สุดขอบฟ้า...ปลายสายรุ้ง

แอ็ปเปิ้ล

ฉันมาจากฟากฝั่งแห่งฟากฟ้า
เริงระบำข้ามกาลเวลาในรัตติกาลอันเหน็บหนาว
ขับกล่อมบทเพลงความเวิ้งว้างกับแสงดาว
ร้องไห้กับความเหงาเมื่อน้ำค้างพราวในม่านตา

นานแล้วที่หัวใจ...ลอยคว้างในสายหมอก
ความรู้สึก กระซิบบอก ผ่านรอยทาง ว่าเหว่ว้า
เก็บฝัน ใส่กล่องความเงียบงัน แขวนไว้ในจันทรา
สลักชื่อ...รักของฉัน..เหนือกาลเวลา ตลอดไป

เปิดประตูความอ้างว้าง...เดินทางผ่านถนนสายเหงา
เก็บดอกไม้สีขาว ประดับเรื่องราวอันอ่อนไหว
ใส่ความคิดถึง..ในทุกเส้นสายของใบไม้ที่พลิ้วไป
เผื่อสายลมจะนำเธอมา สู่ทิศทางของหัวใจ ที่ใกล้กัน

แม้โลกในความจริงฉันอาจพบเธอไม่บ่อยนัก
แต่โลกแห่งความรัก..เธออยู่ในใจ..ทุกครั้งที่หลับฝัน
เพียงเสี้ยวความคิด เธออาจไม่มีฉันสักนิด ในความผูกพัน
แต่ทุกเสี้ยวเวลา สำหรับฉัน มีเธอนับนิรันดร์ ในหัวใจ

เธอผ่านมา..และเอ่ยลา ฉันกี่ครั้ง
ก็ยังหวัง ว่าคืนวัน จะหมุนเส้นทางให้เราพบกันใหม่
แววตาคู่ฝัน เธออาจมองมาที่ฉันอย่างไม่ตั้งใจ
แต่ฉันก็ไขว่คว้า ความว่างเปล่านั่นไว้ หล่อเลี้ยงใจที่อ่อนแอ

บางคำรักที่เธอบอก อาจไม่รู้สึกอย่างที่คิด
แต่รู้ไหม ว่านั่นคือ หยดน้ำแห่งชีวิตที่ฉันเชื่อว่าคือรักแท้
สุดขอบฟ้า ปลายสายรุ้ง เส้นทางที่เราก้าวเดินอาจต่างกระแส
แต่หัวใจฉันไม่จะผันแปร...ยังอยู่ตรงนี้เพื่อรอคอยและรักเธอ