12 สิงหาคม 2546 17:20 น.
แอ็ปเปิ้ล
กาลเวลาผันผ่านมานานเนิ่น
ฤดูเปลี่ยนเส้นทางเดินให้ค้นหา
ฉันยืนอยู่ด้วยความรักและศรัทธา
มีความคิด จินตนา ในตัวตน
เป็นหน่วยในสิ่งที่เรียกว่า...สังคม...
เค้าชื่นชมหรือถมทับให้สับสน
อาจเป็นเพียงธาตุอากาศในใจคน
หรือปะปนในควันฝุ่น คลุ้งกระจาย
หลายสิ่งอันผ่านมาในชีวิต
หลายความคิดผ่านมาไร้ความหมาย
หลายความฝันแตกดับพลันมลาย
ดูคล้าย ๆ เหมือนว่าตายบางเวลา
ลมหายใจแห่งความหวังที่ผ่าวแผ่ว
เหมือนดวงแก้วค่อยแตกแหลกช้าช้า
เหนื่อยและท้อจนบางครั้งมีน้ำตา
จุดหมายข้างหน้าเหมือนว่ายังอีกไกล
จึงมาเขียนบทกลอนอักษรศิลป์
อาภัพสิ้นหลายอันที่ฝันใฝ่
พร่ำแต่งถ้อยร้อยกรองของดวงใจ
มอบให้โลก ที่มิได้ เป็นของเรา
บอกชีวิตคือความจริงใช่สิ่งฝัน
จะไม่อยู่ในวันวานที่อับเฉา
จะไม่อยู่ในพรุ่งนี้ที่เนิ่นยาว
จะอยู่ในวันนี้...ของเรา...ที่เป็นจริง
12 สิงหาคม 2546 17:03 น.
แอ็ปเปิ้ล
ฉันเป็นเพียงหนึ่งมนุษย์ผู้ก่อเกิด
จากผู้ให้กำเนิดเกิดเป็นฉัน
ฉันเป็นเพียงหนึ่งมนุษย์ผู้มีฝัน
คอยสร้างสรรค์คำรำพัน...บทกวี...
ฉันเป็นเพียงหนึ่งมนุษย์ผู้มีรัก
และประจักษ์ในรักแท้ประเสริฐศรี
ฉันจึงเรียงร้อยแต่งถ้อยวจี
เป็นกวีเสริมแต่งแทนค่าคุณ
แด่สตรี ผู้เลอค่านามว่า...แม่..
สำนึกแน่ความปรานีที่อบอุ่น
จากความรักเอื้อเฟื้อแม่เกื้อกูล
บริบูรณ์สมค่าว่า...ชนนี...
เป็นพระพรหมในใจของลูกลูก
แม้ทุกข์สุขผูกพันไปในทุกที่
รักของแม่มีท่วมท้นปฐพี
เปรียบฟ้ากว้างไม่อาจที่จะเทียมทัน
เป็นดั่งเทียนส่องนำทางชีวิต
เป็นดวงจิตสูงค่ากว่ารำพัน
เป็นธารทิพย์ที่ส่งมาจากสวรรค์
เป็นทุกสิ่งสารพันจะเปรียบปาน
ร้อยลำนำคำบูชาสะท้อนให้
แม้ไม่มีสิ่งยิ่งใหญ่อันไพศาล
เพียงบทกลอนจากเด็กน้อยเมื่อวันวาน
ขอกราบกรานว่า...รักแม่...ชั่วนิรันนร์
6 สิงหาคม 2546 15:56 น.
แอ็ปเปิ้ล
พรหมลิขิตกำหนดทางให้เคว้งคว้าง
หรือฟ้ากว้างสวรรค์แกล้งให้คอยหา
เหมือนงมรักในมหาสมุทรสุดทรมา
ใจจมดิ่ง คลื่นน้ำตา พาอาดูร
ไปรักคนที่เค้าไม่รักเรา
นิทานเรื่องเศร้าสองลบหนึ่งเท่ากับศูนย์
แต่ไม่รัก คนที่เค้า นั้นเทิดทูน
นิทานน้ำเน่า ไม่อาจจูน ให้ตรงใจ
รักคนที่เรารักด้วยน้ำตา
หรือรักคนที่เค้ารักเราดีกว่าเลือกแบบไหน
เหตุและผลสุดกล้ำกลืนให้เป็นไป
ยุติธรรมดีไหมหากไม่เลือกใครเลย
ขอเลือกเก็บ มิตรภาพที่แสนดี
ไม่ขอเอารักมาย่ำยีอย่างชาเฉย
เมื่อรักนี้ไม่อาจลงเอย
จะไม่ยอมทำร้ายใครเลยให้เสียน้ำตา
หากวันหนึ่ง สายลมพัด รักเดินทาง
และฟ้ากว้างไม่กลั่นแกล้งให้คอยหา
หากชีวิตเลือกได้จริงอย่างที่ว่า
ปรารถนา เธอรักฉัน ฉันรักเธอ ใจตรงกัน...
6 สิงหาคม 2546 14:48 น.
แอ็ปเปิ้ล
คนบางคน เขียนด้วยมือ ลบด้วยเท้า
พอรักเก่า ก็ผลักห่าง แล้วร้างหนี
ใจบางใจ ของหญิงชาย ร้ายสิ้นดี
หลอกเอารัก มาขยี้ รื่นเริงใจ
หญิงที่ร้าย คนต่ำต้อย นั้นไม่สน
สนเพียงคน มีเงินทอง มากองให้
รักไม่รัก ช่างหัวมัน ไม่สนใจ
สูบหมดเนื้อ หลอกหมดไส้ ค่อยถีบมัน
ชายที่เลว ก็ใช่ย่อย คอยปลิ้นปล้อน
ชอบกระล่อน ป้อนน้ำคำ ให้เพ้อฝัน
ใครตายใจ ไม่ต้องบอก หลอกมาฟัน
ตีความหมาย ว่ารักกัน ช่างน่าอาย
ค่าความรัก กลับกลายเป็น สิ่งเปรอะเปื้อน
ความงดงาม ถูกลบเลือน จนกลืนหาย
สิ่งที่เรียก ว่ารักแท้ เพียงงมงาย
หรือแพ้พ่าย ความมักง่าย ของบางคน
ท่ามกลาง ความปวดร้าว ที่รายล้อม
รักจอมปลอม ถูกซึมแทรก ทุกแห่งหน
ให้สัมผัส ความเลวทราม ของใจคน
วิ่งเวียนวน บนโลกมนุษย์ สุดเศร้าใจ
ใจคนเรา อยากยิ่งแท้ จะหยั่งถึง
ถุกฉุดดึง ให้หลงผิด คิดไม่ได้
ถึงรู้หน้า แต่มิอาจ จะรู้ใจ
ดีหรือร้าย ค้นให้แน่ ตรองให้นาน
หากรักแท้ ไม่เป็นเพียง การโกหก
ไว้หลอกคน ให้เพ้อพก นอนฝันหวาน
ใช่เพียงลวง ให้หลับไหล แล้วตื่นขึ้น มาพบพาน
ความโหดร้าย แสนร้าวราน ของเรื่องจริง
โลกทั้งใบ คงน่าอยู่ มากกว่านี้
หากไม่ปล่อย ให้ผีร้าย มันเข้าสิง
เผลอแลกรัก กับคนลวง คงโดนทิ้ง
รักจมดิ่ง พลอยเปรอะเปื้อน ในโคลนตม
4 สิงหาคม 2546 13:18 น.
แอ็ปเปิ้ล
งานวันเกิด ที่ยิ่งใหญ่ ใครคนนั้น
ฉลองกัน ในกลุ่ม ผู้ลุ่มหลง
ในลาภยศ สรรเสริญ เพลินทนง
วันเกิดส่ง ชีพสั้น เร่งวันตาย
อีกมุมหนึ่ง ซึ่งเหงา น่าเศร้าแท้
หญิงแก่ ๆ นั่งหงอย และคอยหาย
โอ้วันนี้ ในวันนั้น อันตราย
แม่คลอดสาย โลหิต แทบปลิดชนม์
วันลูกเกิด เกือบคล้าย วันตายแม่
เจ็บท้องแท้ เท่าไร แม่ไม่บ่น
กว่าอุ้มท้อง กว่าจะคลอด รอดเป็นคน
เป็นตัวตน ทุกวันนี้ นี่เพราะใคร
แม่เจ็บเจียน ขาดใจ ในวันนั้น
กลับเป็นวัน ลูกฉลอง กันผ่องใส
ได้ชีวิต แล้วก็หลง ระเริงใจ
ลืมผู้ให้ ชีวิต อนิจจา
ไฉนเรา จึงเรียกกัน ว่า..วันเกิด..
เรียกวัน ผู้ให้กำเนิด จะถูกกว่า
คำอวยพร ที่เขียน ควรเปลี่ยนมา
ให้มารดา คุณเป็นสุข จึงถูกแท้
เลิกจัดงาน วันเกิด กันเถิดนะ
ควรที่จะ คุกเข่า กราบเท้าแม่
ระลึกถึง พระคุณ อบอุ่นแด
อย่ามัวแต่ จัดงาน ประจานตัว
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟแอ็ปเปิ้ล
หน้าส่วนตัว
875
