29 พฤษภาคม 2546 14:26 น.
แอ็ปเปิ้ล
บางอย่างที่หายไปคือเธอจากไปไม่หวนกลับ
บางอย่างที่เป็นความลับได้ถูกซึบซับจนกลืนหาย
บางอย่างที่เธอรู้แต่ดูคล้ายไม่เข้าใจ
บางอย่างที่ถูกทำลายนั่นคือหัวใจ...ที่มีรัก...ที่มีเธอ
ฉันอาจจะเป็นผู้หญิงหม่นเหงา
ที่ยังอาทรในเรื่องราวเก่า ๆ อยู่เสมอ
แม้วันนี้ฉันอาจไม่ใช่ใครที่เธอต้องการเจอ
แต่ฉันจะเก็บความรู้สึกดีดีที่มีให้เธอ..จากนี้และตลอดไป
29 พฤษภาคม 2546 13:42 น.
แอ็ปเปิ้ล
เดินต่อไปเถอะกาลเวลา
ทำหน้าที่ของเธอไปอยู่อย่างนั้น
อย่าพะวงกับคนที่ไม่สำคัญ
ฉันเพียงอยากอยู่กับวังวน
แห่งความทรงจำ...เท่านั้นเอง
เดินต่อไปเถอะกาลเวลา
ปล่อยให้ฉันอยู่กับน้ำตากับความฝันเคว้ง
ฉันเป็นสุขดีกับการปล่อยใจให้บรรเลง
ในบทเพลงแห่งความหลังของสองเรา
เดินต่อไปเถอะกาลเวลา
ถึงอย่างไรฉันก็คงไม่ลืมเค้า
แม้ทุกอย่างมันเป็นเพียงแค่ภาพเงา
แต่รักที่มีให้เค้าจะคงมั่น...เหนือกาลเวลา
29 พฤษภาคม 2546 13:34 น.
แอ็ปเปิ้ล
เมื่อก่อนเคยคิดว่า
จะใช้เวลาที่เหลือเพื่อลืมเธอ
แต่ทุกอย่างมันกลับพร่าเบลอ
เพราะหัวใจ...ปฏิเสธที่จะลืมเธอคนดี
ฉันจึงใช้เวลาที่เหลือ
เก็บภาพเธอ จุนเจือใจ ไว้อย่างนี้
รวมทั้งเรื่องราวเก่า ๆ ที่ไม่เคยลืมได้สักที
และความรู้สึกที่เรียกว่า..รัก...ก็ยังมีต่อไป
29 พฤษภาคม 2546 11:45 น.
แอ็ปเปิ้ล
คุ้นเคยแล้ว...กับความมืดมิด
แต่หัวใจไม่ถูกปิดยังคิดที่จะฝัน
แม้น้ำตาจะรินไหลทุกวี่วัน
ในความเงียบงันนั้น...มันเป็นเรื่องธรรมดา
ครั้งหนึ่ง...ความรักที่เคยคิด
ดูช่างมีชีวิตและล้ำค่า
แม้ความรักในความจริงทำให้ฉันเสียน้ำตา
ถึงกระนั้น...ยังปรารถนาที่จะรักอย่างเข้าใจ
ผ่านมาแล้วความเศร้าทั้งปวง
ความหวงห่วงที่เคยมีและเคยได้
ทั้งความรัก ความคิดถึง ความห่วงใย
แม้สุดท้ายจะต้องจบลงด้วยคำลา
แล้ววันนี้...ฉันควรจะกลัวอะไรอีก
เมื่อชีวิตไม่อาจหลบหลีกความจริงสิ่งที่ว่า
ไม่มีอะไรแน่นอนในหัวใจผู้คนที่ผ่านเข้ามา
หากฉันต้องเสียใจอีกสักครา...ก็ไม่ทำให้คุณค่าแห่งรักลดน้อยลง
29 พฤษภาคม 2546 11:34 น.
แอ็ปเปิ้ล
ไม่รู้จะยืนยันกับใครได้
ว่าหัวใจยังรัก...ยังห่วงหา
เมื่อสิ่งที่เห็นในทุกวันที่เป็นมา
คือฉันกับหนทางข้างหน้าที่ไม่มีใคร
ใครเล่าจะมารับฟัง
เรื่องราวความหลังของคนหม่นไหม้
ฉันยังยืนอยู่แต่ใครจะรู้ว่าหัวใจมันใกล้ตาย
กอดความรักไว้ทั้งใจ...แต่ไม่มีใครจะรับมัน
ไม่มีเธอ...มารับฟัง...มารับรู้
ฉันจึงอยู่กับหัวใจที่ไหวสั่น
คำเดิม ๆ ที่ย้ำบอกว่ารักและผูกพัน
สุดท้ายมีเพียงฉันที่ได้ยินคำนั้น...อยู่คนเดียว