาย
จู้จี้จุกจิก ยุกยิกจะตาย
พอทีได้ใหม ฉันจะต้องนอน
เอ้าดูสิดู โฉมตรูบังอร
กลางวันเข้าบ่อน กลางคืนรีดตังค์
จะเอาใงดี มีใครช่วยบ้าง
หมดแล้วหนทาง เธอดุเหลือเกิน...
19 กุมภาพันธ์ 2547 13:58 น.
โปษยาเรมุส
อย่าให้ความหวัง หากยังไม่รัก
ใจคนอกหัก มันทรมาน
สงสารกันหน่อย ใจน้อยเจ็บนาน
หลอกก็เท่านั้น บอกเลยดีกว่า
รักฉันหรือเปล่า ใจเธอคงกล้า
ไม่รักบอกมา จะได้ทำใจ
คบมาก็ฝืด อึดอัดรู้ใหม
บอกหน่อยเป็นไร ใจเธอทั้งดวง...
19 กุมภาพันธ์ 2547 13:45 น.
โปษยาเรมุส
กว่าจะผ่านวันร้ายใจแทบขาด สุดขยาดจำทนคนต้องฝืน
คุณลำบากสั่งสอนป้อนจุดยืน เป็นครูอื่นที่ไร้ซึ่งเงินเดือน
สอนให้คนรู้ค่าว่าชีวิต มีถูกผิดมีล้มขมเผื่อนเผื่อน
การได้อยู่โลกนี้ที่ย้ำเตือน เปรียบเสมือนต้นไม้กายยืนเดียว
ลมพัดมาสิ่งใดมาไม่หวั่นใหว ลำบากไปทนทานมันโดดเดี่ยว
ให้อดทนคุณค่ามากนักเชียว โปรดแลเหลียวคนที่เขามากกว่าตน
เรามิใช่คนที่สุดสุดแล้ว จงแน่แน่วพากเพียรเรียนฝึกฝน
ลำบากหน่อยต้องรับกับต้องทน เผื่อเบื้องบนเห็นใจให้โชคดี
กำลังใจยังมีให้คนที่...ฮึดสู้...เพื่อ...ชัยชนะ...ของตัวเองเสมอ
จากใจดวงน้อยหนึ่งดวง...
ลูกศิษย์ครูลำบาก...โปษยาเรมุส
19 กุมภาพันธ์ 2547 11:38 น.
โปษยาเรมุส
สับสนวุ่นวาย หัวใจประหม่า
ร้อนรนแทบบ้า น้ำตาหลั่งริน
ดึงดันฉันเหงา ปวดร้าวทั้งสิ้น
ไร้คนยนยิล ฉันสิ้นกำลัง
หมดแรงหมดใจ หมดในความหวัง
ฝันเริ่มเลือนลาง หนทางมืดมน
เดินไปท้อไป จิตใจวกวน
ก้าวย่างครั้งหน ทุกข์ทนทรมาน
อ่อนแอใช่มี สุดที่สังขาร
แต่ทนมานาน ขอร้องให้ที
อยากร้องออกมา น้ำตาตัวดี
รวดร้าวอย่างนี้ มีใครเข้าใจ
มือไม้อ่อนล้า แทบบ้ารู้ใหม
หมดแล้วหมดใจ ไร้แรงก้าวเดิน...
หน้าส่วนตัว
740
