23 พฤศจิกายน 2544 02:24 น.
โคลอน
ดึกแล้วสินะเวลา
แหงนมองนาฬิกา.....อืม..ใช่
แต่ที่ยังไม่นอนนั่งร้อนใจ
เป็นเพราะอะไรไยนอนไม่ลง
ดึกแล้วสินะคนดี
ทั้งที่ตาเริ่มริบหรี่มึนงง
แต่ที่ไม่ยอมนอนใช่ว่าลุ่มหลง
เป็นเพราะอยากส่งข้อความบอกเธอ
ก็เธอเล่นเคาะแก้วเคาะกะละมัง
หากใครได้ฟังเป็นต้องเอ๋อ
เพลงที่ร้องก็แสบแก้วหูนะเออ
เมื่อไหร่จะแยกวงนะเธอเฮ้อ...ปวดหมองจัง
01.55 น. ข่มตานอนๆๆๆ(>_
22 พฤศจิกายน 2544 20:09 น.
โคลอน
ความรู้สึกดีขึ้นมากมาย
ตั้งแต่วันเธอห่างหายเมินเฉย
ปล่อยปละหัวใจฉันให้ผ่านเลย
ทำให้รู้สึกคุ้นเคยเมื่อไม่มีใคร
แล้ววันนี้จะให้ฉันรู้สึกอะไรอีก
เมื่อใจฉันหลบหลีกรักเธอได้
แค่อยากถามสักคำว่ากลับมาทำไม
เพราะฉันไม่ชินกับคำว่าเสียใจที่ผ่านเลย
24 ตุลาคม 2544 02:45 น.
โคลอน
พอดีได้ดูสารคดีเรื่องหนึ่งทางรายการ Animal Plannet
( UBC ช่อง 44 )เกี่ยวกับความผูกพันของคนกับหมาน้อย
แล้วรู้สึกประทับใจมากอยากนำมาเล่าสู่กันฟังบ้างเป็น
เรื่องราวที่เกิดขึ้นในประเทศญี่ปุ่น สถานที่คือที่ สถานีรถไฟ
ในเมืองหนึ่งของประเทศญี่ปุ่น *คือ*ทุกวันการดำเนินชีวิตในญี่ปุ่น
จะรีบเร่งแข่งกับเวลาและคนญี่ปุ่นจะนิยมนั่งรถไฟไปทำงานกัน
มากกว่าที่จะขับรถไปเอง(ก็รถไฟเค้าสวยและเร็วออกปานนั้นเนาะ)
และก็มีผู้ชายคนหนึ่งที่เลือกที่จะเดินทางไป-กลับจากที่ทำงาน-บ้าน
ทางรถไฟซึ่งก็เหมือนกับคนธรรดาปกติทั่วไปแต่สิ่งที่ทำให้เค้าดูจะสะดุดตาผู้คนที่จ๊อกแจ๊กจอแจตามสถานีรถไฟและเจ้าหน้าที่ของสถานีก็คือทุกๆเช้าเค้าจะมีองครักษ์ตัวน้อยๆคอยมาส่งเค้าที่สถานีทุกวัน(สงสัยยังไม่มีแฟน...อิอิ) อืม...เข้าเรื่องๆ! พอรถไฟเริ่มแล่นออกจากสถานีเจ้าหมาน้อยก็จะหยุดมองจนรถไฟที่เจ้านายของมันโดยสารไปจนลับสายตาแล้วจึงกลับ และไม่มีใครสนใจว่าบ้านของคนและองค์รักษ์ตัวน้อยนี้จะอยู่ที่ไหนแต่สิ่งหนึ่งที่เห็นจนชินตาก็คือพอถึงเวลาเลิกงานเจ้าหมาน้อยก็จะมารอเจ้านายของมัน
ที่สถานีรถไฟเหมือนเช่นทุกวันและมาตรงเวลาเสมอคือ 17.00 น.
พอมันเห็นรถไฟแล่นเข้าเทียบชานชะลามันก็จะส่ายหางดุ๊กดิ๊ก
อย่างดีใจและสายตาจับจ้องอยู่ที่ประตูรถไฟตลอดเวลาพอเห็นเจ้านายเดินผ่านมาจากประตูมันก็จะวิ่งๆๆๆและกระโดดกอดขาเจ้านายที่มันรัก...ภาพนี้เป็นภาพที่ชินตาของเจ้าหน้าที่ ที่สถานีและผู้คนที่พบเห็น เป็นภาพที่น่าประทับใจยิ่งนักกับความรักความผูกพันที่คนกับสัตว์จะมีต่อกัน...*และวันนี้ก็เป็นเช้าอีกวันหนึ่งที่พวกเขาเห็นภาพชินตาของผู้ชายคนหนึ่ง(จริงๆเค้ามีชื่อแต่จำไม่ได้แล้ว)กับองครักษ์ตัวน้อยๆตัวเดิมแต่สิ่งหนึ่งที่แปลกไปกว่าทุกวันคือเมื่อรถไฟแล่นออกไปจากชานชะลาแทนที่เจ้าหมาน้อยจะหยุดมองแต่มันกลับออกวิ่งไปตามชานชะลา
จนรถไฟลับสายตาไป...และมันยังหยุดอยู่ตรงนั้นไม่ขยับไปไหน
สักพักมันก็เดินกลับไปเหมือนเช่นทุกวัน...*พอตกเย็นนาฬิกาที่สถานีส่งสัญญาณเป็นเวลา17.00 น.เจ้าหมาน้อยก็วิ่งมาคอยเจ้านายของมันที่สถานีเหมือนเช่นทุกวัน...แต่เวลาผ่านไปรถไฟขบวนแล้วขบวนเล่าก็ไม่มีวี่แววของเจ้านายมันเลย...ทุกครั้งที่ได้ยินเสียงรถไฟมันก็จะกระดิกหางดุ๊กดิ๊กๆ แต่ก็ไม่มีคนที่มันรอคอยเดินผ่านประตูรถไฟมาอีกเลย แต่มันก็ยังคอยๆๆๆและพอมืดมันก็กลับ
รุ่งเช้ามันก็จะวิ่งๆๆๆมาที่สถานีรถไฟเหมือนเดิมแต่คราวนี้มันไม่ได้มาเพื่อส่งเจ้านายไปทำงานแต่เจ้าหมาน้อยมาเพื่อรอการกลับมาของเจ้านาย วันแล้ววันเล่าถึงแม้จะไม่มีวี่แววของเจ้านายของมันเลยแต่...ทุกคนก็จะเห็นมันทุกเช้าและทุกเย็นตรงเวลาเสมอและรออยู่ที่เดิมที่มันเคยรอ....โดยที่เจ้าหมาน้อยไม่อาจรู้ได้เลยว่า
เจ้านายของมันจะไม่มีวันกลับมาอีกแล้ว....เพราะชายหนุ่มได้ประสบอุบัติเหตุระหว่างการเดินทางมาสถานีรถไฟเพื่อเดินทาง
กลับบ้านและเค้าไม่มีญาติที่ไหน เค้าอยู่ตัวคนเดียวสมบัติที่มีค่า
ในชีวิตของเค้าก็คือองครักษ์ตัวน้อยของเค้านั่นเอง...เป็นภาพที่สะเทือนอารมณ์ของผู้คนที่พบเห็นและได้รับรู้เรื่องราวของชายหนุ่ม
และหมาน้อยที่แสนจะซื่อสัตย์ตัวนี้ทุกวันและเย็นนี้มันก็จะยังไปรอการกลับมาของเจ้านายที่ใจดีของมันอยู่เหมือนเดิมและไม่รู้ว่ามันจะรู้หรือเปล่าว่า เจ้านายของมันจะไม่มีวันที่จะกลับมาอีกแล้ว...(:_:)
29 สิงหาคม 2544 23:28 น.
โคลอน
"Wisdom doesn't necessarily come with age. Sometimes age just shows up all by itself. =***ความฉลาดไม่จำเป็นต้องมากับอายุหรอก บางครั้งความชราก็โผล่มาเองตามลำพัง***
7 สิงหาคม 2544 02:32 น.
โคลอน
When we seek to discover the best in others,
we somehow bring out the best in ourselves.
"เมื่อเราเสาะแสวงหาสิ่งที่ดีที่สุดในตัวผู้อื่น
สิ่งที่ดีที่สุดในตัวเราจะเผยออกมาด้วย"
Calendar
Lovers
25 คน เลิฟโคลอน
หน้าส่วนตัว
2166
