คืนนี้เซิร์ชหาคำว่า"บทความซึ้งๆ" ทำให้ได้ข้อคิด และ ได้เจอบทความที่น่าประทับใจมากมาย ทั้งที่เคยอ่านนานแล้วและเพิ่งเคยอ่าน แต่มีอยู่ลิ้งค์หนึ่งที่เมื่อคลิ๊กเข้าไปดูก็ต้องยอมรับกับข้อคิดของผู้เขียนที่ช่างเปรียบเทียบดีเหลือเกิน เจ้าของลิ้งนี้ทำเป็นมิวสิควีดีโอลงยูทูปมีเพลงประกอบ ช่วงที่นั่งอ่านไปๆ ก็รู้สึกว่า ไม่ได้แระ กระดาษ ปากกาชั้นอยู่ที่ไหน จดๆๆๆ แล้วก็เริ่มลงมือจดบทความซึ้งๆเก็บไว้ และมาสะดุดตอนท้ายคลิปที่เจ้าของคลิปเขียนถึง พี่ฝน ...ฮี่ๆ อย่าเพิ่งเข้าใจผิดไปค่ะ แค่ความบังเอิญ อิอิ...เลยอดที่จะเอามาฝากเพื่อนๆไม่ได้ ลองเข้าไปดูนะคะ ขออนุญาตตั้งชื่อบทความซึ้งๆนี้ว่า"ความรัก ความผูกพัน กับแก้วน้ำ" http://www.youtube.com/watch?v=FNEyokHVApc วันนี้เราอาจรู้สึกว่าผูกพันต่อสิ่งหนึ่ง จนคิดว่าเราขาดไม่ได้ แต่เวลาจะทำให้ทุกอย่างเปลี่ยนแปลงไป สักวันเราจะรู้ว่าสิ่งที่เราผูกพันในวันนี้ เป็นแค่ส่วนหนึ่งที่เติมชีวิตเรา ไม่ใช่ทั้งหมดของชีวิต วันหนึ่ง หากเรามีโอกาสได้เจอสิ่งที่ถูกใจสิ่งใหม่ ที่เราคิดว่าเราพึงใจ...ปรารถนา ต้องการ...และขาดไม่ได้ เราก็จะเริ่มผูกพันกับสิ่งใหม่ได้ในเวลาไม่นานนัก เวลา จะสอนเราเองว่า ความผูกพันกับสิ่งใดๆในช่วงเวลาหนึ่ง จะเป็นความสุขในช่วงเวลานั้นๆ อย่าได้ไปยึดติด อย่าได้ไปใช้ชีวิตทั้งชีวิตลุ่มหลง คิดเสียว่าเราโชคดีที่มีโอกาส ได้ผูกพันกับสิ่งที่เรารัก ความผูกพันก็เหมือนกับความรัก หรืออาจจะเป็นผลพวงที่มาจากความรัก หากเรารักใครคนใดคนหนึ่งมาก เราก็จะรู้สึกว่าผูกพันมาก แต่ความผูกพันที่ว่า ไม่ได้หมายถึงการหยุดตัวเองไว้กับสิ่งนั้นๆ เพราะคนเราทุกคนย่อมผูกพันกับหลายๆสิ่ง เปรียบเสมือน เรามีแก้วน้ำอยู่หนึ่งใบ ในยามเช้า เราอาจต้องใช้แก้วใบนี้ดื่มนม พออากาศร้อนหน่อย เราอาจต้องการน้ำเย็นๆ บางครั้งที่เราไม่สบาย เราก็อาจต้องการน้ำอุ่น ใจเราก็เหมือนกับแก้วน้ำ... ต้องเติมสิ่งต่างๆในเวลาที่แตกต่างกัน ตามความเหมาะสม หากเราเติมน้ำเย็นลงไปในแก้วน้ำ แล้วเติมน้ำร้อนลงไปในทันที ในแก้วใบเดียวกัน แก้วใบนั้นก็จะร้าวในทันทีและเริ่มแตก ซึ่งก็เหมือนกับใจเรา... ความผูกพันต่อสิ่งหนึ่งสิ่งใด ในช่วงเวลาหนึ่งนั้น...ไม่ผิด ถ้าเราค่อยๆปรับใจ ปรับตัวของเราเอง... ให้กลับคืนในเวลาที่ควร เพราะอย่างน้อยที่สุด เราก็มีโอกาสได้ผูกพัน ซึ่งก็เหมือนเรามีโอกาสได้รักนั่นเอง ถ้าคุณมีความสุขที่เห็นเค้าเดินกับคนอื่นคือความรัก ถ้าคุณเศร้า เหงา คิดถึงเค้า อยากเจอ อยากพูดคุย นั่นคือ ความรัก ถ้าคุณร้อนรนที่เค้าอยู่กับใครๆที่ไม่ใช่คุณ นั่นคือ...ความใคร่ ถ้าคุณร้องไห้ให้กับคนที่ไม่มีเยื่อใยในตัวคุณ คุณคือคนโง่และบ้าอย่างน่าอาย แต่ถ้าคุณพอใจ จงรัก และมอบความรักให้กับเค้า แม้มันจะไม่กลับมาหาคุณก็ตาม จงดีใจที่ได้รักซะวันนี้ ดีกว่าที่จะมานั่งเสียใจในวันหน้า จงภูมิใจที่มีความรัก เพราะมันจะไม่ย้อนกลับมาหาอีกต่อไป
ดินสอ...ที่ผ่านมาเธอมักจะบอกเล่าเรื่องราวต่างๆมากมายให้ฉันฟัง โดยที่ฉันไม่เคยปริปากพูดอะไรเลย แต่คราวนี้คงถึงเวลาที่ฉันจะเอ่ยถึงเธอสักทีนะ เรื่องราวต่างๆที่อยู่ในใจที่เธอถ่ายทอดออกมาวันแล้ววันเล่า แต่ละครั้งที่เธอยอมเปิดใจก็ยิ่งเหมือนเป็นการย้ำเตือนไปอีกว่าเวลาของเธอสั้นลงเรื่อยๆ แต่เธอก็ไม่เคยกลัวกับการใช้ชีวิตและเริ่มเก็บเกี่ยวความคิดเพื่อเพิ่มผลผลิตเป็นตัวอักษรอย่างไม่เห็นแก่ความเหน็ดเหนื่อย
หลายครั้งฉันไม่ค่อยเข้าใจนักที่เธอเพียรจรดจารความรู้สึกต่างๆออกมาแล้วสุดท้ายก็ใช้ยางลบ ลบแล้วลบอีกอยู่นั่นแหละ
ดินสอเธอรู้มั๊ย...ยางลบแอบมาบ่นกับฉันว่า"ไม่ใช่แค่ชีวิตเธอชีวิตเดียวนะที่ถูกใช้ไปอย่างไม่คำนึงถึงสิ่งที่เหลืออยู่" ฉันอยากจะบอกเธอว่า ยางลบก็มีความคิด รักเวลา และรักชีวิตของเขาเช่นเดียวกับกระดาษอย่างฉัน ถึงแม้ว่าวันหนึ่งพวกเราทั้งหมดอาจเสื่อมสลายไปจากโลกนี้อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ แต่อย่างน้อยขอให้พวกเราจากไปอย่างมีคุณค่าและมีความหมายต่อโลกใบนี้ได้ไหมล่ะดินสอ...
มันอาจเป็นเพียงความฝันลมๆแล้งๆของฉัน กระดาษที่ว่างเปล่าใบหนึ่ง ถ้าเธอไม่คิดถึงและไม่อยากบันทึกเรื่องราวใดๆ แต่ฉันซึ่งอยู่เคียงข้างเธอมาตลอดก็มีสิทธิ์ท้วงติงด้วยความเป็นห่วงและปรารถนาดีต่อเธอได้ใช่มั๊ย อย่างน้อยขอให้เธอมองเห็นคุณค่าของสิ่งที่เขียน ไม่ใช่แค่ระบายอารมณ์ หากแต่ได้โปรดให้เกียรติกับทุกตัวอักษร และอย่ามองข้ามสิ่งเล็กๆเหล่านั้นเหมือนกับว่าพวกเขาไม่มีความหมายใดใดต่อเธอเลย วันหนึ่งเมื่อพวกเราได้เดินทางมาถึงจุดสุดท้ายของชีวิต แม้จะไม่หลงเหลือลมหายใจ แต่ตัวอักษรของเธอ ของฉัน และของเรา ก็จะยังเคลื่อนไหวยู่เสมอ ถ้าพวกเรามีคุณค่าและมีความหมายพอที่จะให้คนอ่านได้จดจำ
เมื่อนานมาแล้วฉันได้มีโอกาสแวะเวียนไปชมโลกแห่งอักษรของคนคนหนึ่งโดยบังเอิญ และยังประทับใจกับสิ่งที่เขาเขียนจนถึงทุกวันนี้เกี่ยวกับตัวอักษร เขาเขียนไว้ว่า อักษรมีชีวิต มันมีลมหายใจ มันสัมผัสได้ มันรับรู้ได้ สดับยินได้ถึงเสียงเต้นของหัวใจภายใน มันเริงรื่นได้ มันแข็งแรงได้ อ่อนแอได้ ขึ้นอยู่กับว่าเราได้ดูแลมันอย่างไร เมื่อมันมาอยู่รวมกัน ในวรรคเดียวกันหน้าเดียวกัน มันคือชีวิตที่หลากหลาย และต้องคอยดูแลเห็นอกเห็นใจ ให้ช่องว่างกับมันอย่างพอเหมาะพอควร ไม่ชิดมากไปจนรู้สึกถึงความอึดอัด ไม่เคาะเว้นช่องว่างมันจนห่างเกินไปจนรู้สึกถึงการขาดหายตายจาก ชีวิตข้าพเจ้าคงสั้นลงไป ทุกวินาที ทุกนาที ทุกชั่วโมง คงมีแต่เพียงอักษรที่ทิ้งเอาไว้เท่านั้นที่ยังคงมีอายุมากขึ้น มากขึ้น ขอบคุณสำหรับทุกตัวอักษร ที่หมุนเวียนเข้ามาพบเจอและจากลา ชีวิตมีคุณค่า ตัวอักษรก็เช่นเดียวกัน ใช้มันอย่างมีประโยชน์และสร้างสรรค์ เพราะเมื่อเราล้มหายตายจาก สิ่งที่คงเหลือไว้คือ ตัวหนังสือดีๆจำนวนหนึ่ง ด้วยมิตรภาพเช่นเคย http://swordbelt.wordpress.com
"ขอบคุณเจ้าของทุกตัวอักษรที่ช่วยเปิดโลกแห่งอักษรของคุณมาสู่โลกแห่งการอ่านของฉัน"
บทเพลงก็เป็นตัวอักษรหากแต่ใช้เสียงสื่อสารไปถึงหัวใจคนฟัง แล้ววันหนึ่งฉันก็ได้ฟังเพลง "ไม่มีทางรู้เลย" ของ ลานนา คัมมินส์ โดยบังเอิญ(อีกแระ) มีไม่กี่เพลงที่เราจะอยากวนฟังซ้ำๆไม่รู้เบื่อ.....ถ้าคุณยังไม่เคยฟัง....คุณจะไม่มีทางรู้เลย...จริงมั๊ยคะ http://www.youtube.com/watch?v=MOXZf-5ggfo หากตอนกลางคืนลบเลือนไม่มีแสงจันทร์ และตอนกลางวันนั้นดวงตะวันหายไป โค้งขอบฟ้าเบื้องบน จะมัวมืดมนเพียงใด หรือจะยังสดใสเหมือนเคย ปล่อยมือให้ใบไม้ปลิวไปตามสายลม ให้ลมนําพาพัดลอยไปไกลแสนไกล แล้วใบไม้ใบเดิม จะลอยร่วงลงตรงไหน ฉันคงไม่มีทางได้รู้เลย หากเราไม่มีวันนั้น ไม่เจอกันไม่เคยรู้จัก ฉันจะรักใครได้อย่างเธอไหม หากเธอยังอยู่กับฉัน ไม่อำลาไปไกลแสนไกล จะเป็นอย่างไรต่อไปไม่รู้ หากพอมีทางหมุนวันเวลาย้อนกลับ แหละพยายามให้เราได้ลองเริ่มใหม่ แม้หากอ้อนวอนเธอ จะยังเสียเธอไปไหม ฉันคงไม่มีทางได้รู้เลย (ฉันคงไม่มีวันจะรู้เลย) ........................................
Calendar
Lovers
25 คน เลิฟโคลอน
Lovings
โคลอน เลิฟ 41 คน
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟโคลอน
Lovings
โคลอน เลิฟ 6 คน
หน้าส่วนตัว
21568
