ความสุขที่แท้จริง......

โปติกา

.......นานมาแล้ว    มีสาวงามคนหนึ่งเกิดมาในตระกูลผู้ดี   นางมีพร้อมพรั่งทั้งทรัพย์สินและบริวาร    ความงามของนางนั้น เลื่องลือไปไกลจนชายหนุ่มมากมาย  ต่างมุ่งหน้ามา เพียงเพื่อได้ยลโฉมนางสักครั้ง...

ผู้คนที่ได้พบเห็นนางต่างกล่าวว่า...นางเป็นหญิงที่งามที่สุด....แต่นางหาได้มีความสุขกับความงามและทรัพย์สินของนางไม่

ในคืนวันหนึ่ง   หญิงงามได้ตัดสินใจหนีออกจากบ้านหลังงาม เพื่อแสวงหาความสุขแท้จริงในชีวิตของนาง....จากนั้นก็ไม่มีผู้ใดพบเห็นหญิงงามนางนั้นอีกเลย...




.........หญิงงาม  แท้จริงแล้วนางมิได้หนีหายไปไหน  เพียงแต่เปลี่ยนชุดสวยของนางกับชุดสาวใช้  เปลี่ยนหมวกใบสวยกับผ้าคลุมผมเก่าๆ  เปลี่ยนใบหน้างดงามจากแป้งทาหน้าเป็นใบหน้าธรรมดาๆที่เปื้อนผงถ่าน   จากนั้นนางจึงเดินทางไปยังเมืองข้างเคียง...



      ครั้นเมื่อนางเดินทางเข้าสู่ป่า  ผ่านบึงน้ำอันใสสะอาด  นางได้พบลิงน้อยตัวหนึ่งกำลังกระโดดโลดเต้นอย่างสนุกสนาน  ในมือของมันถือกล้วยใบโตอยู่

นางเห็นว่าลิงน้อยตัวนี้ดูมีความสุข จึงถามขึ้นว่า

"เจ้าลิงน้อย  ท่าทางเจ้าดูมีความสุขนะ  ทำอย่างไรข้าจึงจะมีความสุขอย่างเจ้าบ้าง?"

ลิงน้อยหันมองนางด้วยความแปลกใจแล้วกล่าวว่า

"แม่หญิง  นางมีใบหน้าที่งดงาม แม้จะถูกปิดบังด้วยผงถ่าน   เหตุใดนางจึงดูไม่มีความสุขเล่า?    มาเถอะ นางจงทำตามเรา  แล้วนางจะได้พบกับความสุข"

ลิงน้อยจึงสอนให้นางกินอยู่ และมีพฤติกรมเหมือนกับมัน....แต่ก็ยังมิใช่ความสุขที่นางออกตามหา   หญิงงามจึงอำลาลิงน้อยและเดินทางต่อไป



      ครั้นเมื่อถึงราวป่า   หญิงงามพบกระท่อมน้อยหลังหนึ่ง  ภายในนั้นมีคนแคระผัวเมีย ร้องรำทำเพลงกันอย่างสนุกสนาน  นางจึงเคาะประตูบ้านแล้วถามคำถามเดิมกับเจ้าของบ้านทั้งสอง

"มาเถอะแม่หญิง" คนแคระเอ่ยขึ้น หลังจากฟังคำถามของนาง

"นางจงมาร่วมร้องรำทำเพลงกับเราเถอะ  แล้วความสุขจะมาหานางเอง"

หญิงงามจึงร้องรำทำเพลงร่วมกับคนแคระคู่นั้น  แต่นางก็ยังไม่มีความสุข  นางจึงกล่าวลาเจ้าของกระท่อมน้อยและเดินทางเข้าสู่เมือง



       ครั้นเมื่อเข้าสู่ตัวเมือง  นางได้พบเด็กน้อยคนหนึ่งเต้นระบำอย่างสนุก   ผู้คนรอบข้างต่างหัวเราะขำขันกับท่าทางการเต้นรำของเด็กน้อย  นางจึงถามเด็กน้อยว่า"หนูน้อย  ทำอย่างไรข้าจึงจะมีความสุขเช่นเจ้าบ้าง?"

"มาเถอะพี่สาว  มาเต้นรำกับข้า  ท่านจะรู้ว่าความสุขเป็นอย่างไร"

หญิงงามร่วมเต้นรำกับเด็กน้อย  ผู้คนรอบข้างต่างหัวเราะขำกับท่าทางของคนทั้งคู่คู่ แต่นางกลับไม่มีความสุขเลย



      หญิงงามจากมาด้วยความท้อแท้ใจ  ...หรือชีวิตนี้นางจะไม่อาจค้นพบความสุขได้หนอ?... ทันใดนั้น นางก็ได้ยินเสียงหัวเราะดังมาจากใต้ต้นไม้ใหญ่

เมื่อนางตามเสียงหัวเราะไป ก็พบกับหญิงบ้าผู้หนึ่งนั่งอยู่ที่โคนต้นไม้  
...ประเดี๋ยวก็ร้องเพลง...ประเดี๋ยวก็หัวเราะ...หญิงงามจึงเข้าไปถามคำถามกับหญิงบ้าผู้นั้น

"แม่นาง  บอกข้าเถิด ข้าจะพบความสุขได้อย่างไร?"

หญิงบ้ามิได้ตอบคำถามนาง  กลับจูงนางเข้ามาใกล้แล้วเต้นรำกับนาง...
...ทันใดนั้น หญิงบ้าบอกกับนางว่า

"ตบข้า  ตบข้า  เร็วเข้าซี"  หญิงงามรู้สึกประหลาดใจแต่นางก็ตบหน้าหญิงบ้าไปเต็มแรง  จากนั้นนางทั้งสองก็ตบตีกับพันลวัน...หญิงบ้านั้นส่งเสียงกรีดร้องและหัวเราะสลับกันไป..

ทันใดนั้น   หญิงงามก็เปล่งเสียงหัวเราะแล้วกล่าวว่า

"นี่แหละ  ความสุขที่ข้าใฝ่หามานาน"

...............................
....................
...........






...

ปล. ความสุขแท้จริง.....ค้นหาจากไหน
      ความสุขแท้จริง.....มาจากสิ่งใด
      ความสุขแท้จริง.....เจ้าเท่านั้นที่รู้เอง