30 กันยายน 2546 17:08 น.
แอ็ปเปิ้ล
ค่ำคืนที่ยาวนาน
เหมือนราตรีกาลกำลังร้องไห้
พื้นหลังคือความมืดมิดมีดาวนับล้านประดับไว้
แสงหิงห้อยรำไรเปิดฉากเดินเรื่องราว
ใครคนหนึ่ง...มองพระจันทร์ผ่านกระจกบาง
แล้วเอื้อมมือสัมผัสน้ำค้างกลางลมหนาว
ที่หยดลงจากฟากฟ้าคล้ายสะเก็ดดาว
พร่าพราวในอุ้งมือคล้ายหยดน้ำตา
โลกยังหมุนไปอย่างเงียบ เงียบ
แต่หัวใจกลับเลาะเลียบไปตามมุมฟ้า
ตามเก็บฝันบนเมฆหม่นมาซับน้ำตา
ตลอดเวลาบนทางที่ห่างไกล
ที่สุดของความยาวนาน
คือตลอดกาลที่ไม่มีเธอมาเคียงใกล้
คือทุกวินาทีของชีวิตที่ผ่านไป
คือทุกลมหายใจที่เฝ้าแต่...คิดถึงเธอ
30 กันยายน 2546 15:33 น.
แอ็ปเปิ้ล
ฝันที่วาดไว้ในวันนั้นช่างแสนดี
ในวันนี้ก็ยังดีแม้ยังไปไม่ถึงฝัน
อาจผิดหวังจนร้องไห้แต่จะไม่หยุดลงกลางคัน
ก้าวต่อไปอย่างมุ่งมั่นแม้ฝันนั้นไกลแสนไกล
เราจะล้มอยู่อย่างนี้อีกไม่นาน
นำความผิดมาเป็นสะพานให้ข้ามไปไม่หวั่นไหว
สิ่งที่ทำ...อาจไม่มีความหมายสำหรับใคร
ไม่เป็นไร...เพราะฝันนั้นเป็นของเรา
เมื่อเบื้องบนยังเป็นฟ้ากว้าง
คอยปกคลุมตลอดทางไม่ให้เหงา
ภายใต้ความรู้สึกที่เป็นเรา
คือแรงใจที่โอบฝันให้ยาวนาน
บนหนทางที่ยิ่งใหญ่
ไฟฝันในใจจะทำให้ก้าวผ่าน
จะไม่ยอมแพ้...แม้ต้องล้มลุกคลุกคลาน
แล้วสักวันหนึ่งสักวันฝันนั้นจะเป็นจริง
30 กันยายน 2546 15:03 น.
แอ็ปเปิ้ล
ความรู้สึกเริ่มเคลื่อนไหว
เมื่อสายลมพัดใบไม้จนปลิวว่อน
ฉันนั่งลำพังบนม้าหินอ่อน
ความทรงจำก่อน ๆ เดินทางเข้ามา
ใต้ต้นไม้ที่ตรงนี้
จุดรวมฝันของมิตรภาพอันมีค่า
รอยยิ้ม เสียงหัวเราะ คำพูดจา
ฉันปรารถนาจะได้ยินอยู่เรื่อยไป
แต่เวลาไม่อาจหยุดและย้อนกลับ
ฉันเพียงมาซึบซับถึงความหมาย
แม้ทุกอย่างเป็นเพียงแค่ภาพถ่าย
ฉันยังยิ้มได้กับสายใยที่ผูกกัน
ใบไม้ร่วงหล่นจนเต็มลาน
ภาพวันวานของเพื่อนร่วมฝัน
เลือนหายไปตามทางหลากร้อยพัน
ที่ตรงนี้ ณ ปัจจุบันเป็นหนึ่งทรงจำมิตรภาพดีดี
นึกถึงวันเก่า ๆ
มีฉัน มีเธอ มีเรา ตรงนี้
เนิ่นนานห่างไกลเป็นเดือนเป็นปี
รู้ไหม...เพื่อน ๆ ที่แสนดี
ความคิดถึง ห่วงใยฉันยังมีให้เธอ(ไม่เปลี่ยนแปลง)
22 กันยายน 2546 13:26 น.
แอ็ปเปิ้ล
เพราะเวลาที่ผ่านมา
เธอได้ทำให้ชีวิตฉันมีคุณค่า
เมื่อเวลาได้เปลี่ยนไป
ใจของเธอก็เริ่มห่างออกไปช้า ๆ
อยากจะมีคำบางคำ
เพื่อบอกให้เธอไม่จากไป
อยากบอกให้เธอได้รับรู้ว่าฉันนั้นรักเธอเท่าไร
กว่าเวลามันจะเดินไปสู่ความจริงที่ปวดใจ
อยากหยุดยั้งรั้งเอาไว้ไม่อยากให้ถึงจนวินาทีสุดท้าย
ฉันก็รู้ว่ามันต้องจบลง
และชีวิตก็คงกลับไปเหมือนเก่า
ยื้อฉันยื้อไม่ให้เธอจากไป
จะฉุดรั้งเอาไว้ให้เธอไม่ไปจากเรา
ทุกครั้งที่คิดจะตัดใจ
ไปให้ห่าง...ให้ชีวิตเธอได้เริ่มใหม่
ทุกครั้งฉันเองก็หนักใจ
เมื่อใจฉัน เมื่อตัวฉัน ไม่ยอมรับ
พยายามลืมเธอเท่าไร
แต่ว่าใจมันยังไม่ยอมที่จะรับ
ชีวิตของฉันมันหมดความหมาย
อยากจะขอร้อง ขอร้อง ให้เราเริ่มใหม่อีกครั้ง
22 กันยายน 2546 13:09 น.
แอ็ปเปิ้ล
ใบไม้แห่งชีวิตเริ่มปลิดใบ
ร่วงโรยจากกิ่งไม้ครั้งเล้วครั้งเล่า
หากใบสุดท้ายนั้นคือชีวิตเรา
คุณยังจะยิ้มให้โลกใบเก่าอีกครั้งได้ไหม
ดอกไม้ไม่ได้บานไม่ทุกแห่ง
เหมือนความรักไม่เกิดขึ้นทุกที่
แต่หากคุณอยากเห็นดอกไม้บานตลอดทางเดิน
โปรดลองปลูกเมล็ดพันธุ์รักไว้ที่ใจดูสิ
ความรักไม่ใช่โลกนี้มีเราสองคน
หากแต่ความรักคือการแบ่งปันที่จะรับและให้
รักตัวเราเอง รักคนอื่น รักคนรอบข้าง
รักที่สวยงามและยิ่งใหญ่คือรักที่ไม่เห็นแก่ตัว
หากน้ำตาจะไหลสักครั้งเพราะความรัก
ก็หาใช่ความงมงายหรือโง่เขลาหรอก
เพียงแต่เป็นวิถีทางการเรียนรู้ที่คุ้มค่า
ชีวิตนี้คุณได้รักใครบ้างแล้วหรือยัง
อาจเพราะความรักกระมัง
ที่หล่อเลี้ยงหัวใจให้ชุ่มชำไม่เหือดแห้ง
เหมือนสายน้ำที่หดหายในฤดูแล้ง
อาจเพราะความรักกระมัง
ที่เสกสรรโลกนี้ให้สดใส...เราจึงยิ้มได้
ตราบลมหายใจสุดท้ายของชีวิต
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟแอ็ปเปิ้ล
หน้าส่วนตัว
916
