31 ตุลาคม 2553 17:12 น.
โบ๋โบ
เพราะเธอฉันจึงเชื่อในพรหมลิขิต
ที่ขีดชะตาชีวิตให้มีเธอมาร่วมฝัน
เปลี่ยนถนนสายขนาน .. ให้มาประสานเป็นเส้นเดียวกัน
ให้ข้างฉันมีเธอเคียงข้างไป
แม้พรหมลิขิตจะทำให้ฉันเห็นโลกสีชมพู
แต่เธอทำให้รู้ .. ว่าสีชมพูมันดีแค่ไหน
ไม่ใช่พรหมลิขิตแล้วหล่ะที่เติมเต็มความอบอุ่นให้กับหัวใจ
เพราะดวงไฟเล็กๆที่มีแสงสุกใส .. คือเธอ
แต่อย่างไรก็ขอบคุณ .. คุณพรหมลิขิต
ที่ส่งอีกครึ่งชีวิตมาให้
เติมเต็มแล้วสำหรับอีกคึ่งของหัวใจ
แถมระบายสีแดงทั้งใบ .. และทำให้หัวใจเต้นตูมตาม
แต่งไว้นานมากแล้ว
นำลงเมื่อวันที่ 31 ตุลาคม 2532
17.11 น.
ฉลองวันสิ้นเดือน
19 ตุลาคม 2553 23:07 น.
โบ๋โบ
เคยคิดว่า..คงอยู่คนเดียวได้
เหงาเดียวดายก็มีเสียงเพลงเป็นเพื่อน
จะตื่นนอน..นาฬิกาปลุก..คอยช่วยเตือน
จะขึ้นลงเดินเลื่อนคล่องตัวดี
เดินเที่ยวห้างคนเดียวก็ยังไหว
ลงบันไดข้ามถนนก็เร็วรี่
กินข้าวตัวคนเดียวก็สุขดี
ถึงไม่มีคนข้างกายจะเป็นไร..
แต่ทุกอย่างกลับเปลี่ยนไป..เมื่อเจอเธอ
ทำเอาฉันพร่ำเพ้อใจสั่นไหว
มองรอบกายก็เห็นใครต่อใคร
เดินจูงมือ..เกี่ยวหัวใจ..ใช้คำว่า "เรา"
ผ่านใครเขา..ไม่เคยเศร้าอย่างวันนี้
อยากจะมีคนดี..เวลาเหงา
อยากมีเสียง "กู๊ดไนท์" กระซิบบอกเรา
มีเสียงเขาปลุกเบาๆ "ตื่นได้แล้วคนดี.."
วันนี้เดินคนเดียวมองมือที่ว่างเปล่า
ถนนทอดยาวไม่มีใครอยู่ข้างๆ..ตรงนี้
กินข้าวคนเดียวมันเหงาจังคนดี
แค่อยากมีใครสักคนให้อุ่นใจ
คอยเคียงข้างในวันที่ใจท้อ
อยากมีใคร..ให้รอ..ได้ยินไหม
มีไหล่หนุนให้นอนซบหากหลับไป
"พอจะมีโอกาสเป็นฉันได้ไหม..คุณ"
8 ตุลาคม 2553
.. แต่ก็แค่ .. คิดถึง .. จัง ..
หน้าส่วนตัว
1544
