20 กันยายน 2546 11:17 น.
แอ็ปเปิ้ล
ร้องเถอะร้องเพลง ถ้าอยากจะร้องก็ร้องไป
ร้องเถอะร้องไห้ ถ้าได้ร้องแล้วลืมมัน
เผลอไปรักใครเค้าไม่รักไม่ยักมัน
แล้วก็แล้วกันบอกว่าตัวฉันสบายดี
เศร้าเสียใจสนุกตรงไหนเสียน้ำตา
ใช้เวลาเศร้าน้อยก็คงดี
ฟ้าที่แสนไกลจ้องตรงไหนก็โสภี
ดูสิ...ดูสิ ว่าโลกนี้ช่างดีจัง
ผู้คนมากมายก่ายกองจ้องมองตั้งใจจะมองหา
รอถึงเวลาจะไขว่จะคว้าทำความดี
แต่ใครเล่าใครจะไปตั้งใจอะไรจะมาชี้
คนเรียกคนดีติดที่เค้าเอาใจใคร
ฟ้าสีครามเมฆปุยขาวมีสองปุย
สวยทั้งสองปุยอยู่ที่เค้าที่เราคุย
ฟ้าที่แสนงามแขวนเมฆขาวเป็นร้อยปุย
ปุยทุกปุยปุยจะสดสวยเมื่อเราดู
ถนนสีเทาเขม่าควันพิษก็สีเทา
หิวก็หาเอาป่วยตัวร้อนก็นอนไว
เหงาก็พบคนโลกสับสนมีเยอะไป
เพลียก็ตรงไปเก็บโลกสดใสไว้บนเตียง
20 กันยายน 2546 11:08 น.
แอ็ปเปิ้ล
อากาศดีดี ยามเช้าวันนี้
ฟ้าดูสวย โลกโสภี กว่าวันไหน
วันพิเศษที่จำลึกในหัวใจ
ถึงวันนี้แล้วนะคะ...มีอะไรจะบอกกัน
สุขสันต์วันเกิดคะ....แม่จ๋า
คำพูดธรรมดาหนูเกริ่นมาเป็นของกำนัน
ทายสิว่าวันเกิดปีนี้มีอะไรเป็นของขวัญ
ไม่ยิ่งใหญ่แต่จะทำให้แม่นั้นได้ภูมิใจ
การ์ดอวยพร หรือดอกไม้ อาจไม่มี
มีเพียงใจดีดีที่แม่คอยปลูกฝังให้
คำพร่ำบอกที่แม่สอนไว้จำขึ้นใจ
เป็นเด็กดี รู้จักให้ พร้อมแบ่งปัน
ของขวัญชิ้นนี้ไม่ได้ผูกโบว์ห่อกล่องมา
ปรารถนาให้แม่รู้ว่าสิ่งสิ่งนั้น
มาจากใจดวงน้อยของเด็กช่างฝัน
นั่นคือความรักที่เป็นนิรันดร์ตลอดกาล
19 กันยายน 2546 14:42 น.
แอ็ปเปิ้ล
ดอกไม้ ดอกหนึ่งกำลังจะบาน
ผลิกลีบแย้มใสรับแสงตะวัน
ขณะที่หัวใจดวงหนึ่งปิดลงอย่างเงียบงัน
เหมือนกำแพงกั้น แดดอุ่นมิอาจสาดส่องถึงได้
สรรพสิ่งของสรรพเสียงดูเศร้าสร้อย
เกล็ดน้ำค้างปลายใบไม้ หยดรินบนยอดหญ้า
เหมือนน้ำตาแห่งคืนโศกที่ถูกขังจนรุ่งสาง
แล้วถูกสายลมพัดกระจายไปทั่วบรรยากาศ
ดอกไม้ ดอกนั้นผลิบานแล้ว
โลกกลม ๆ ขยายใหญ่
เหมือนใจที่พองโตอย่างมีความสุข
หญิงคนหนึ่งเฝ้ามองและให้การต้อนรับ
ดอกไม้ นอกระเบียงอย่างอบอุ่น แล้วพูดว่า...
...ความรัก ที่สุขงอมหอมหวาน คือ ดอกไม้ที่ผลิบาน
ครั้งหนึ่ง ฉันเป็นดอกไม้ ดอกนั้นที่เคยบาน...
19 กันยายน 2546 14:27 น.
แอ็ปเปิ้ล
แหวนดอกหญ้าที่ชายสวมให้
หญิงเฝ้ามองนิ้วนางข้างซ้ายแล้วอมยิ้ม
เนิ่นนานเต็มประดาที่สรรพสิ่งดูชาชิน
กับความคิดถึงที่โบยบินของหญิงคนเดิม
เกือบครึ่งชีวิตที่ชายทุ่มไปกับงาน
สร้างหลักปักฐาน บ้านหลังใหญ่ รถคันงาม กับฝันที่สดสวย
หารู้ไม่ว่าหญิงเริ่มป่วย
ไม่อาจยื้อลมหายใจรอชายได้อีกหนา
บทบันทึกแห่งกาลเวลาซึมผ่านใจชาย
หญิงดีใจที่มีชายเคียงข้างให้ชีวิตช่างมีค่า
บ้านหลังใหญ่ รถคันงาม ใช่สิ่งที่ปรารถนา
แหวนดอกหญ้าวงเดิมขอส่วมใสรอจนวันชีวาวาย
ชายใช้เวลาเกือบทั้งชีวิตสร้างฝันอันยิ่งใหญ่
แต่ไม่อาจซื้อเวลาเพื่อบอกรักหญิงแม้ 1 นาที
บ้านหลังใหญ่ ขาดความงดงาม เมื่อขาดหญิงคนนี้
รถคันงาม ไม่อาจโลดแล่นไปในทุกที่ เมื่อขาดเธอ
ชายปาดน้ำตากอดบันทึกแน่นแนบอก
ทุ่มเทชีวิตในสิ่งใหญ่ ๆ จนมองข้ามสิ่งเล็ก ๆ ในใจหญิง
ชายหวังลึก ๆ ว่าความรู้สึกจะซึมผ่านให้หญิงได้ยิน
ตราบโลกมลาย ชีวิตดับสิ้น ชาย+หญิง ยังรักกัน
11 กันยายน 2546 14:46 น.
แอ็ปเปิ้ล
ขอโทษนะคนดี...ฉันไม่ได้ทำตัวเหินห่าง
แค่อยากมองฟ้ากว้างตามลำพังอยู่ตรงนี้
อยากอยู่เหงาเหงา ซึบซับความเศร้าที่มี
ให้ใจสัมผัสทุกวินาทีแห่งความเดียวดาย
ขอโทษนะคนดี...ฉันไม่ได้ลืมเธอ
แค่อยากพบเจอความว่างเปล่าให้รู้ซึ้งถึงความหมาย
อยากกลืนกินหยดน้ำตาในความเดียวดาย
ปล่อยให้ใจได้หล่นหายไปสักช่วงเวลา
มีเธอคอยรักคอยห่วงใยจนเคยตัว
จนฉันนึกกลัวว่าวันหนึ่งวันหน้า
ฉันจะใช้ชีวิตอยู่อย่างไรในทางเดินของเวลา
ที่ปราศจากรักที่เธอให้มานับนิรันดร์
เพิ่งเข้าใจว่าความรักนั้นมีค่า
รู้ซึ้งว่าเธอคือที่มาของความรู้สึกนั้น
ถ้าใจคนเรามีมากมายนับร้อยพัน
เธอคนเดียวที่ฉันจะให้ไปทุกทุกดวงใจ
ฟ้าวันนี้มันเหงากว่าที่เคย
ฉันไม่นึกเลยว่าใจดวงนี้จะหวั่นไหว
ฉันคิดถึงเธอ อยากได้ยินเสียง อยากอยู่ใกล้-ใกล้
แต่ต้องทนให้ชินกับความเหงาที่เกาะกินใจ
เผื่อว่าพรุ่งนี้และตลอดไป...อาจไม่มีเธอ...
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟแอ็ปเปิ้ล
หน้าส่วนตัว
1928
