26 มกราคม 2550 14:19 น.
โคลอน
ฉันเดินเข้าไปในร้านเครื่องเขียน
ความคิดวนเวียนจะเลือกเล่มไหน
สีควันบุหรี่ก็ดูหม่นไป
สีสันสดใสก็ไม่เข้าที
อยากเลือกเล่มใหม่ให้เหมือนเล่มเก่า
จะหาที่ไหนเล่าต่อจากนี้
บันทึกแต่ละเล่มใช่จะมี
เรื่องราวดี-ดีมาทดแทนกัน
ไดอารี่เล่มเก่าที่หายไป
คือทุกสิ่งที่ใจเคยใฝ่ฝัน
อยากย้อนเวลาเพื่อนึกถึงวัน
ที่เคยแบ่งปันทุกสิ่งในใจ
ไดอารี่ด้านหลังคงเปล่าว่าง
เจ้ารู้สึกเคว้งคว้างเหมือนกันไหม
ที่ไม่มีใครมาคอยกวนใจ
บอกเล่าเรื่องราวใด-ใดให้ฟัง
จากนี้ไปไม่มีไดอารี่
เก็บทุกสิ่งที่มีไว้ข้างหลัง
รวบรวมเครื่องเขียนก่อนมันจะพัง
ใส่ลิ้นชักที่ยังคงเปิดรอ
เผื่อสักวันฉันอาจหาเจ้าเจอ
แม้คอยเก้อจะไม่มีวันท้อ
มีบันทึกเล่มเดียวก็เพียงพอ
ที่ใจนั้นอยากขอให้กลับคืน
12 มกราคม 2550 16:18 น.
โคลอน
กว่าจะรู้เดียงสาผ่านวัยเยาว์
ยังมีสิ่งคล้ายเงาเคลือบความคิด
หลายข้อสงสัยยังคงถูกปิด
ไม่รู้มีสิทธิ์จะถามเมื่อไร
วันเด็กทั้งทีขอถามสนุก
ว่าเจ้าความสุขนั้นหายากไหม
จะต้องเสาะหาอยู่เรื่อย-เรื่อยไป
หรือควรพอใจกับสิ่งที่มี
เคยเห็นผู้ใหญ่ในวัยทำงาน
สิ้นเดือนหน้าบานช๊อปกันเร็วรี่
เสื้อผ้ากระเป๋ารองเท้าอย่างดี
สิ่งไหนไม่มีรีบหามากอง
ผู้ใหญ่บางคนเลิกงานกินเหล้า
จนเครียดก็เอาดีกว่านั่งหมอง
สรวลเสเฮฮาแฮงค์มาไม่มอง
หน้าเหมือนถูกดองเอาไว้ทั้งคืน
พ่อแม่บางคนเล่นหุ้นเล่นหวย
แต่กลับไม่ช่วยคลายความขมขื่น
รวยได้ที่ไหนฝันเฟื่องทั้งคืน
ต้องทนกล้ำกลืนใช้หนี้กันไป
กว่าจะรู้เดียงสานั้นน่าคิด
ดูผู้ใหญ่ทำผิดอยู่ไม่ไหว
จึงต้องมาบอกผ่านความในใจ
เป็นตัวแทนเด็กไทยกันสักที
หากคิดโกรธก็คงจะไม่ว่า
ไม่ได้มาทายท้าบ่อยๆนี่
แค่เพียงวันหนึ่งที่เป็นฤกษ์ดี
ลองเปิดใจสักทีคิดใคร่ครวญ
กว่าจะรู้เดียงสาผ่านวัยเยาว์
ช่วยลบเงาความคิดที่ผันผวน
อย่าเป็นอย่างแม่ปูเดินเซซวน
จนลูกน้อยเรรวนตามกันไป
11 มกราคม 2550 19:20 น.
โคลอน
ฉันเดินหาความสุขไปทุกที่
ไม่มีวี่แววว่าจะสิ้นสุด
ก้าวต่อไปแม้อาจจะสะดุด
ไม่มีหยุดข้างหน้าคงยังมี
ฉันยิ้มรับทุกสิ่งที่เดินผ่าน
แม้เนิ่นนานไม่คิดจะถอยหนี
เก็บเอาดอกไม้แทนสิ่งดี-ดี
ใส่ใจที่มีจะได้ไม่กลวง
ฉันเดินไปถึงทางที่วกวน
แต่ใครล่ะจะสนทนหายห่วง
ก็แค่เขาวงกตที่ทำลวง
ไม่หนักหน่วงคิดล่วงหน้าไว้เลย
ฉันเดินไปจนเกือบถึงทางแยก
รู้สึกแปลกไม่มีป้ายเฉลย
จะซ้ายหรือขวาดูไม่คุ้นเคย
จึงยืนเฉย-เฉยลองคิดทบทวน
หากไปซ้ายอาจร้ายกว่าที่คิด
ถ้าลองแล้วมันผิดก่อนค่อยหวน
ดีกว่าอยู่อย่างเก่าเฝ้าเรรวน
หากคิดครวญดีแล้วก็เดินไป
ถ้าเลือกผิดกลับมาตรงที่เก่า
นั่นแหละเงาทางแยกไม่ไปไหน
ทีนี้เลือกเลี้ยวขวาอย่างมั่นใจ
ไม่ลังเลต่อไปแล้วนะเรา
ฉันเดินไปจนเกือบถึงทางออก
ไกลไม่หยอกแต่อยากบอกไม่เหงา
มีบ้างนึกหวั่นใจลองคาดเดา
แต่ไม่เคยคิดเอามากวนใจ
ฉันดีใจที่หาทางออกเจอ
แม้อาจเผลอหลงทางไปที่ไหน
ก็กลับมาตรงปลายทางที่ใจ
เลือกจุดหมายเอาไว้ไม่ผันแปร
8 มกราคม 2550 19:12 น.
โคลอน
จะตายวันตายพรุ่งยังไม่รู้
เอาความดีเข้าสู้ดีกว่าไหม
อย่าอยู่อย่างอยากลำบากใคร-ใคร
เตือนตัวเองไว้อย่าได้ลืมเลือน
จะแก่ลงอย่างคงคุณความดี
หรือจะเหลือราคีเสมือนเพื่อน
อายลูกอายหลานไหมที่ถูกเตือน
หากสมองเลอะเลือนก็แล้วไป
แต่เท่าที่เห็นเหมือนสติครบ
พอพูดจบรีบกลับกลอกคำใหม่
เด็กที่ฟังอยู่เขาเลยรู้ไง
คำพูดของใครแก้ใหม่ทุกที
จะเป็นผู้ใหญ่ในอนาคต
ปู่ตาโป้ปดหมดกันคราวนี้
ถ้าลูกไม้หล่นไกลต้นก็ดี
แต่ถ้าใกล้ตัวนี่คงหมดกัน
ประเทศไทยเราคงเหลือแต่ก้าง
ยากจะสร้างสิ่งใหม่ใจนึกหวั่น
ลูกหลานรุ่นคนคิดดึกดำบรรพ์
คงได้ขุดคุ้ยกันไปอีกนาน
อย่าได้สร้างประวัติศาสตร์ฉาวโฉ่
อย่าคุยโอ่ว่าตัวเองห้าวหาญ
คนที่เก่งกว่าในบรรพกาล
เขาไม่ต้องสาบานก็ทำดี
เขียนจดหมายถึงผู้ใหญ่สักหน
คนฉ้อฉลเราไม่เอาคราวนี้
ตัดหางปล่อยวัดทำหมันซะที
เพื่อให้คนดี-ดีได้เข้ามา
ผู้ใหญ่หน้าเก่าไม่เอาอีกแล้ว
ปล่อยพวกเขากินแห้วไปเถิดหนา
จะได้เรียนรู้ว่าโชคชะตา
ฟ้าลิขิตมาให้แค่คนดี
8 มกราคม 2550 14:13 น.
โคลอน
อาจจะมีบางคราที่ทดท้อ
ล้มลงก็ไม่มีใครมองเห็น
จนดูเหมือนโลกนี้ช่างยากเย็น
กว่าที่เป็นจึงอยู่อย่างเลื่อนลอย
อาจจะมีบางวันที่อ่อนล้า
คล้ายกับว่าโลกนี้ช่างเหงาหงอย
ความทรงจำเหลือเพียงแค่ร่องรอย
ให้ใจคอยคิดเหม่ออยู่เรื่อยไป
อาจจะมีอารมณ์ที่อยากเก็บ
เมื่อใดเจ็บไม่อยากจะอ่อนไหว
ปล่อยเวลารักษาก่อนที่ใคร
จะมาหยั่งรู้ใจที่ร้าวรอน
อาจจะมีบางทีที่เจ็บปวด
ความร้าวรวดยากเกินจะไถ่ถอน
แต่จะมีวันหนึ่งซึ่งแน่นอน
ที่ใจไม่แคลนคลอนอีกต่อไป
Calendar
Lovers
25 คน เลิฟโคลอน
หน้าส่วนตัว
1276
