17 ธันวาคม 2550 15:12 น.
โคลอน
๒๓ ธันวา เลือกตั้งแล้ว
ชาติคลาดแคล้วฤาจะสั่นคลอนไหว
ยังมิอาจบอกได้ว่าเป็นไง
นายกไทยคือใครดีไม่ดี
แค่เราอย่าขายเสียงและขายสิทธิ์
รับผิดชอบชีวิตตามหน้าที่
รู้รักษ์สมัครสมานสามัคคี
เลือกคนดีที่ใจมีคุณธรรม
นักการเมืองรุ่นเก่าเฒ่าวัยดึก
คะนองคึกทึกทักมักพูดพร่ำ
สร้างแต่เรื่องยุ่งยากอยู่ประจำ
แค่น้ำคำยังดำกว่าน้ำคลอง
ขอให้ประเทศอยู่อย่างสงบ
เลือกตั้งจบอย่าวุ่นวายซ้ำสอง
จะเลือกใครปูมหลังช่วยหันมอง
อย่าริลองเล่นกับไฟไหม้บ้านเมือง
3 ธันวาคม 2550 07:09 น.
โคลอน
๑.ป้อ...ป้อ
เสียงแอ้อ้อแม้ฟังไม่ได้ศัพท์
เดินเตาะแตะแต่ละก้าวพ่อนับ
สองมือกวักให้ลูกก้าวเดินไป
๒.โยเย...
เดินโซเซพ่อจ๋าอย่าไปไหน
รีบขยับต้วมเตี้ยมตามติดไว
กลัวความเงียบจับใจจนล้มลง
๓.งอแง...
ใช่อ่อนแอร้องไห้เพราะกลัวหลง
พยายามก้าวย่างอย่างมั่นคง
อยากจะเดินให้ตรงเช่นพ่อเรา
๔.ยิ้มร่า...
พ่อชมว่าเก่งแล้วลูกเร็วเข้า
ได้ใจวิ่งเหยาะเหยาะลมพัดเบา
ความหลัง ณ วัยเยาว์ยังจดจำ
๕.เรื่องเล่า...
ในวันเก่าที่อยากจะฟังซ้ำ
เก็บทุกรายละเอียดในถ้อยคำ
เพื่อเป็นกำลังใจยามก้าวเดิน
๖.ลูกพ่อ...
จะจดจำทุกข้อมิห่างเหิน
อุปสรรคก็แค่ความบังเอิญ
ที่เหมือนเศษส่วนเกินในบางคราว
29 พฤศจิกายน 2550 14:29 น.
โคลอน
A little nip here, a tuck there...you look great!
ไม่ยอมแก่แน่นอนเลยขอบอก
แสดงออกชัดเจนทุกวันวี่
ขืนปล่อยให้หน้าย่นอยู่ทั้งปี
คงไม่ดีหาวิธียืดเยาว์
ดึงหน้านิดคิ้วหน่อยตาไม่ตก
ให้แก้มยกไร้ร่องรอยเหี่ยวเฉา
เจ็บจิ๊ดจิ๊ดนิดหนึ่งก็ทนเอา
อย่าให้เงาในกระจกมากวนใจ
ยิ้มมุมปากหน้าผากจะไม่ย่น
เมื่อยก็ทนอย่าสนใครที่ไหน
มั่นไว้ก่อนอย่าเพิ่งใส่ใจใคร
ถ้าหน้าเด้งเมื่อไรค่อยฮาเฮ
ใครจะฉีดอะไรเราไม่สน
รักไม้หนีบผ้าจนยากไขว้เขว
สูตรประหยัดบอกต่อไม่ลังเล
จะได้สวยกิ๊บเก๋เท่ห์เหมือนกัน
27 พฤศจิกายน 2550 16:50 น.
โคลอน
อย่าพูดมาก ได้ไหม คะคุณปู่
จมูกทู่ แล้วยัง ช่างเฉไฉ
แต่ละคำ พูดมา อ้างจริงใจ
ศัพท์แสลง ว่อนไป ทั่วพารา
คนพูดมาก พูดเป็น เห็นแตกต่าง
ปากพูดอย่าง ใจอย่าง เช่นนั้นหนา
มิสร้างสรรค์ กรองกลั่น วจนา
เหมือนคนบ้า ปากอ้า พะงาบไป
คนพูดหยาบ เขาว่า ปากอมขี้
อ้างนู่นนี่ ฟังดู ว่าขึ้นไหม
โอ้ว่าที่ นายก ประเทศไทย
จะเลือกใคร ตรองหน่อย ค่อยค่อยกา
26 พฤศจิกายน 2550 13:35 น.
โคลอน
คิดถึงใครบางคนบนฟากฟ้า
จนใจล้าเหลือเพียงความอ่อนไหว
ที่เคยแกร่งเพราะรู้อยู่ในใจ
ว่าวันหนึ่งคนไกลต้องกลับมา
แต่วันนี้ไม่มีแม้ร่องรอย
คนเฝ้าคอยคงอยู่อย่างปวดปร่า
จมอยู่กับกระแสของน้ำตา
ที่ไหลรินลงมาไม่รู้ตัว
เหม่อมองไปไอหมอกยิ่งย้ำเตือน
ภาพลางเลือนเหมือนม่านฟ้าสลัว
ปลอบตัวเองทนนะอย่าหวั่นกลัว
ไม่นานเมฆหมอกมัวจะจางลง
ลมพัดใบไม้ไกวใจคนแกว่ง
เส้นที่แบ่งเปราะบางกลางฝุ่นผง
ความรู้สึกที่เดิมเคยมั่นคง
ไม่ยืนยงแต่นี้อีกต่อไป
Calendar
Lovers
25 คน เลิฟโคลอน
หน้าส่วนตัว
3994
