26 เมษายน 2547 21:23 น.
แอ็ปเปิ้ล
พระจันทร์เสี้ยวทอแสงริบหรี่แขวนอยู่ตรงปลายฟ้า
ฉันมองไม่เห็นกระต่ายในเงาจันทร์เหมือนคืนวันที่พระจันทร์เต็มดวง
แต่เงาในหัวใจ ไม่ว่าจะเต็มดวง หรือขาดหาย
ยังคงสะท้อนเป็นภาพเธอเสมอ
กี่ร้อยวันพันนาทีเธอยังอยู่ตรงนี้ตลอดมา
ในโลกกว้างใหญ่ใบเก่า
ในความฝันอันเงียบเปลี่ยว
ในสายลมที่พัดพร่ำไหว
ในทุกเข็มนาฬิกาที่เคลื่อนไป
ในทุกจังหวะเต้นของหัวใจที่มีรัก
ฉันรอเธอในทุกฤดูกาล ทุกลมร้อน ทุกลมฝน ทุกลมหนาว
ฉันรอเธอในทุกสายลมที่พัดแสงดาวจนโรยลา
ในใบไม้ที่ปลิดปลิวล่องลอย
ในความชื้นของหยดน้ำค้างปลายดอกหญ้า
แม้ทุกอย่างจะเลือนลางในความเป็นจริง
ไม่เคยคิดอยากให้เธอรู้
ว่าลมหายใจถูกฝังตรึงด้วยความคิดถึง
จนบางครั้งไม่รู้ตัวว่า
ความคิดถึงถูกกำหนดให้เข้าและออกในร่างกายทุกวัน
ได้ยินไหม.หัวใจฉัน
เธอไม่รู้แต่ฉันรู้ เธอไม่ได้ยินแต่ฉันได้ยิน
ไม่เคยคิดอยากให้เธอรู้ ไม่รบกวน ไม่วุ่นวาย ไม่ก้าวก่าย ไม่ล้ำเส้น
ไม่เคยคิด.ต้องการอะไรมากไปกว่านี้
โปรดอภัยให้ฉันที.กับความรู้สึกที่ห้ามไม่ได้
คิดฉันเพียงคิดเงียบ ๆ อยู่ในใจ
ฉันคิดถึงเธอ
.........................................................................................
อยู่ภายใต้แสงดาว
ที่ส่องแพรวพราวนภาอยู่ไกลแสนไกล
หลับตายังฝันใจยังจดจำ
เพราะเธอยังอยู่เคียงใจฉัน
เปรียบดังเช่นสายลม
ที่ผ่านที่กระทบกายให้ใจหนาวสั่น
ห่างไกลยังรักอยู่.โปรดจงได้รู้
ว่าความคิดถึง
ส่งผ่านมายังฟ้าไกลให้เธอเข้าใจ
แม้ตะวันจะลับลาไกลดับไป
นานเท่าไรอยู่ในใจฉัน
ว่าความคิดถึงของใจ
หมู่ดาวมากมายร่วมเป็นพยานแห่งรัก
ข่มตาหลับแล้วใจยังรุมเร้า
ว่าคิดถึงเธอ
คิดถึงเธอ
18 เมษายน 2547 08:11 น.
แอ็ปเปิ้ล
ฉันอาจไม่ใช่ใครที่เธอใช้ทั้งหัวใจค้นหา
ฉันอาจไม่ใช่ดวงดาวบนฟ้าที่เธอแหงนมองดูได้
ฉันเป็นเพียงแสงเล็ก ๆ จากก้านไม้ขีดไฟ
แต่จะหลอมเป็นแสงสว่างสุดท้ายให้เพียงเธอ
ฉันอาจไม่ได้เป็นดอกกุหลาบต้องตาใครต่อใคร
ฉันเป็นเพียงดอกไม้ที่พลิ้วไหวให้เธอยิ้มได้เสมอ
ดอกไม้ไม่มีชื่อในโลกที่ไม่มีใครได้พบเจอ
แต่จะเป็นดอกไม้เดียวที่บานในใจเธอตลอดไป
ฉันอาจไม่ใช่สายฝนโปรย
ฉันเป็นเพียงหยดน้ำที่โบกโบยความอ่อนล้าให้เธอได้
หากแม้เป็นหยดน้ำตา จะหลั่งรินมาให้เธอสบายใจ
รอเวลาเหือดแห้งไป ให้เธอพบวันคืนที่สดใสแสนดี
ฉันอาจไม่ใช่สายลม
แต่ฉันเป็นอณูความห่วงใย ที่เพาะบ่ม ทุกลมหายใจนับจากนี้
ในหัวใจที่ว่างเปล่า...เธออาจไม่มีฉันแล้วก็ตามที
แต่ขอให้รับรู้เถอะคนดี...ทุกความรู้สึกที่ฉันมีจะไม่เปลี่ยนไป
ฉันเป็นเพียงสิ่งเล็ก ๆ บนโลกนี้
ไม่ขอเป็นอะไรที่มากมี และยิ่งใหญ่
แม้เธอเห็นฉันเป็นเพียงภาพฝันไร้ตัวตนบนความห่างไกล
ก็ลืมเถอะเธอ...ลืมฉันให้หมดใจ ...ฉันไม่เคยเสียใจที่รักเธอ...
2 เมษายน 2547 18:17 น.
แอ็ปเปิ้ล
เค้าว่า...ความรักนั้นหอมหวาน
อยากรู้ว่า..รสชาติจะแทนน้ำตาลได้แค่ไหน
มีความรัก...เหมือนมีดอกไม้บานในหัวใจ
แล้วดอกไม้ดอกนั้น...มีชื่อว่าอะไร...อยากรู้จริง
มีใครสักคน...เดินอยู่ข้าง-ข้าง
ตลอดเส้นทางเหมือนมีพร้อมไปทุกสิ่ง
มองโลกสีเขียวเป็นสีชมพูสวยพริ้ง
เพียงกิ่งไม้ไหวก็แอบยิ้มได้ที่ใจ
เค้าว่า...แม้ทางไกลสักแค่ไหนก็ไม่หวั่น
กำแพงใด ๆ ไม่อาจกั้นความรักได้
คำที่ว่า...ขาดเธอเหมือนจะขาดใจ
เป็นจริง..สักแค่ไหนที่ใคร ๆ เค้าพูดมา
ก็อยากรู้...ถ้าเธอกับฉันรักกัน
ความผูกพันจะโยงสายใยที่ปลายฟ้า
กระทบดวงดาวส่องแรงคิดถึงลงมา
ฉันจะสัมผัสไอรักนั้นได้อย่างที่ว่า...จริงไหมเธอ
เค้าว่า...น้ำตาในความรัก คือ การเสียใจ
จะรู้สึกไม่มีเธอเหมือนไม่มีใครอยู่เสมอ
เดี๋ยวสุข เดี๋ยวทุกข์ แปลกดีนะ...ความรัก ฉันอยากพบเจอ
อยากลองให้เห็น...รักเป็นฉันใด
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟแอ็ปเปิ้ล
หน้าส่วนตัว
1430
