19 ธันวาคม 2548 16:01 น.
แอ็ปเปิ้ล
ต้นไม้ต้นหนึ่ง ....คงว่างเปล่าและว้าเหว่
หากใบไม้เจ้าร่อนเร่ ตามแรงลม พัดเหือดหาย
กิ่ง ก้านคงเปราะบาง เอนอ่อนล้าอย่างเดียวดาย
กว่าวันคืน จะกลับกลาย ผ่านพ้นเปลี่ยนฤดู
เปลวแดดที่สาดส่อง... แสงสะท้อนไร้ร่มเงา
พื้นหลังคือโลกสีเทา เงียบเหงาไม่น่าอยู่
ยืนต้นโดดเดี่ยว ท่ามกลางแสงจันทร์ไร้คนเฝ้าดู
รัตติกาลยาวนาน หยั่งรากทนสู้ ต่อไป
รับรู้....ถึงช่วงเวลา...ใบไม้ปลิดปลิว
หนึ่งความรู้สึกลอยละลิ่ว ด้วยเพราะ...ใจหาย
แต่ขอโปรดรับรู้... รักเราจะไม่มีวันตาย
เธอมากความหมายเกินค่าธุลี ใบไม้ ปกคลุมดิน
*^**^**^**^**^**^**^**^**^**^**^**^**^**^**^**^
บางความรักของใครคนหนึ่ง
อาจมองเหมือนไม่มีความหมาย
แต่ใครจะรู้ว่า ....
รากลึกลงในดินหยั่งลึกลงในใจ
มีความหมายที่มากมายตลอดมา....
เหมือนต้นไม้ต้นนั้นกับใบไม้
ที่เค้ารัก....ชั่วนิรันดร์
8 ธันวาคม 2548 16:39 น.
แอ็ปเปิ้ล
มองเห็นไหม...นี่ไงรักของฉัน
ตรงแผ่นน้ำกับดวงตะวันที่ตัดกัน ณ ขอบฟ้า
ในแมกไม้ ในสายลม ในหมู่ดาว ดวงจันทรา
เธอสัมผัสได้มากกว่าลมหายใจเข้าออกของกันและกัน
มองเห็นไหม...นี่ไงความรักที่เรียบง่าย
ยามสายลม กระทบใบไม้ เป็นดนตรีอันชวนฝัน
นกปีกขาว ส่งข่าวคราว จากดินแดนที่ไกลห่างกัน
ใต้ฟ้าที่เงียบงัน บอกว่าฉัน คิดถึงเธอ
มองเห็นไหม...นี่ไงรักหอมหวาน
ในทุ่งกว้าง ดอกไม้บาน เสียงน้ำค้างร่ำพร่ำเพ้อ
ยามสายหมอกโอบกอดดิน กลิ่นวันวานยังล้นเอ่อ
นิจนิรันดร์อยู่เสมอ นั่นคือ รักในหัวใจ
มองเห็นไหม...คนดีรักของฉัน
อยากให้เธอหลับตาฝันแล้วปล่อยใจให้เคลื่อนไหว
หากรักนี้ไม่ร้างไร้ซึ่งความหมายจนเกินไป
ที่หัวใจ ฉันและเธอ คงพบกัน
6 ธันวาคม 2548 12:26 น.
แอ็ปเปิ้ล
ฉันคือ...ความรักที่บอบบาง
เดินทางผ่านความอ้างว้างเปียกปอนกับสายฝน
เหน็บหนาว ในคืนเศร้า ฟ้าไร้ดาว ฉันไร้ตัวตน
ถูกผลักไสจากผู้คน หมางเมินจน ใจแรกราน
ก้าวแล้ว ก้าวเล่า ฉันอ่อนล้า
เหน็ดเหนื่อยต่อกาลเวลา เรี่ยวแรงไม่มีจะขับขาน
ล้มตัวลงนอนใต้ฟ้าหนาว ปวดร้าวเกินกว่าจะทัดทาน
ในความคิดถึงแสนทรมาน ความเหงาโปรยหว่านทั่วหัวใจ
กี่หมื่น ล้าน หยดน้ำตาที่ไหลริน
เธอคงไม่ได้ยินเสียงความเศร้าเหล่านี้ใช่ไหม
โลกสีเทากำลังหมุน..หัวใจเหมือนปุยนุ่นล่องลอยไกล
ไม่รู้ทิศทางไป...สุดแต่สายลมจะพัดพา
วันแล้ว วันเล่า ที่ไม่มีเธอ
ฉันบอกตัวเองเสมอ...ยังมีหลายสิ่งให้เราค้นหา
ปรับสภาพหัวใจจนปกติ...ความรักออกเดินทางไปสุดฟ้า
จนช่วงหนึ่งของวันเวลา..ฉันได้พบกับใครบางคน
เค้าร้องไห้...และบ่นเพ้อกับดวงดาว
เหม่อลอยอยู่กับฝันอันเหน็บหนาว ท่าทางดูสับสน
ไขว่คว้าหาความรัก รื้อวันวาน อย่างร้อนรน
แต่ในทุกแห่งหน คว้าและค้น ไม่เคยมี
ฉันนั่งลงอยู่ข้าง ๆ และโอบคลุมความรักให้
เค้าฟื้นจากไข้ใจ และยิ้มได้ในตอนนี้
คืนวันเลยผ่าน ฉันเชื่อว่านี่คือรักแท้ที่คอยแรมปี
แต่ความเชื่อที่ฉันมี ก็หมดลงเมื่อเค้าเอ่ยลา...
ซ้ำแล้ว ซ้ำเล่า เหตุการณ์เป็นไปอยู่เช่นนี้
มันคงจะดี หากหัวใจไม่รับรู้ ไม่ปรารถนา
คำอ้อนวอนสุดท้าย...หากจะมีความรักผ่านมาอีกครา
ฉันอยากบอกว่า..ได้โปรดเถอะนะ..อย่าทิ้งฉันไปอีกคน...
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟแอ็ปเปิ้ล
หน้าส่วนตัว
1939
