23 สิงหาคม 2551 17:11 น.

ฟ้ายังมองเรา

เพื่อนรัก....
ลองยิ้มทักท้องฟ้าที่สดใส
จะมองเห็นหมู่เมฆลอยล่องไป
ตามแต่ใจสายลมจะพัดพา

ฉันเคย...
เหงาจนเผยความนัยบนใบหน้า
บ่อยครั้งที่ได้แต่หลบสายตา
แล้วเสมองขึ้นฟ้าอยู่ประจำ

ฟ้างาม...
แม้สีครามหายไปในคืนค่ำ
ยังมีแสงดวงดาวสวยลึกล้ำ
กระพริบย้ำว่าใช่อยู่เดียวดาย

ยังมี...
เพื่อนแสนดีเคียงข้างไม่ห่างหาย
แม้เปียกปอนเพราะฝนไม่สบาย
ฟ้ายังกลายกลับเปลี่ยนสีปลอบโยน

1519

love

comment

9 สิงหาคม 2551 20:19 น.

Take me home

เส้นทางที่ทอดยาวราวโลกกว้าง
เหมือนเคว้งคว้างท่ามกลางความสับสน
ชีวิตในเมืองใหญ่อลวน
คิดถึงบ้านเสียจนอยากกลับไป

มองภูเขาท้องฟ้าดาราสวย
แม่น้ำที่เคยช่วยเราสดใส
แม้อ่อนล้าเหน็ดเหนื่อยสักปานใด
มิเคยจะท้อใจเลยสักที

ณ ปลายทางเส้นนี้ได้เชื่อมต่อ
และยาวพอจะไปถึงยังที่
ครั้งหนึ่งเคยจากมาห้วงฤดี
ยังเพรียกหาทุกนาทีที่ไกล

ช่วยพาฉันกลับไปให้ถึงถิ่น
เหมือนนกที่โบยบินคราวูบไหว
ถูกลมพัดพรากจรจากพงไพร
นักเดินทางคนไกลหวนคำนึง

ค่ำคืนนี้ดวงดาวส่องกระพริบ
แม้ปลายทางไกลลิบจักไปถึง
ด้วยดวงจิตมุ่งมั่นมิพรั่นพรึง
เพราะคิดถึงคนหนึ่งในหทัย

อ้อมกอดอันอบอุ่นยามแอบอิง
คล้ายเวลาหยุดนิ่งชวนหลับใหล
แม่กล่อมนอนเมื่อครั้งยังเยาว์วัย
ลูกหลับตาปล่อยใจไร้กังวล