บ้านหลังนี้ที่ฉันรัก

แอ็ปเปิ้ล

"ชีวิตคือการต่อสู้  หนูอย่าอ่อนแอนะลูก โลกนี้ยังมีอะไรที่ลูกต้องเจออีกมากมาย"
....นี่คือ  คำพูดของผู้หญิงที่ฉันรัก....

"โธ่เอ๊ย....ไอ้หมาน้อย  ถ้อยคำนี้มักจะได้ยินเมื่อฉันพูดหรือทำอะไรผิดไป"
....นี่คือ  คำพูดของผู้ชายที่ฉันรัก....

"ยัยลูกเป็ดขี้เหร่เมื่อไรจะโต     แม่นกหงส์หยกเมื่อไรจะมีแฟนกะเค้าซะที"
มือที่พากันรุมขยี้หัวฉันจนยุ่งไปหมดของบรรดาพี่ชายตัวดี....ที่ฉันรัก

คำพูดเหล่านี้เป็นเอกลักษณ์ประจำตัวของทุกคนที่ฉันจำได้ขึ้นใจเลยละ  
แม้ในวันนี้ฉันจะโตขึ้นมาอีกระดับหนึ่ง แต่ทุก ๆ คนก็ยังคงมองว่าฉันเป็นเด็กเหมือนเดิม
ความรัก ความห่วงใยยังมีให้ฉันอย่างไม่ขาดตอน ถึงวันนี้ฉันไม่รู้ว่า
จะมีคำใดที่ยิ่งใหญ่มากกว่าคำว่า....รักมากที่สุด....อีกแล้ว

5  มิถุนายน  2546
วันนี้ฉันต้องออกเดินทางอีกแล้วละ แต่การเดินทางครั้งนี้มันไม่เหมือนกับการเดินทางทุกครั้ง
ตลอดการเดินทางฉันรู้เพียงว่า สับสน  อ่อนแรง  หัวใจร่ำไห้ตลอดเวลา
มีเพียงความเงียบงันที่ก่อตัวในหัวใจของคนในรถที่มุ่งไปสู่จุดหมายปลายทาง
ที่ โรงพยาบาลมหาราช  นครราชสีมา  ฉันเฝ้าภาวนาขอได้โปรดอย่าให้เรื่องราวที่ได้รับฟังมา
เป็นความจริงเลย  แต่มันก็ไม่มีเปอร์เซ็นต์ที่จะเป็นไปได้แม้แต่สักนิดเดียว

ฉันลงจากรถอย่างเหม่อลอย  เดินไปยังห้อง ๆ หนึ่งที่มีร่างผู้คนนอนอยู่บนเตียงเหล็ก
รอที่จะทำอะไรสักอย่าง  ฉันไม่รู้จักพวกเค้าแต่ก็อดที่จะรู้สึกหดหู่ไม่ได้  
ผู้หญิง  2-3 คนยืนอยู่ข้างประตูพากันร้องไห้  ฉันมองไปรอบห้อง....
และความรู้สึกของฉันตอนนี้ก็ไม่ต่างจากผู้หญิงคนนั้นที่กำลังยืนร้องไห้
ฉันกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่...เมื่อภาพตรงหน้าที่เห็นเป็นหีบกล่องสีขาวที่รองรับร่างไร้วิญญาณ
กระดาษแผ่นเล็ก ๆ ที่ติดอยู่ข้างหีบมีชื่อที่ฉันจำได้ไม่ลืมเลือน.....ผู้ชายที่ฉันรัก....
ฉันพรึมพรำในใจเหมือนคนไม่มีสติ.....พ่อคะหนูมารับพ่อกลับบ้านคะ.....

วันนี้ฝนตกตลอดทางเหมือนน้ำตาฟ้าจะหลั่งรินมาแสดงความเสียใจกับเหตุการณ์ครั้งนี้ด้วย
ภาพผู้ชายที่ฉันรัก  ยังชัดเจนในหัวใจเสมอ  พ่อคือผู้ชายแห่งรอยยิ้มที่สดใส
ทุกครั้งที่พ่อยิ้มเหมือนทุกสรรพสิ่งในโลกกำลังเริงร่าสนุกสนาน 
แม้ผู้หญิงที่ฉันรัก และผู้ชายที่ฉันรัก จะมีเส้นทางเดินที่ต่างกัน แต่ฉันก็รักท่านทั้ง 2 ไม่ต่างกันเลย

ช่วงเดือนกุมภาพันธ์ฉันไม่คิดเลยว่าครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้าย
ที่ได้มีโอกาสทานข้าวร่วมโต๊ะกับพ่อ   พ่อมักจะบ่นพรึมพรำว่าหนูรักแม่มากกว่า
บางครั้งก็อดที่จะขำกับอาการงอนของพ่อไม่ได้  ได้แต่บอกว่าก็รักเท่ากันนั่นแหละ
ทุกครั้งที่เราได้เจอกัน  พ่อมักจะลูบผม และถามเสมอว่า  การเรียนเป็นไง  ใกล้จบหรือยัง
พ่อจำได้ไหม.....หนูบอกพ่อว่าหนูเรียนจบเล้วนะ  พ่ออย่าลืมแต่งตัวหล่อ ๆ มางานรับปริญญาหนูนะ
เพราะนาน ๆ ที่จะได้มีโอกาสถ่ายรูปด้วยกันพร้อมหน้าพร้อมตา    แต่วันนี้หนูไม่คิดเลยว่าภาพถ่าย
ที่อยู่พร้อมหน้าพร้อมตาในวันนี้  จะอยู่ในงานที่ไม่อยากให้เกิดขึ้นเลย
พ่อมักจะว่าหนูทำตัวเป็นลิงเป็นค่างไม่รู้จักโตซะที  หากวันนี้พ่อยังอยู่ข้าง ๆ 
ก็คงจะหัวเราะ  และเรียกหนูว่า  ไอ้หมาน้อย  เหมือนเคย ....อาจจะนานที่ห่างกันไป
แต่ก็เนิ่นนานกับความรักและความห่วงใยที่พ่อให้มาตลอด  หนูไม่เคยลืมเลือนเลย...

9  มิถุนายน  2546
วันนี้แม้จะไม่มีร่างผู้ชายที่ฉันรักอีกแล้ว  แต่พ่อยังอยู่ตรงนี้ข้าง ๆ กายลูก ๆ ตลอดไป
ฉันประคองอัฐิของพ่อไว้   เดินไปกลางสะพานที่มีกระแสน้ำไหลเชียว  ที่แห่งนี้คงจะทำให้
ดวงวิญญาณของพ่อได้เย็น  สงบ  ขอฝากความรักและศรัทธาไว้  ณ  ลำน้ำชีแห่งนี้ด้วย

11  มิถุนายน  2546
หลายวันมานี้ฉันไม่มีกระจิตกระใจ  จะทำอะไร ไม่อยากรับรู้อะไรทั้งนั้น
ฉันเหนื่อยจัง  เหมือนพิษไข้จะเกาะกุมอีกแล้ว  ฉันลืมตาตื่นขึ้นมา ปวดแขนข้างขวาไปหมด
สายน้ำเกลือค่อย ๆ ไหลผ่านเส้นเลือด  ข้าง ๆ เตียงที่โรงพยาบาล  ผู้หญิงที่ฉันรักกุมมือให้กำลังใจ
แววตาที่เป็นห่วงและกังวลยิ่งทำให้ฉันเจ็บปวด  และ รู้สึกโกรธตัวเองอย่างที่สุด
ฉันบอกกับตัวเองว่า  จะอ่อนแอไม่ได้นะ  วันนี้ต้องลุกขึ้นสู้ ชีวิตที่เหลือต่อจากนี้ไป
ฉันจะต้องดูแล....ผู้หญิงที่ฉันรัก... อย่างดีที่สุด   อยู่เพื่อคนที่เรารักและรักเราต่อไป

เค้าบอกว่าโชคชะตามักจะเล่นตลกกับเราเสมอ
ภายใต้ความตลดของชีวิตแฝงด้วยหยดน้ำตาตกใน
บ่อยครั้งที่ฉันตัดพ้อกับโชคชะตาว่า ทำไมต้องให้ฉันอยู่กับความเสียใจซ้ำแล้วซ้ำเล่า
ในช่วงเวลานี้  ฉันเพิ่งรู้ว่าความสุขที่แท้จริงมันไม่มี  ชีวิตคนเรามีแต่ความทุกข์
ทุกข์มากรู้สึกทรมาน  ทุกข์น้อยรู้สึกสบาย  แต่จากนี้ไปอีกกี่ครั้งที่ฉันต้องหัวเราะทั้งน้ำตา
ฉันเชื่อมั่นว่า  ฉันจะเข้มแข็งและทนไหว

ตลอดเวลาความรักยังอยู่รายล้อม  แม้ความตายก็ไม่อาจพราก
แม้บ้านหลังนี้จะไม่มีพ่อ พวกเรายังคงรักพ่อแและพ่อยังอยู่กับเราเสมอ
ทุกครั้งที่คิดถึงพ่อ  ฉันจะคิดเสมอว่าพ่ออยู่ในที่ ๆ เป็นสุขที่สุดแล้ว
ความตายเหมือนการนอนหลับนาน ๆ แต่การมีชีวิตอยู่คือการต้องดิ้นรนต่อสู้
แม้ผู้ชายใจดีจะ  ณ  ดินแดนอันไกลโพ้น  แต่ฉันรู้สึกว่าไม่ว่าฉันจะทำอะไร
เหมือนมีความปรารถนาดีและกำลังใจคอยส่องสว่างมาจากฟากฟ้าไกล
ผู้ชายที่ฉันรักอาจจะเป็นดาวดวงนั้นที่ทอแสงประกายดั่งรอยยิ้มสดใสของพ่อ
ที่ฉันได้เห็นเสมอยามมีชีวิต   พ่อคะ....พ่อยังอยู่กับพวกเราเสมอ ....หนูรักพ่อคะ.....

เวลาเดินหน้าไปอย่างไม่หยุดหย่อน
และเวลาไม่อาจเดินย้อนกลับมาตรงนี้
เสียงหัวเราะ  รอยยิ้ม  เรื่องราวดีดี
เป็นเพียงภาพอดีตที่มีในความทรงจำ

แต่ความรักยังฝังลึกตรงกลางใจ
แม้วันนี้จะหลือไว้เพียงความบอบช้ำ
โอ้...หนึ่งชีวิตที่จากไปในคืนค่ำ
ขอบอกย้ำว่าห่วงหาและอาลัย

หลับเถอะนะ....หลับให้สบายเวลานี้
โลกใบเก่าอาจไม่ดีเท่าโลกใหม่
หวังเพียงสุดโพ้นฟ้าดินแดนไกล
พ่อของลูกอยู่สุขสบายก็เพียงพอ

แม้ชีพดับแต่ความรักไม่ดับสิ้น
วานผืนดิน แผ่นฟ้า  ช่วยบอกต่อ
ตราบโลกนี้ และโลกหน้าที่เฝ้ารอ
ข้าวอนขอฝากรักส่งถึงภพไกล