25 มิถุนายน 2546 19:13 น.
แอ็ปเปิ้ล
หากชีวิต เปรียบดังทะเล
ฉัน คงคล้าย เป็นเรือ ล่องไป
ให้ลมพาพัดไปไร้ ทิศทาง
สุดขอบฟ้า กว้างใหญ่
ใคร รู้ บ้างสุดท้ายหนทาง
จะร้าย หรือดี มีความหวัง
ฝั่ง อันแสนไกล เห็น เพียงแสงรำไร อ้างว้าง
จะมีใครสักคน หรือ ไม่มี
หากคืนไหน ไร้ ดาว
เหงา ทุก ที ชีวิตก็อย่างนี้
อยากมี ความหมาย
เราคงเป็นดั่งเรือน้อย ลำหนึ่ง
ในทะเลแห่งชีวิต กว้างใหญ่
ฟ้า คลื่นลมซัดมา ก็ หวั่น ไหว
ในใจมีแต่จุดหมาย คือฝั่ง
มันจะไกลสักเพียงไหน ต้องไป
แม้ ว่าในหัวใจ ไม่มีใครเลย
ฉัน ก็คงเป็นแค่เพียง ผงฝุ่นในสายลม ไม่มี
ไม่มีความหมายใด ไม่ มี ใคร
มรสุม พัด ผ่าน ทาน ไว้ ได้
ชีวิตวันต่อไป ไม่มีใคร รู้
18 มิถุนายน 2546 12:49 น.
แอ็ปเปิ้ล
โลกของเธอ...เขาว่ามันกลม
โลกของฉัน....มันก็กลม....ไม่ต่างกัน
โลกของเธอ...หมุนรอบตัวเอง...อยู่ทุกวัน
โลกของฉัน....ก็ทำอย่างนั้น...อยู่ทุกคืน
โลกของเธอ....มีสองเวลา...ในหนึ่งวัน
โลกของฉัน....ก็แบบเดียวกัน...ไม่เป็นอื่น
โลกของเธอ...คือหนึ่งกลางวัน...กับหนึ่งกลางคืน
โลกของฉัน....ก็ยืนพื้น...ด้วยวันและคืนเช่นกัน
โลกของเธอ....ห่างดวงอาทิตย์...อีกตั้งไกล
โลกของฉัน...หากอยากจะไป...ก็คงแค่ฝัน
โลกของเธอ...ยังมองเห็นความเป็นไป...ของดวงจันทร์
โลกของฉัน...ก็เคยได้ยินเรื่องเล่าจากที่นั่น...เป็นบางที
โลกของเธอ....มีเรื่องให้ทำมากมาย
โลกของฉัน....ก็คล้าย ๆ จะต้องทำในแบบนี้
โลกของเธอ...สิ่งที่ตามหา...ยังคงต้องมี
โลกของฉันในวันนี้....ก็ยังคงเดินทางต่อไป
เหมือนโลกของเรา...ไม่มีอะไรที่แตกต่างกัน
ทุกเรื่องราวในโลกนั้น...เป็นเช่นเดียวกัน...มาตั้งแต่ไหน
เรื่องเดียวที่อาจไม่เหมือนกัน
คือโลกของฉัน...มีเธออยู่ที่นั่น...มาตั้งแต่ไหนแต่ไร
เรื่องเดียวที่อาจจะต่างไป
แค่ไม่รู้ว่าจะมีฉันอยู่บ้างไหม...ในโลกของเธอ...
16 มิถุนายน 2546 12:30 น.
แอ็ปเปิ้ล
เทพนิยายฉากเล็ก ๆ ในหัวใจ
ฉันคือเจ้าหญิง เธอคือเจ้าชายในปราสาทแสนสวย
มีดอกไม้ผลิบานส่งกลิ่นหอมระรวย
เธอเก็บมาฝากฉันด้วย...ดีใจจัง
บนสะพานรุ้งหลากสี
เสียงขับกล่อมแห่งดนตรีเหมือนมีมนต์ขลัง
เธอและฉันเต้นรำอยู่ด้วยกันตามลำพัง
ท่ามกลางดาวระยิบวับวามเหมือนดั่งจะเป็นใจ
เรื่องราวดูเหมือนจะสวยดี
แต่เทพนิยายฉากนี้คงต้องหยุดไว้
เพราะไม่อาจสานต่อเรื่องราวให้ดำเนินไปได้
เมื่อเจ้าชายจากไป...เจ้าหญิงก็ไม่มีใครอีกเลย
ไม่มีเธออีกแล้ว...ในวันนี้
ฉันเข้าใจดีทุกเหตุผลที่ง่ายต่อการเฉลย
เธอไม่รัก...ไม่อยากผูกพันกันเหมือนอย่างเคย
ภาพเจ้าหญิง เจ้าชาย เป็นเพียงลมรำเพยที่จากไป
วาดภาพฝันไว้ตอนเป็นเด็ก
อยากกลับไปตัวเล็ก ๆ แล้วเข้าใจเรื่องราวเสียใหม่
เรียนรู้ว่ารักในโลกแห่งความจริงไม่อาจสมหวังเหมือนเทพนิยาย
วันนี้ภาพเจ้าหญิง เจ้าชาย คงไม่ถูกแทนที่ด้วยหัวใจอันร้าวราน
16 มิถุนายน 2546 12:18 น.
แอ็ปเปิ้ล
ฉาบรอยยิ้มปิดบังความเศร้า
ร้อยพันความเหงาจะไม่ยอมให้ใครเห็น
ไม่เคยหวั่นไหว ร้องไห้ไม่เป็น
เพียงความรู้สึกซ่อนเร้นส่วนลึกในหัวใจ
ไม่มีใครรับรู้เลยว่า
ภายใต้ความแข็งกล้ามีรอยเล็ก ๆ ที่อ่อนไหว
ซ่อนตัวในหินแกร่งทนต่อลมแรงอยู่ร่ำไป
นั่นคือ ดอกไม้เล็ก ๆ ที่แฝงตัวไว้อย่างเปราะบาง
เนิ่นนานเท่าไรไม่รู้
ในลมหายใจที่เหลืออยู่อย่างอ้างว้าง
ดอกไม้ประคองกอดความรักที่บอบบาง
จุดหมายปลายทางดูช่างห่างและแสนไกล
พบปะสรรพสิ่งหลากร้อยพัน
แต่เหมือนอยู่บนโลกเงียบงันไม่สดใส
อีกกี่ครั้งที่กลีบดอกไม้ปลิดจากก้านไป
คงไม่มีใครได้ยินเสียงร่ำไห้สักคน
เพราะความรักคือความรัก
ผ่านมาทายทักและทิ้งไว้ให้สับสน
และเพราะรักทำให้ฉันยอมจำนนท์
แต่ไม่มีใครสักคนมารับรู้ว่า...ดอกไม้ดอกนั้นคือฉันที่เปราะบาง
16 มิถุนายน 2546 12:07 น.
แอ็ปเปิ้ล
เบื้องบนมองเห็นทุกอย่าง
ฟ้ากว้างเห็นใจบางบางที่เหว่ว้า
อาจจะจริงที่เค้าบอกว่าสวรรค์มีตา
น่าเสียดายที่คนเข้าใจอย่างฟ้า
ไม่อาจพูดจา...เหมือนใคร ใคร
รับรู้ รับฟัง ตลอดมา
ทุกคราวที่อ่อนล้าฉันก็กล้าที่จะร้องไห้
ปล่อยความรู้สึกไปกับฟ้าแม้รู้ว่าห่างไกล
มันก็ไม่ต่างอะไรกับพื้นดินที่ยืนอยู่อย่างไม่มีใครสักคน
ที่มีเหลือคือดวงจิตและวิญญาณ
กับห้วงหนึ่งแห่งความร้าวรานในความรักที่สับสน
ฟ้าจ๋าฟ้า....ฉันเป็นเพียงผู้หญิงธรรมดาหนึ่งคน
ที่ต้องการคว้าค้นว่ารักแท้นั้นคืออะไร
ในคำรักมีความรักอยู่หรือเปล่า
เพียงบอกเล่าถึงความอาทรที่อ่อนไหว
ฉันยังเสียน้ำตาเมื่อรักที่มีค่าต้องจบไป
เหตุใดใจบางใจจึงมองว่าไร้ความหมายไม่อยากจำ
เหนื่อยเหลือเกินหัวใจ
อีกนานไหมที่ต้องอยู่ในภวังค์แห่งความบอบช้ำ
ในความรักสีขาวที่ซ่อนในดวงตาคู่ร้าวสีดำ
ยังมี 1 ความทรงจำที่ไม่เคยลบเลือนไปจากใจ
เบื้องบนมองเห็นทุกอย่าง
แต่ไม่อาจเปิดทางให้เราใกล้กันได้
ฉันยังห่วงหา....คิดถึงเธอจนจับใจ
ได้แต่บอกความในฝากฟ้าไปทุกคืนวัน
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟแอ็ปเปิ้ล
หน้าส่วนตัว
1690
