19 พฤศจิกายน 2547 00:57 น.
โกฏิดารา
เหนื่อยใจยิ่งแล้วเพื่อนแก้วเอ๋ย
เขาละเลยลืมหลงพระองค์สอง
เอาสะใจใส่ตนแล้วไม่มอง
ตามครรลองหลายแง่ให้แน่ใจ
เที่ยวไต่ถามความข่าวจากสาวหนุ่ม
ว่าไฟรุมร้อนอยู่รู้หรือไม่
พระแม่หลวงพ่อหลวงแห่งปวงไทย
เสด็จไขความทุกข์มาแจ้งชน
แต่คำตอบตอบมาน่าร้องไห้
ฆ่ากันไปพวกหนูไม่เห็นสน
ถ้าข้าวมีเสื้อมีไม่อับจน
จับแค่คนทำผิดมาก็พอ
รัฐบาล-ทหารนี้ก็มีอยู่
อย่ามาขู่หนูเลยจะเล่นต่อ
ไม่สนใจเงินนกอะไรหนอ
แค่เพียงขออยู่ดีก็สมใจ
เหนื่อยใจหนักยิ่งแล้วเพื่อนแก้วเอ๋ย
เขาละเลยลืมหลงไม่สงสัย
เพื่อนร่วมชาติร่วมเขตประเทศไทย
จะบรรลัยก็ไม่หวั่นแค่ฉันสบายฯ
18 พฤศจิกายน 2547 01:45 น.
โกฏิดารา
อ่านได้ที่http://www.all-final.com/forum/read.php?tid=22391&forumid=12&page=last
ควรแล้วหรือให้พระองค์ทรงลำบาก
ต้องเที่ยวตรากพระวรกายให้หนักหนา
เจ็ดสิบสองพระชนมวารผ่านล่วงมา
ชาวประชาไม่ผ่อนผันให้บรรเทา
พระพ่อหลวงอยู่คุ้มตะวันตก
พระแม่หลวงห่มปกคอยคุ้มเกล้า
แผ่นดินใต้ไฟโรมโหมลุกเร้า
เสด็จดับรับเอาใส่พระองค์
พ่อแม่ไทยห่วงใยแสนมากแล้ว
แต่ลูกแก้วยังบอดใบ้ไม่หนุนส่ง
งานฉลองพระชนมวารทั้งสององค์
ระเบิดลงไฟลามคือยามทุกข์?
ร่วมกันเถิดชนสยามตามพระบาท
คนน้อยก็สามารถสร้างสันติสุข
แม้นไพรีที่ใดใฝ่มารุก
เราต้องลุกขึ้นช่วยจักอวยชัย
สละสินทรัพย์น้อยค่อยสะสม
กำลังใจใฝ่นิยมสู่ภาคใต้
ทุกจังหวัดศาสนา!ประชาไทย
ถวายไท้สนองพระราชดำรัสเทอญ
14 พฤศจิกายน 2547 01:00 น.
โกฏิดารา
เชิญดอกไม้
ชมมาลีอุทยานตระการพรั่ง
สองฟากฝั่งคงคาชลาไหล
ดอกจำปาจำปีส่งกลิ่นไกล
ทั้งหงอนไก่เฟื่องฟ้าสารภี
จันทน์กะพ้อกอพุทธรักษา
กระดังงาชบาเคียงยี่สุ่นศรี
ช้องนางอยู่คู่นางแย้มแฉล้มดี
กลิ่นราตรีรวยรื่นกลางคืนมา
เจ้ารักเร่จะเร่รักคงผลักไส
การะเกดเนตรนัยน์แค้นใจหนา
เล็บมือนางนางไม่หันจำนรรจา
กรรณิการ์อย่าเมินจะเชิญลง
ปุณฑริกอุบลกุมลชาติ
งามพิลาสดอกประดู่พู่ระหง
รสสุคนธ์มณฑาปีบประยงค์
ดอกตันหยงศรีตรังสมดังนาม
เจ้ากล้วยไม้อย่าใกล้ม้วยจะช่วยชื่น
บานเย็นรื่นเย็นใจใกล้มะขาม
ทานตะวันเจ้าหันไหนใคร่หันตาม
มะลิงามดังเจ้าเฝ้าบรรยาย
พุดจีบขาวพราวเรียงเคียงอังกาบ
กลิ่นกุหลาบซาบซึ้งพึ่งจะหาย
พิกุลแกมแก้วกาหลงส่งกลิ่นอาย
ลำดวนหมายใจลงส่งบัวตอง
นานาพรรณบุปผชาติพิลาสศรี
กลิ่นมาลีระรวยรื่นชื่นทั้งผอง
มวลดอกไม้ไทยสะพรั่งริมฝั่งคลอง
ไม่เป็นรองชาติใดในโลกา
11 พฤศจิกายน 2547 01:14 น.
โกฏิดารา
รักเขาข้างเดียวข้าวเหนึยวนึ่ง
จะนึกถึงใจฉันก็หวั่นไหว
ได้แต่มองอย่างเดียวเปล่าเปลี่ยวใจ
คนอะไรไม่เคยแลแม้หันมา
รักเขาข้างเดียวเหมือนเกลียวเชือก
ต้องรอเขามาเลือกดูไร้ค่า
แต่รักแล้วก็ไม่แคล้วรอเวลา
สักวันเธอคงเห็นค่าของตัวเรา
10 พฤศจิกายน 2547 01:03 น.
โกฏิดารา
สมัยก่อนสมัยนี้สมัยใหม่
สมัยไหนไม่ต่างในความคิด
ยิ่งเติบโตยิ่งมองเห็นความผิด
และเริ่มลิดรอนหวังครั้งเยาว์วัย
ยามยังเด็กโลกสดสีมิมืดหม่น
เมื่อแก่โลกดูมัวมนมิผ่องใส
มองอดีตเมื่อยามเด็กดูชื่นใจ
โทษสมัยใหม่กว่าตนทุกคนจริง
จงลองนึกดูตนหนก่อนเก่า
คราผู้เฒ่าเล่าสอนห่อนสุงสิง
แล้วยามตนแก่บ้างมาติติง
ธรรมดาโลกวิ่งไปทุกวัน
มองดูโลกปัจจุบันอย่าพลันเศร้า
ต้องรับเอาความเปลี่ยนมาสร้างสรรค์
อดีตเป็นแนวทางวางเท่านั้น
อย่ายึดมั่นเกินไปคงให้คุณ
หน้าส่วนตัว
1287
