13 พฤศจิกายน 2545 17:05 น.
แอ็ปเปิ้ล
เมื่อวานนี้เพิ่งส่างจากพิษไข้
ตั้งใจว่าหายเมื่อไรจะกลับมาแต่งกวีหวาน ๆ
ให้เธอคนนี้ ให้เธอคนเดียว ให้เธอตลอดกาล
แต่สิ่งที่ได้พบพานคือถ้อยคำร่ำลาที่เธอแต่งไว้ในบทกวี
นั่งอ่านข้อความเหล่านั้นน้ำตาก็ไหล
เฝ้าถามตัวเองอยู่ร่ำไป...ฉันทำอะไรผิดเหรอคนดี
วันนี้คล้ายพิษไข้ใจจะกลับมาทำร้ายกันอีกที
กำลังใจสุดท้ายที่ฉันมีกำลังจะจากไปแล้วเหรอเธอ
หมดเรี่ยวแรงที่จะคว้าไขว่
สีสันของหัวใจซีดจางจนพล่าเบลอ
บางสิ่งที่หายไปไม่ใช่แค่เธอ
แต่มันหายไปหมดทั้งใจที่ฉันไม่รู้จะตามหาเจอที่ใด
แล้วที่ขอบฟ้าตรงนั้น
จะมีเพียงฉันกับความเหงาอีกแล้วใช่ไหม
ทางแห่งฝันที่เธอคอยบอกจะหลอมหัวใจ
เมื่อเธอไปแล้วฉันจะเห็นทางได้อย่างไรกัน
คิดถึงความรู้สึกที่ให้กันมา
ฉันก็ภาวนาขอให้สิ่งนั้นเป็นเพียงแค่ความฝัน
อย่าจากกันไปได้ไหมในเมื่อยังรักยังผูกพัน
ปลายทางแห่งฝันของเรานั้น...ฉันจะรอ
3 พฤศจิกายน 2545 22:01 น.
แอ็ปเปิ้ล
ไม่เคยไม่คิดถึง
แม้จะห่างกันเกินครึ่งสุดขอบฟ้า
ความคิดถึงไม่ลดน้อยลงเลยสักครา
มีแต่จะเพิ่มขึ้นและมากกว่าทุก ๆ วัน
ความเหงาผ่านเข้ามาเรื่อย ๆ
แต่ฉันไม่เหนื่อย ไม่ท้อบนทางฝัน
เพราะรู้ว่ามีเธอที่จะคอยห่วงใยกัน
ต่อเติมฝันให้เป็นวันที่สวยงาม
เพียงแค่แผ่นฟ้ากั้น
ฉันไม่หวั่นความผูกพันยังโปรยหว่าน
ทุกโมงยามความห่วงหาจากฉันยังติดตาม
ความอบอุ่นยังทอดผ่านเป็นความหมายที่มั่นคง
แล้วเธอล่ะ...รู้สึกเหมือนกันไหม
ว่าระยะทางห่างไกลมันก็แค่เรื่องขี้ผง
แต่สำคัญคือหัวใจที่ยืนยงและมั่นคง
อยากรู้จัง...ใจของเรา..จะตรงกันบ้างไหมเธอ
3 พฤศจิกายน 2545 21:46 น.
แอ็ปเปิ้ล
ทุกครั้งที่เหม่อมองขอบฟ้าไกล
ฉันเห็นความสดใสของฝูงนกที่โบยบินอยู่บนฟ้า
เห็นความหาญกล้าของแสงอาทิตย์ที่ส่องลงมา
อีกทั้งความงดงามของหมู่ดาวแสงจันทรา
และทั้งหมดนี้คือที่มาของ...ความคิดถึงเธอ
เธอบอกให้หัวใจของเราได้เดินทาง
ข้ามผ่านราตรีกาลแห่งความเหงาอยู่เสมอ
เจอกันที่ขอบฟ้าปลายทางของฉันและเธอ
ขอบฟ้าคงทำให้เราได้ใกล้กัน
แม้บางครั้งรู้สึกเหน็บหนาวกับสายลม
แม้บางครั้งรู้สึกเจ็บจมกับโลกแห่งความฝัน
แต่เพราะมีเธอที่ยังอยู่เคียงข้างกัน
ฉันก็ไม่หวั่นแม้รู้ว่าหนทางจะยาวไกล
คืนนี้อาจไม่มีแสงดาวคอยนำทาง
มองไปก็อ้างว้าง...หวั่นไหว
แต่หากเธอและฉันมีจุดหมายเดียวกันที่ขอบฟ้าไกล
ขอได้ไหม....ให้หัวใจของเรารวมกัน...เพื่อนำทาง
2 พฤศจิกายน 2545 20:19 น.
แอ็ปเปิ้ล
ฉันอาจเหนื่อยมานานบนทางรัก
เคยคิดที่จะหยุดพักเพื่อหลบเร้น
ยิ่งเดินยิ่งไกล...หัวใจเริ่มหนาวเย็น
แสงตะวันก็ไม่สาดส่องมาให้เห็นสักครั้งหนึ่ง
เหนื่อยล้า ทดท้อ อ่อนแรง
ความอบอุ่นช่างกลั่นแกล้งให้เอื้อมไม่ถึง
รอยน้ำตาคือเพื่อนร่วมทางที่ถูกรั้งตรึง
เหมือนทุกอย่างถูกฉุดดึงให้รู้ซึ้งในบทลา
กลายเป็นคนมองโลกในแง่ร้าย
แต่เหมือนฟ้าจะส่งใครมาแทนคำตอบให้รู้ว่า
เส้นทางสายเหงาจะไม่อ้างว้างอย่างที่เป็นมา
หากเชื่อมั่น ศรัทธา เปิดรับคนคนนี้เข้ามาในใจ
หวาดหวั่นลึก ๆ อยู่ไม่น้อย
อยากจะถอยจากความรู้สึกนี้ให้เลือนหาย
พูดกับตัวเองก็ได้ยินเพียงเสียงความกลัวอยู่ข้างใน
กลัวสิ่งที่ได้มาจะจากไปเหมือนก่อนเคย
เพราะเธอช่างแสนดีกลับฉัน
ห่วงใยกัน สร้างความผูกพันให้หัวใจที่ชาเฉย
ความอาทรจากเธอทำให้อบอุ่นอย่างที่ไม่เคย
หัวใจที่ไม่คิดจะให้ใครเลยก็เปลี่ยนไป
ความอบอุ่นจากถ้อยคำของเธอ
มันทำให้ฉันเผลอมอบสิ่งดีดีไปให้
ตอนนี้...ฉันแพ้เธอไปหมดแล้วทั้งหัวใจ
หากเธอรู้...ก็อย่าใจร้ายกับฉันนะคนดี
ฉันมีเพียงคำมั่นในหัวใจ
ที่จะบอกให้เธออุ่นใจในระยะทางที่ไกลห่างอย่างนี้
คิดถึง ผูกพัน ห่วงใย ความรู้สึกดีดี
จะแทรกซึมทุกอณูความห่างจากที่นี่ส่งไปให้เธอ
เธอคือตะวันในใจฉัน
เธอคือรุ้งสวรรค์ที่สร้างความสดใสให้เสมอ
เธอคือสิ่งดีดีที่ใจฉันต้องการเจอ
คงเพราะฉันมีเธอ จึงเป็นเหตุผลที่ถูกเสนอให้...แพ้ใจ...
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟแอ็ปเปิ้ล
หน้าส่วนตัว
802
