19 เมษายน 2550 21:36 น.
โนริโกะ
..........เส้นที่กั้นแบ่งระหว่างความรัก ความชอบ กับความหลงนั้นบางและเล็กมาก มากเสียจนบางครั้งเราไม่สามารถแยกแยะความแตกต่างออกมาได้ แต่ถึงอย่างไรทั้งรัก ชอบ หรือหลง 3 สิ่งนี้ก็ไม่มีทางที่จะเหมือนกันไปได้เลย
..........หลายคนสับสนระหว่าง คนที่รัก คนที่ชอบ และ คนที่หลงชอบ จะมีสักกี่คนที่เข้าใจคำว่า รัก ในโลกนี้คงไม่เคยมีใครที่จะไม่เคยรัก ไม่เคยชอบและโดยเฉพาะอย่างยิ่ง คนจำนวนมากต้องเคยหลงรักใครบางคนอย่างถอนตัวไม่ขึ้นมาแล้ว อย่างน้อยก็สักคนหนึ่งในชีวิต
..........คนส่วนใหญ่เวลาอยู่ต่อหน้าคนที่ชอบ มักไม่ค่อยมีอาการเคอะเขิน ประหม่าจะสามารถแสดงความเป็นตัวของตัวเองออกมาให้เขารู้ได้มากที่สุด กล้าที่จะบอกความในใจให้เขาคนนั้นรับรู้โดยไม่ต้องคิดมาก
..........แต่กับคนที่รักแล้วกลับไม่เป็นเช่นนั้น จะเขินอาย หน้าแดงจนทำอะไรไม่ถูก พูดอะไรแต่ละที ก็คิดแล้วคิดอีกกว่าจะกลั่นกรองคำพูดในใจ ออกมาบอกกับเขาได้
..........ที่เป็นเช่นนี้ เนื่องจากความชอบเป็นเพียงอาการรักขั้นเริ่มต้น เป็นความถูกใจในรูปร่างภายนอก บุคลิกหรือนิสัยบางอย่างแบบปกติธรรมดา ยังไม่มีการผูกพันทางใจอย่างยาวนานเหมือนอย่างเช่นความรัก
..........ในกรณีที่ความถูกใจที่ว่านั้นเกินกว่าปกติธรรมดา ก็อาจเรียกได้ว่าเป็นความหลง
..........ถ้าเป็นความรักแล้ว ความหมายของมันจะลึกซึ้งมากกว่า ต้องผ่านการผูกพันกันทางใจมาอย่างยาวนาน จนแทบไม่มีช่องว่างระหว่างกัน ยิ่งทั้งคู่ให้ความรักไปมากเท่าไรก็ยิ่งได้รับตอบกลับคืนมามากเท่านั้น จะไม่มีคำว่า ยอมทน
..........ในความรักของคนทั้งสอง ทั้งสองฝ่ายมอบความรู้สึกดี ๆ แก่กันและกัน ไม่ใช่มีแต่เพียงฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งที่ให้โดยที่อีกฝ่ายได้แต่รับข้างเดียว
..........แต่ถ้าเป็นความหลง ทั้งคู่จะไม่เคยมีการแลกเปลี่ยนความรักให้กันและกัน จะมีเพียงคนใดคนหนึ่งเท่านั้นที่เป็นผู้ที่ให้ความรักความห่วงใยแต่เพียงลำพังขณะที่อีกคนได้แต่เป็นผู้รับฝ่ายเดียว โดยไม่เคยที่จะให้ความรักตอบแทนกลับคืนกฃเลย แต่ครั้นจะเลิกราจากเขาไปก็ไม่สามารถจะปฏิเสธหรือหักห้ามใจตนเองได้
..........หากอยากจะรู้ว่า ความรักของคุณนั้นเป็นความรักที่แท้จริงหรือ ความหลงก็ต้องมาดูว่าทั้งคุณและเขาได้มอบสิ่งดี ๆ ให้แก่กันหรือไม่ เข้าใจกันดีหรือ เวลาอยู่กับเขาแล้วคุณยังมีความสุขดีหรือ ถ้าทั้งหมดนี้ คุณตอบว่าใช่ นี่ก็เรียกว่า ความรัก
..........แต่หากคุณยังต้องถามตัวเองอยู่ว่า ทำไมเข้าไม่เคยทำดีกับฉัน ไม่เคยใส่ใจฉัน และทำไมฉันจึงยังต้องรักเขาอยู่ ทั้งที่เขาทำฉันเจ็บมามากมาย ทำไม ฉันยังทนรักเขาอยู่ได้ ก็แสดงว่าความรักที่คุณมีอยู่ มันไม่ใช่ความรักที่แท้จริง แต่เป็นความหลง
..........ไม่มีความผิด ความถูกและไม่มีการลงโทษ เพราะเรื่องแบบนี้สามารถเกิดขึ้นได้เสมอ
..........หากคุณกำลังหลงใครสักคน โดยที่อีกฝ่ายไม่มีวี่แววจะรักตอบกลับมาแล้ว คงเป็นการดีกว่าเป็นแน่ที่จะรีบตัดใจจากใครคนนั้นเสียแต่เนิ่น ๆ ก่อนจะต้องทุกข์ทรมานมากมายไปกว่านี้ ความรัก คือ การแลกเปลี่ยนสิ่งดี ๆ ให้แก่กัน แต่ความหลงอยู่ฝ่ายเดียวมีแต่จะสร้างความผิดหวัง และความทรมานให้เกิดขึ้น
19 เมษายน 2550 21:30 น.
โนริโกะ
.......... ฉันไม่รู้ว่าทำไม ฉันถึงทำร้ายหัวใจตัวเองอยู่เรื่อย ๆ ฉันแค่อยากจะทดสอบหัวใจตัวเองว่ามีความเข้มแข็งมากพอหรือยัง หัวใจที่ถูกคนที่ตัวเองรักทำลายอย่างไม่มีชิ้นดี (ในความรู้สึกของฉัน) นี่คือ เหตุผลที่ว่า แค่อยากทดสอบหัวใจหรือว่ายังรัก.....
..........นั่นคือ การที่ฉันได้กลับมาพูดคุยกับคนที่เคยทำร้ายตัวเอง จนคิดว่าชาตินี้คงไม่มีวันอภัยให้คนคนนี้ได้อีกแล้ว เพราะการกลับมาครั้งนี้ของฉันนั้น ทุกย่างก้าวเต็มไปด้วยความระมัดระวังมากขึ้น เพราะอะไร? ก็เพราะประสบการณ์ที่ผ่านมา ความเจ็บปวดที่ต้องเผชิญ ความทุกข์ที่เคยได้รับ...
...........และสิ่งที่ฉันเจอ ณ วันนี้ มันก็เหมือนเหตุการณ์เริ่มต้นความรักในครั้งนั้น และก็ได้ยินคำว่ารักจาก เธอ อีกแล้ว แต่ความรู้สึกของฉัน ณ วันนี้ มันกลับไม่เหมือนเดิม ทำไม? ฉันกลับรู้สึกเฉย ๆ กับคำว่า รัก เพราะความเชื่อถือ เชื่อมั่น ในคำพูดของเธอ มันได้หมดลงแล้ว แต่มันก็ยังมีความรู้สึกสบายใจ ที่อย่างน้อยในหัวใจของฉันความโกรธมันลดลง แต่ไม่ใช่ลืมสิ่งที่เขาเคยทำนะ ฉันจดจำทุกอย่าง แต่เมื่อเราโกรธ เราแค้น จิตใจมันจะทุลนทุลาย มันร้อนรุ่ม แต่ถ้าเราทำใจยอมรับได้ อภัยและปล่อยวาง เรากลับรู้สึกสบายใจขึ้น
..........แต่ฉันก็ยอมรับว่าบางครั้ง ฉันก็ยังรู้สึกเสียใจบ้างบางเวลา แต่ก็คิดเสมอว่า เวลาจะช่วยทำให้ฉันเข้มแข็งขึ้นได้ และเธอคนนั้นก็จะเป็นแค่เพื่อนร่วมโลกเท่านั้น สักวันเธอก็จะจางหายไปจากความทรงจำ เพราะเธอหมดความสำคัญสำหรับฉันแล้ว...........
15 เมษายน 2550 11:50 น.
โนริโกะ
ในที่สุดฉันก็ให้อภัยภานุอีกครั้ง เพราะด้วยความรักหรือความหลงกันแน่ ฉันก็ไม่เข้าใจ แต่ตลอดเวลาฉันก็ต้องตั้งคำถามกับตัวเองเสมอว่า ทำไม่เขาไม่ทำแบบนี้เพื่อเรา ถ้าเขารักเราจริง ฉันพยายามอดทนให้ความสัมพันธ์ของเราเนิ่นนานที่สุด
และวันหนึ่ง ภานุ ก็บอกกับฉันว่า แพร เรากลับมาเป็นเพื่อนกันเถอะนะ แพรดีเกินไปสำหรับผม ผมมันคนไม่ดี ยิ่งผมคบกับแพรต่อไป แพรจะยิ่งเสียใจ ฉันเกิดอาการช็อคจริง ๆ พูดอะไรไม่ออกนึกแต่ว่า เมื่อผู้ชายเขาพูดอย่างนี้ เราคงไปเหนี่ยวรั้งอะไรเขาไม่ได้ ฉันพูดเพียงแต่ว่า ได้ค่ะ เรากลับไปเป็นเพื่อนกันก็ได้
ทำไมความสัมพันธ์ของเรามันสั้นจังเลยนะ แต่จริง ๆ แล้วระยะเวลาไม่ใช่สิ่งสำคัญในการคบกัน เพราะบางคนอาจคบกันรู้จักกันเป็น 10 ปี ก็เลิกกันก็มีถมไป แต่บางคนคบกันแค่เดือนกันก็ตกลงแต่งงานอยู่กันอย่างมีความสุข เพราะอะไร? เพราะคนสองคนต้องมีความจริงใจให้กัน พร้อมที่จะปรับตัวเข้าหากันและเขาทั้งสองคนมีความรักให้กันและกันไงหล่ะ ไม่ใช่ว่าฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งค่อยแต่จะรับความรักจากอีกฝ่ายหนึ่งเท่านั้น
แต่ถึงยังไง ฉันก็ยังคงสงสัยในสาเหตุที่ฉันต้องเลิกกับภานุ แต่ฉันก็ใช้เวลาไม่นาน เพราะในที่สุดฉันก็รู้ว่า ภานุเขาหมายปองกัน น้องนัท เขาพยายามทุกทางเพื่อเอาอกเอาใจให้เวลาเต็มที่ขนาดว่า น้องนัท เขามีแฟนอยู่แล้ว ฉันก็ไม่รู้ว่าจะจบลงอย่างไรกับเรื่องนี้ แต่ที่แน่ ๆ ฉันบังเอิญได้รู้มาว่า ภานุมีเมียและมีลูกอยู่แล้ว อยู่ที่บ้านต่างจังหวัด เพราะวันนั้น แม่ของภานุเขามาหาที่ทำงาน เพราะไม่รู้จักที่พักของลูกชาย และฉันก็ได้คุย และช่วยนำทางให้ จึงได้รู้ว่าเขามีเมีย มีลูกแล้ว นี่คงเป็นความโชคดีของฉัน ที่ฉันไม่ได้เผลอตัวเผลอใจไปให้กับเขามากไปกว่านี้ มิฉะนั้นก็คงมีแต่เจ็บกับเจ็บ ฉันจัดให้เขาเป็นประเภทผู้ชายเจ้าชู้ เขาคงไม่อยากจะเสียเวลาไปกับฉันมากไปกว่านี้ เพราะถึงยังไง เขาก็คงไม่ได้ในสิ่งที่เขาต้องการแน่ สู้ไปหาคนที่ดีกว่าในแง่รูปสมบัติ และทรัพย์สมบัติไม่ดีกว่าหรือ
ปล่อยเขาไปเถอะ........ดีแล้วที่เลิกกัน..........สิ่งที่สงสัยใคร่รู้ก็ได้รับคำตอบแล้ว.........คนแบบนี้เมื่อเขาผ่านมา...............ก็ปล่อยให้เขาผ่านไปเถอะ.........เหมือนกับสายลม................ที่บางครั้งพัดพาความเย็นมาให้.................บางครั้งก็พัดพาเอาความร้อนมาให้..................แต่ถึงอย่างไรสายลมเมื่อพัดผ่านมาก็ต้องพัดผ่านไป.................เหมือนดังเช่น....................ผู้ชายในสายลม
จบบริบูรณ์
หน้าส่วนตัว
954
