9 ธันวาคม 2544 14:52 น.
แอ็ปเปิ้ล
อันดวงตาเป็นหน้าต่างของหัวใจ
เพียงแรกพบก็รู้สึกอยากชิดใกล้
เพียงสบตาใจก็สื่อให้รู้ใจ
อบอุ่นในความรู้สึกอยากผูกพัน
ความห่วงหาอาทรที่มีให้
อุ่นละไมยามเมียงมองพาให้ฝัน
ตาต่อตาใจต่อใจบอกรักกัน
เนิ่นนานวันยิ่งมากขึ้นเป็นทวี
วันเวลาผ่านไปใจเริ่มเหงา
ในแววตาเคยอ่อนหวานกลับว่างเปล่า
ความหมางเมินเข้าแทนที่ความเป็นเรา
แล้วความเศร้าก็แทรกซึมจนมีน้ำตา
ความเป็นจริงก็นัยต์ตาคู่เดียวกัน
แต่เหตุใดกลับเปลี่ยนผันได้เพียงนี้
จิตใจคนช่างเข้าใจยากสิ้นดี
ในโลกนี้จะหลงเหลืออะไรที่จริงจัง