7 พฤษภาคม 2546 17:52 น.
แอ็ปเปิ้ล
ฉันมาจากดินแดนอันไกลโพ้น
ข้ามฝ่าลม ฝ่าฝน ใต้เงาฟ้า
ปีกของฉันโบยบินผ่านพายุน้ำตา
หอบความรัก ความศรัทธามาสู่เธอ
เหน็บหนาวในความเมินเฉย
อย่าชิงชังกันเลย หัวใจไหวเพ้อ
หากเพราะฉันต่ำค่า...เธออยู่สูงเกินเอื้อมเจอ
ได้โปรดเถอะเธอ...ขอแค่มองอยู่ไกล ๆ
แม้ฉันจะต้องทรมาน
แม้ต้องร้าวรานอย่างคนอ่อนไหว
สักครั้ง...หากเธอจะมองฉันด้วยหัวใจ
คนอย่างฉันคงมีความหมายกับเธอบ้างในสายตา
แต่นี่เธอไม่เคยเห็น
อาจเพราะสายลมไหวเอนบนผืนฟ้า
พัดความคิดถึงให้หล่นร่วงไปพร้อมหยดน้ำตา
เธอถึงไม่เคยเอื้อมมือมา..ไม่เคยรู้ว่าฉันรักเธอ
ฟ้าสูง...แผ่นดินต่ำ
คำนี้คอยเตือนย้ำอยู่เสมอ
อย่าห่วงเลยคนดี...ขออยู่ตรงนี้เพื่อมองเธอ
หากเมตตาก็โปรยฝนสักครั้งเถอะ
ให้ละลายความเพ้อและกลบซับน้ำตา...ดิน
7 พฤษภาคม 2546 17:32 น.
แอ็ปเปิ้ล
จากอนุบาลจนถึงมหาวิทยาลัย
มีวันนี้ได้ก็ภูมิใจเป็นหนักหนา
จากเด็กดื้อที่โง่เขลาเบาปัญญา
ถึงฝั่งฝันจนเก่งกล้าเพราะมีครู
ตัวอักษรในบทกลอนที่ขีดเขียน
จะนึกถึงวันที่ครูเพียร...สอนให้หนูได้เรียนรู้
ก.เอ๋ย ก.ไก่ ข.ไข่ ง.งู
เรียงร้อยเป็นถ้อยคำที่สวยหรู...ก็เพราะครูที่สร้างฝันขึ้นมา
ผ่านกะแสน้ำเชียวและโขดหินใหญ่
เรือลำน้อยยังพายไปอย่างไม่เหนื่อยล้า
รุ่นแล้วรุ่นเล่าที่ผ่านเข้ามา
เรือจ้างก็ยังฝันฝ่าส่งถึงฝั่งชัย
จากนี้เหลือเพียงหน้าที่ของเรา
ที่จะทำความฝันเล่านั้นให้เป็นจริงได้
แม้วันนี้...ไม่มีครูอบรมอยู่ใกล้ ๆ
แต่คำสอนของครูยังอยู่ในใจตลอดมา
ขอบพระคุณอีกครั้ง
สำหรับหนึ่งแรงพลังที่มีค่า
หนูภูมิใจในความเป็นครู...ด้วยรักและศรัทธา
ขอตั้งปณิธานว่า...จะทำตัวเป็นคนดีที่มีค่าแก่สังคม
***********************************************************************************
ขอขอบพระคุณ
อาจารย์ทุกท่านตั้งแต่อนุบาลจนถึงมหาวิทยาลัย ที่ให้วิชาความรู้แก่ลูกศิษย์
อ.โชคชัย ที่สร้างความเชื่อมั่นและศรัทธาอย่างไม่ขาดตอน
อ.ธเนศ และ รุ่นพี่ที่ ม.รังสิต ม.รามคำแหง และม.มหาสารคาม ที่เป็นแรงบันดาลใจให้ก้าวไป
ในทางเดินแห่งฝัน และคุณค่าของชีวิตที่ได้เกิดมาเป็นคน
อ.นงลักษณ์ อาจารย์ที่ปรึกษาในทุก ๆ เรื่อง และช่วยเหลือดูแลตลอดมา
ด้วยรักและเคารพคะ
1 พฤษภาคม 2546 13:45 น.
แอ็ปเปิ้ล
ความเป็นจริงวันนี้
แม้ทำให้เราต้องปวดใจ
แต่ฉันไม่ลืมภาพเธอได้เลย
เก็บอยู่ในหัวใจฉัน...คิดถึงและเป็นห่วงเธอ
รักเธออยู่เสมอ...ไม่เคยลบเลือน
วันเวลาจะหมุนไปนานแสนนานสักเท่าไร
อยากขอให้เธอมั่นใจ...สักอย่าง
จะอยู่รอที่ตรงนี้...ถึงรู้เธอไม่กลับมา
แต่ความรู้สึกจะไม่เลือนจากเธอ
เธอจะอยู่กับฉันตลอดไป
ไม่ว่าอีกนานแสนนาน...นานเท่าไรไม่ลืมเลือน
ความทรงจำจะย้ำและช่วยเตือน
เราต่างผูกพัน...ด้วยรัก...ตลอดไป
ไกลห่างคนละฟ้า
แต่ด้วยรักและศรัทธา
จะเชื่อมใจถึงใจ...แทนสัญญาด้วยหัวใจ
ไม่มีใคร.................แทนเธอ
ความรักสำหรับคนบางคน...อาจผ่านเข้ามาไม่บ่อยนัก คำว่าคนพิเศษ...ใช่ว่าความรู้สึกเหล่านี้จะมีกับทุก ๆ คน
แต่ถึงกระนั้นเค้าก็ยังเรียนรู้ที่จะรัก....ด้วยหัวใจที่มั่นคง แม้สุดท้ายสิ่งเหล่านั้นจะเหลือเพียงความทรงจำก็ตามที
บนโลกนี้คำสั้น ๆ กลับกลายเป็นคำที่มีความหมายที่ยิ่งใหญ่.......แม่ พ่อ เพื่อน ผูกพัน คิดถึง ห่วงใย ฉัน และ เธอ......
แต่ทุกสิ่งทุกอย่างกลับต้องใช้หัวใจค้นหาอยู่นานแสนนานในคำว่า รัก และต้องการความมั่นคงมากมายในคำว่า รอ
หากเลือกได้ฉันอยากให้ความรักเป็น...ท้องฟ้า... เพราะไม่ว่าเราจะอยู่ที่ใดก็ตาม เราจะมองเห็นความรัก และขณะเดียวกัน
ความรักจะอยู่กับเราไปทุก ๆ ที่ แม้ว่าเราจะออกเดินทางไปไกลแสนไกลเพียงใด
ที่ว่างแห่งนี้....ยังคงเป็นที่เดิมสำหรับเธอเสมอ บทเพลงนี้อยากให้แทนทุกความรู้สึกที่อยากจะบอกให้รู้
เธออาจไม่ใช่ท้องฟ้า ดวงดาว ปุยเมฆ สายลม ตะวัน ทะเล เหมือนบทกวีที่เปรียบเทียบความรัก
แต่เธอคือเธอ ที่ไม่ใช่ผู้วิเศษ แต่เป็นคนพิเศษสำหรับฉัน และไม่ว่าเธอจะอยู่ในมุมใดของโลก
ทุกความรู้สึก เหงา อ้างว้าง เศร้า ทุกข์ ร้องไห้ .... สิ่งเหล่านี้ขอให้ฉันได้รับรู้ ได้ร่วมแบ่งปันบ้าง
ขอเป็นคนหนึ่ง....ในยามที่ไม่มีใคร ส่วนความสุขของเธอ....ขอให้เก็บไว้เติมเต็มหัวใจให้เธอก็พอ
ฉันเชื่อมั่นว่ารักแท้....ไม่อาจเจอะเจอได้ใน 2-3 นาที แต่รักแท้จะก่อตัวขึ้นอย่างช้า ๆ และหนักแน่นโดยอาศัยเวลาเป็นเครื่องพิสูจน์
บนทางเดิน พระอาทิตย์ดวงเดิม พระจันทร์ดวงเดิม ทุก ๆ อย่างจะมีความหมายหากเรายังมีใจดวงเดิม เป็นคนเดิมในความรู้สึก
ของกันและกัน....เวลาที่ยาวนาน ทางที่แสนไกล ทุกความรู้สึกที่เราต่างมีและให้กัน สิ่งนั้นจะอยู่เคียงข้างเราตลอดไป
ไม่ว่าวันข้างหน้าความรักจะยังคงอยู่หรือจากลาไปก็ไม่ใช่สิ่งสำคัญ ขอเพียงมีความคิดถึงจะทำให้ฉันมีเธออยู่เสมอ
1 พฤษภาคม 2546 13:33 น.
แอ็ปเปิ้ล
หากฟ้าวันนี้สวย
ขอมองด้วยหัวใจที่ช่างฝัน
จะวาดรุ้ง แต้มสี เป็นรางวัล
จะส่งยิ้มเป็นของขวัญเพื่อแทนใจ
หากพระอาทิตย์จะลาลับ
จะตื่นแต่เช้าเพื่อกลับมาดูใหม่
ใกล้รุ่งสาง...พระจันทร์จะลาไป
คืนนี้...จะมองจันทร์เจ้าอยู่ไกล ๆ ก่อนหลับตา
หากฉันต้องร้องไห้
จากนี้ไป...ไม่มีใครให้ห่วงหา
จะร้องไห้ให้หมดใจ...หมดเวลา
เพื่อตื่นมาน้ำตาจะไม่มี
หากฉันมีความสุข
จะแจกจ่ายความสนุกให้คนนั้น..คนนี้
ให้โลกมีเสียงหัวเราะไปทุก ๆ ที่
ให้พื้นปฐพีนี่นี้มีแรงใจ
หากฉันมีเวทมนต์
จะตามเก็บความเศร้าตรมของผู้คนมาบ่มไว้
จะร่ายคาถา...มหาห่วงใยแห่งรักลงไป
ฟื้นคืนความสดใส ยิ้มละไม ด้วยใจแสนดี
หากฉันมีความรัก
จะฟูมฟักรักนั้นให้เลิศประเสริฐศรี
จะเก็บรักไว้ข้างกาย...กอดไว้ทุกนาที
เพียงเพราะ...วันพรุ่งนี้...ดอกไม้ที่มีอาจไม่บาน
1 พฤษภาคม 2546 12:43 น.
แอ็ปเปิ้ล
พรุ่งนี้จะเป็นอย่างไร
อย่าเพิ่งคิดได้ไหม...ใจเจ้าเอ๋ย
ปลดปล่อยความรู้สึกอย่างที่เคย
เดินผ่านเลยความเศร้านั้นไป
อย่าร้องไห้...อย่าเสียน้ำตา
ออกไปมองฟ้าแล้วคงยิ้มได้
ความห่วงใยที่ให้ใครต่อใคร
อย่าลืมเก็บไว้เผื่อให้ตัวเอง
หากหลายสิ่งทำให้ใจช้ำ
อย่าจดอย่าจำในความผิดหวังที่คว้างเคว้ง
บอกกับใจลุกขึ้นสู้...ด้วยตัวเอง
อย่าให้ใครมาข่มเหงได้ว่า...อ่อนแอ
...ใจเอ๋ยใจ...
หากฟ้าไม่สดใสหรือได้คนแยแส
ยังเหลือตัวตน ยังเหลือฉันเอง ที่ยังดูแล
จะปกป้องไม่ให้ใครรังแกนะ...หัวใจ
...ใจที่เลอค่า...
จุดหมายข้างหน้าฉันขาดเธอไม่ได้
เราจะไปด้วยกันไม่ว่าทางจะไกลแสนไกล
แม้ทางไม่ได้โรยด้วยกลีบดอกไม้...ไม่เป็นไร...ฉันยินดี
วันนี้...พักก่อนนะใจ
จะกล่อมให้เธอหลับไหลในราตรีนี้
ขอฝันจงงดงาม...พร้อมใจที่แสนดี
นอนซะนะ...ตื่นพรุ่งนี้...คงมีแรงใต้แสงตะวัน
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟแอ็ปเปิ้ล
หน้าส่วนตัว
737
