7 มีนาคม 2552 12:47 น.
โปติกา
What is a friend? I will tell you.
It is a person with whom you dare to be yourself.
Your soul can be naked with him.
He seem to ask you to put on nothing, only to be what you are.
He dose not want you to better or worse.
When you are with him, you feel as a prisoner feels who has been declared innocent.
you do not have to be on your guard.
you can say what you think, so long as it is genuinely you.
He understands those contradictions in your nature that lead others to misjudge you.
With him you breathe freely.
You can avow your little vanities and envies and hates and vicious sparks, your meannesses and absurdities and, in opening them up to him, they are lost, dissolved on the white ocean of his loyalty. He understand.
You do not have to be careful.
You can abuse him, neglect him, tolerate him.
Best of all, you can keep still with him. It makes no matter.
He likes you -- He is like fire that purges to the bone.
He understand. He understand.
You can weep with him, sin with him, laugh with him, pray with him.
Through it all -- and underneath -- he sees, knows and love you.
A friend? What is a friend?
Just one, I repeat, with whom you dare to be youself.
14 กุมภาพันธ์ 2552 12:13 น.
โปติกา
มีความหมายทุกตัวอักษร...
ก - เ ก็ บ เ ร า ไ ว้ ใ น ใ จ
ข - เ ข้ า ใ จ เ ร า
ค - ค อ ย เ ป็ น กำ ลั ง ใ จ ใ ห้ เ ร า
ง - ง้ อ เ ร า เ มื่ อ รู้ ตั ว ว่ า เ ข า ผิ ด
จ - จั บ มื อ เ ร า เ มื่ อ ต้ อ ง ก า ร กำ ลั ง ใ จ
ฉ - เ ฉ ย กั บ ค ว า ม ใ จ ร้ อ น ข อ ง เ ร า
ช - ช่ ว ย เ ห ลื อ เ ร า
ซ - ซื่ อ สั ต ย์ กั บ เ ร า ญ า ติ ดี กั บ เ ร า เ ส ม อ
ด - เ ดิ น เ คี ย ง ข้ า ง เ ร า
ต - ติ ด ต า ม ข่ า ว ค ร า ว ค ว า ม เ ป็ น ไ ป ข อ ง เ ร า
ถ - ไ ถ่ ถ า ม ทุ ก ข์ สุ ข
ท - ทำ ใ ห้ ชี วิ ต ข อ ง เ ร า เ ป ลี่ ย น ไ ป
ธ - ธั ม ม ะ ธั ม โ ม กั บ เ ร า
น - นั บ ถื อ เ ร า แ ล ะ น่ า รั ก ใ น ส า ย ต า ข อ ง เ ร า
บ - บ อ ก ค ว า ม จ ริ ง แ ก่ เ ร า
ป - ป ล อ บ ใ จ เ มื่ อ เ ร า ท้ อ
ผ - ผ า ย มื อ ต้ อ น รั บ เ ร า เ ส ม อ
ฝ - ฝ า ก ค ว า ม จ ริ ง ใ จ ไ ว้ กั บ เ ร า
พ - เ พิ่ ม พ ลั ง ใ ห้ แ ก่ เ ร า
ฟ - ฟั ง เ ร า เ ส ม อ
ภ - ภู มิ ใ จ ใ น ตั ว เ ร า
ม - ม อ บ สิ่ ง ดี ดี แ ก่ เ ร า
ย - ย ก โ ท ษ ใ ห้ กั บ ข้ อ ผิ ด พ ล า ด ข อ ง เ ร า
ร - รั ก ที่ เ ร า เ ป็ น เ ร า
ล - ล ะ เ อี ย ด อ่ อ น กั บ ค ว า ม รู้ สึ ก ข อ ง เ ร า
ว - ไ ว้ ใ จ เ ร า
ศ - ศึ ก ษ า นิ สั ย ที่ แ ท้ จ ริ ง ข อ ง เ ร า
ส - สั ง เ ก ต ค ว า ม เ ป ลี่ ย น แ ป ล ง ใ น ตั ว เ ร า
ห - เ ห็ น คุ ณ ค่ า ข อ ง เ ร า
อ - อ ธิ บ า ย ใ น สิ่ ง ที่ เ ร า ไ ม่ เ ข้ า ใ จ
ฮ - เ ฮ ฮ า กั บ เ ร า ไ ด้ ทุ ก เ ว ล า ...
สัขสันต์วันวาเลนไทน์ค่ะ
10 ธันวาคม 2551 14:47 น.
โปติกา
.......นานมาแล้ว มีสาวงามคนหนึ่งเกิดมาในตระกูลผู้ดี นางมีพร้อมพรั่งทั้งทรัพย์สินและบริวาร ความงามของนางนั้น เลื่องลือไปไกลจนชายหนุ่มมากมาย ต่างมุ่งหน้ามา เพียงเพื่อได้ยลโฉมนางสักครั้ง...
ผู้คนที่ได้พบเห็นนางต่างกล่าวว่า...นางเป็นหญิงที่งามที่สุด....แต่นางหาได้มีความสุขกับความงามและทรัพย์สินของนางไม่
ในคืนวันหนึ่ง หญิงงามได้ตัดสินใจหนีออกจากบ้านหลังงาม เพื่อแสวงหาความสุขแท้จริงในชีวิตของนาง....จากนั้นก็ไม่มีผู้ใดพบเห็นหญิงงามนางนั้นอีกเลย...
.........หญิงงาม แท้จริงแล้วนางมิได้หนีหายไปไหน เพียงแต่เปลี่ยนชุดสวยของนางกับชุดสาวใช้ เปลี่ยนหมวกใบสวยกับผ้าคลุมผมเก่าๆ เปลี่ยนใบหน้างดงามจากแป้งทาหน้าเป็นใบหน้าธรรมดาๆที่เปื้อนผงถ่าน จากนั้นนางจึงเดินทางไปยังเมืองข้างเคียง...
ครั้นเมื่อนางเดินทางเข้าสู่ป่า ผ่านบึงน้ำอันใสสะอาด นางได้พบลิงน้อยตัวหนึ่งกำลังกระโดดโลดเต้นอย่างสนุกสนาน ในมือของมันถือกล้วยใบโตอยู่
นางเห็นว่าลิงน้อยตัวนี้ดูมีความสุข จึงถามขึ้นว่า
"เจ้าลิงน้อย ท่าทางเจ้าดูมีความสุขนะ ทำอย่างไรข้าจึงจะมีความสุขอย่างเจ้าบ้าง?"
ลิงน้อยหันมองนางด้วยความแปลกใจแล้วกล่าวว่า
"แม่หญิง นางมีใบหน้าที่งดงาม แม้จะถูกปิดบังด้วยผงถ่าน เหตุใดนางจึงดูไม่มีความสุขเล่า? มาเถอะ นางจงทำตามเรา แล้วนางจะได้พบกับความสุข"
ลิงน้อยจึงสอนให้นางกินอยู่ และมีพฤติกรมเหมือนกับมัน....แต่ก็ยังมิใช่ความสุขที่นางออกตามหา หญิงงามจึงอำลาลิงน้อยและเดินทางต่อไป
ครั้นเมื่อถึงราวป่า หญิงงามพบกระท่อมน้อยหลังหนึ่ง ภายในนั้นมีคนแคระผัวเมีย ร้องรำทำเพลงกันอย่างสนุกสนาน นางจึงเคาะประตูบ้านแล้วถามคำถามเดิมกับเจ้าของบ้านทั้งสอง
"มาเถอะแม่หญิง" คนแคระเอ่ยขึ้น หลังจากฟังคำถามของนาง
"นางจงมาร่วมร้องรำทำเพลงกับเราเถอะ แล้วความสุขจะมาหานางเอง"
หญิงงามจึงร้องรำทำเพลงร่วมกับคนแคระคู่นั้น แต่นางก็ยังไม่มีความสุข นางจึงกล่าวลาเจ้าของกระท่อมน้อยและเดินทางเข้าสู่เมือง
ครั้นเมื่อเข้าสู่ตัวเมือง นางได้พบเด็กน้อยคนหนึ่งเต้นระบำอย่างสนุก ผู้คนรอบข้างต่างหัวเราะขำขันกับท่าทางการเต้นรำของเด็กน้อย นางจึงถามเด็กน้อยว่า"หนูน้อย ทำอย่างไรข้าจึงจะมีความสุขเช่นเจ้าบ้าง?"
"มาเถอะพี่สาว มาเต้นรำกับข้า ท่านจะรู้ว่าความสุขเป็นอย่างไร"
หญิงงามร่วมเต้นรำกับเด็กน้อย ผู้คนรอบข้างต่างหัวเราะขำกับท่าทางของคนทั้งคู่คู่ แต่นางกลับไม่มีความสุขเลย
หญิงงามจากมาด้วยความท้อแท้ใจ ...หรือชีวิตนี้นางจะไม่อาจค้นพบความสุขได้หนอ?... ทันใดนั้น นางก็ได้ยินเสียงหัวเราะดังมาจากใต้ต้นไม้ใหญ่
เมื่อนางตามเสียงหัวเราะไป ก็พบกับหญิงบ้าผู้หนึ่งนั่งอยู่ที่โคนต้นไม้
...ประเดี๋ยวก็ร้องเพลง...ประเดี๋ยวก็หัวเราะ...หญิงงามจึงเข้าไปถามคำถามกับหญิงบ้าผู้นั้น
"แม่นาง บอกข้าเถิด ข้าจะพบความสุขได้อย่างไร?"
หญิงบ้ามิได้ตอบคำถามนาง กลับจูงนางเข้ามาใกล้แล้วเต้นรำกับนาง...
...ทันใดนั้น หญิงบ้าบอกกับนางว่า
"ตบข้า ตบข้า เร็วเข้าซี" หญิงงามรู้สึกประหลาดใจแต่นางก็ตบหน้าหญิงบ้าไปเต็มแรง จากนั้นนางทั้งสองก็ตบตีกับพันลวัน...หญิงบ้านั้นส่งเสียงกรีดร้องและหัวเราะสลับกันไป..
ทันใดนั้น หญิงงามก็เปล่งเสียงหัวเราะแล้วกล่าวว่า
"นี่แหละ ความสุขที่ข้าใฝ่หามานาน"
...............................
....................
...........
...
ปล. ความสุขแท้จริง.....ค้นหาจากไหน
ความสุขแท้จริง.....มาจากสิ่งใด
ความสุขแท้จริง.....เจ้าเท่านั้นที่รู้เอง
หน้าส่วนตัว
1125
