6 ธันวาคม 2546 19:28 น.
โน้ตนิว
เสียงลูกสาว รำพันมา ร้องหารัก
มาทายทัก ด้วยสำเนียง เสียงใสใส
ว่าพ่อจ๋า ช่วยเป็น กำลังใจ
เพื่อลูกได้ สมหวัง ดังใจปอง
เขาคนนั้น ปันใจ ไปเป็นอื่น
เขาระรื่น แต่ลูกไซร้ ใจหม่นหมอง
เขาไม่เป็น ดั่งตั้งใจ ในครรลอง
คนอื่นครอง เขาไว้ ไม่คืนมา
ลูกทุ่มเท สุดหัวใจ ไว้เพื่อเขา
ตั้งตาเฝ้า รอคืนวัน สุดหรรษา
ด้วยเราสอง ครองใจ ในวันวิวาห์
หลอมอุรา สองดวงไว้ ในหนึ่งเดียว
โถลูกพ่อ อย่าท้อถอย ปล่อยใจช้ำ
จงฟังคำ ทำใจ ให้เด็ดเดี่ยว
อย่ามัวทุกข์ มัวโศก วิโยกเชียว
จงเก็บเกี่ยว ความมั่นใจ ให้คืนมา
เมื่อเขามา แล้วจากไป นั่น...ใจเขา
แต่ใจเรา อย่าตามไป ให้ทุกข์หนา
ก่อนมีเขา เห็นเจ้าสุข ทุกเวลา
ใยน้ำตา ต้องไหลพราก เมื่อจากกัน
เขาคนนั้น ปันใจ ไปเป็นอื่น
ลูกจงยื่น เมตตาไป ด้วยใจมั่น
มอบให้เขา จงชื่นสุข ทุกคืนวัน
ให้ทั้งสอง ครองสัมพันธ์ นิรันดร
ถามว่าใน โลกนี้มี ชายใดบ้าง
คอยเคียงข้าง ปลอบใจ ให้คำสอน
ลูกทุกข์ยาก เพียงใด ไม่จากจร
เอื้ออาทร กอดรัด สัมผัสกาย
ร้องเถิดลูก หากร้องไป แล้วใจสุข
แต่หากทุกข์ กอดพ่อไว้ ให้สมหมาย
พ่อขอเป็น กำลังใจ ไม่เคลื่อนคลาย
จงพบชาย ที่รักแท้ แน่นอนจริง
มอบให้ลูกรักของพ่อ เนื่องในโอกาสวันพ่อ
10 พฤศจิกายน 2546 05:28 น.
โน้ตนิว
ถือกระทง บรรจงจิต อธิษฐาน
จงแผ้วพาน ทุกข์โศก โรคภัยผอง
แม่คงคา ไหลล้น น้ำเอ่อนอง
ค่อยประคอง กระทงวาง อย่างตั้งใจ
แม่คงคา ช่วยนำโศก วิโยกจิต
เปลี่ยนชีวิต ให้เรืองรอง ผุดผ่องใส
วางกระทง ตีน้ำปล่อย ลอยออกไป
มุ่งหวังให้ กระทงคลาย ร้ายเป็นดี
บางชีวิต อธิษฐาน การเสพสม
หวังได้ชม ชื่นใจ ในโฉมศรี
กระทงนำ รักไป ให้เธอที
ว่ายังมี คนคอยรัก ประจักษ์จริง
จันทร์เจ้าขา สง่าองค์ เด่นทรงกลด
ช่างงามงด มองเพลินไป สุขใจยิ่ง
ลอยกระทง ปล่อยไป ไม่ประวิง
ดีทุกสิ่ง จงมาอยู่ คู่เราเทอญ
20 ตุลาคม 2546 20:03 น.
โน้ตนิว
ท่ามกลางสาย ฝนพรำ มืดค่ำแล้ว
เสียงเจื้อยแจ้ว หริ่งเรไร ไร้สิ้นสูญ
ทั้งเสียงอ้อน จางหายไป ให้อาดูรย์
ยิ่งเพิ่มพูน ให้โศกซ้ำ ทั้งน้ำตา
ยามฟ้าใส เรไรร้อง กันก้องกึก
อึกทึก ดังสนั่น สุดหรรษา
พิรุณโปรย ฟ้าร้องลั่น สนั่นมา
ต้องร้างลา เสียงเรไร ไม่ได้ยิน
เจ้าจากไป พร้อมเรไร ในสายฝน
ช่างมืดมน ทนทุกข์ใจ ให้แดดิ้น
ฝนหลั่งมา ดั่งข้า น้ำตาริน
โฉมยุพิน เจ้าร้างลา คราฝนพรำ
ย่างเข้าเดือนหกฝนก็ตกปรอยๆ พี่ยังมาหลงยืนคอย น้องจนพี่ปวดหัวใจ
ฝนตกพรำๆ พี่ยิ่งระกำหมองไหม้ พี่ต้องตากฝนทนหนาวใจ น้องจากพี่ไป
เมื่อเดือนหกเอย
19 ตุลาคม 2546 17:17 น.
โน้ตนิว
นั่งเหม่อมอง นาฬิกา ที่ฝาห้อง
เหง่งหง่างร้อง บอกโมงยาม ตามลานหมุน
ความซื่อตรง คงอยู่ เหมือนรู้คุณ
ไม่เคยวุ่น บิดเบือนไป เหมือนใจคน
นาฬิกา มีชีวิต คิดเหมือนฉัน
ในหนึ่งวัน หมุนเดินไป ไม่สับสน
แต่ไม่เหมือน ฉันมีจิต วิญญาณดล
จึงวกวน วุ่นวายใจ ไม่สร่างซา
หากชีวิต ทุกชีวิต รู้คิดอ่าน
วันคืนผ่าน ซื่อตรงไป ไม่มุสา
เดินชีวิต ไม่ผิดเข็ม นาฬิกา
ชั่วชีวา คงสุขสันต์ นิรันดร
17 ตุลาคม 2546 19:21 น.
โน้ตนิว
ฉันรักเธอ เพียงใด ฉันไม่รู้
เธอจะอยู่ กับใคร ฉันไม่เห็น
ฉันรักเธอ เพียงใด ไม่จำเป็น
เธอโดดเด่น อย่างไร ฉันไม่แคร์
ฉันรักเธอ เพียงใด ใครไม่รู้
เธอจะอยู่ กับใคร ไม่แยแส
ฉันรักเธอ เธอไม่ ใส่ใจแล
ฉันพ่ายแพ้ ภินท์พัง ยังรักเธอ
หน้าส่วนตัว
1430
