30 กันยายน 2547 14:34 น.
แอ็ปเปิ้ล
หยิบปากกาหัวใจ...มาขีดเขียนเรื่องราวผ่านกาลเวลา
เรียงร้อยถ้อยคำความห่วงหามอบให้เธอเป็นของขวัญ
หยิบดอกไม้มาประดับเคียง...ข้างคำว่า...คิดถึงกัน
หยิบช่วงเวลาความผูกพัน...มาใส่ช่องว่างยามเราห่างไกล
หยิบเอาความรักของผู้คนทั้งโลกมาปลูกเพาะ
หยิบเอาเสียงหัวเราะมาใส่เสียงดนตรีเติมความสดใส
หยิบสายลมแห่งความอาทร...ล่องลอยเป็นสายอณูความห่วงใย
หยิบเอารอยยิ้มละไม...มาลบเลือนความเดียวดายให้เธอ
หยิบความจริงใจใส่อ้อมแขนแห่งความรัก
หยิบสายใยที่ทอถักรวมเป็นมิตรภาพที่ดีอยู่เสมอ
หยิบพู่กันมาจุ่มสีฟ้า...ระบายความฝันให้เลิศเลอ
หยิบความรักจากใจฉันมาใส่ใจเธอตลอดไป
หยิบสิ่งดีดี...ทุกสิ่ง ทุกอย่าง บนโลกกว้าง
เป็นแสงสว่างนำเส้นทางฝันของเธอให้สดใส
อย่าไถ่ถามเลยว่าฉันนั้นคือใคร เพียงเธอรู้ว่าเพราะโลกนี้...มีความรักที่ยิ่งใหญ่
และฉันเป็นส่วนหนึ่งของโลกหนึ่งใบ...ที่อยากจะมอบสิ่งดีดีให้เธอไป
...........ตลอดลมหายใจที่มี.................
7 กันยายน 2547 14:44 น.
แอ็ปเปิ้ล
เห็นความรักของฉันบ้างหรือเปล่า
พร่างพราวในความฝันอันอ่อนไหว
เริงร่าในสายลมพลิ้วอุ่นที่พัดผ่านไป
แทรกซึมอยู่ในน้ำค้างใสใต้เงาพระจันทร์
ผลิบานในดอกไม้งามยามราตรี
ในเส้นสายของปากกาแต้มสีแห่งความฝัน
เคลื่อนตามเข็มนาฬิกาที่เก็บเรื่องราวความผูกพัน
หอมหวนอยู่ในแจกัน...ความทรงจำแห่งวันวาน
ละมุนละไมบนอักษรรักของบทกวี
ผสานเสียงดนตรีที่ชะโลมหัวใจให้อ่อนหวาน
สุกสกาวในแสงดาวที่โอบคลุมสายใย เจ้าหญิง-เจ้าชาย ในนิทาน
ในเมล็ดพันธุ์ความคิดถึงที่โปรยหว่านจากผืนดินสู่ฟ้าไกล
ความรักของฉันผลิบานในทุกแห่งหน
อยู่ในลมหายใจของผู้คนทั้งยามตื่นและหลับไหล
โลกยังหมุนรอบดวงอาทิตย์ ความรักยังคงหมุนรอบหัวใจ
ไม่ว่าเธอจะอยู่ที่ไหน...ความรักของฉันจะติดตามไปทุกคืนวัน
30 สิงหาคม 2547 16:50 น.
แอ็ปเปิ้ล
ฉันเป็นเพียงหนังสือเล่มหนึ่ง
อยู่บนชั้นแห่งความคิดถึง...สุดมุมของความเหงา
รูปเล่มธรรมดา..ปกสีฟ้า...อ่อนหวาน..บางเบา
ประดับประดาด้วยดอกหญ้าสีขาว
ใต้ชื่อหนังสือ...รักของฉันคือบทกวี
ไม่มีสารบัญ...ไม่เอื้อนเอ่ยคำนำ
ขีดเส้นใต้เน้นย้ำ...แด่เธอผู้เปิดอ่านหนังสือเล่มนี้
โปรดเปิดประตูหัวใจ..ค่อย ๆ สัมผัสเรื่องราวที่ฉันมี
ให้ทุกอักษรไหลเคลื่อนเป็นหนึ่งเดียวกับวินาที..ต่อจากนี้ไป
ตัวอักษรที่ทิ้งช่วงความห่าง
บอกร่องรอยความอ้างว้าง เคว้งคว้าง หวั่นไหว
เนื้อหาที่เกาะกุมความเศร้า เก็บงำความอ่อนแอในหัวใจ
บทเพลงสายลมอ่อนไหว ยังพลิ้วตัวบนหน้ากระดาษความผูกพัน
รอยยิ้ม เสียงหัวเราะ บทเพลงรัก
แหวนใบไม้ถัก ทุ่งหญ้าเขียว ขอบฟ้ากว้าง เส้นทางฝัน
ก้อนหินแกร่ง ดอกไม้หอม ต้นไม้ใหญ่ได้ดวงตะวัน
ดวงดาวแห่งคืนวันคือทุกห้วงเวลาชีวิตฉันที่หมุนไป
ขอบคุณที่เธออ่านหนังสือเล่มนี้จนจบ
และต้องขอโทษหากเธอไม่พบสิ่งที่ค้นหา ที่หวังไว้
ฉันเป็นหนังสือหนึ่งในโลกที่อาจจะไม่มีใครเคยเข้าใจ
แต่เธอรู้ไหม...จากหน้าแรกจนหน้าสุดท้าย
ฉันซุกซ่อนความรักไว้ในทุกถ้อยคำ
****************************
ปล. ฉันไม่หวังว่าหนังสือของฉันจะมีความหมายสำหรับเธอหรือไม่
คงไม่สำคัญหรอก...หากเธอจะไม่ชอบหนังสือเล่มนี้
เพียงแค่เธอมอง และถือ แม้ไม่ได้เปิดอ่าน ฉันก็รู้สึกดี
แต่หากเธออ่านแล้ว ไม่พบสิ่งที่เธอค้นหา ก็ขอวางฉันไว้ที่เดิมนะ
ขอบคุณคะ...หากเธออ่านหนังสือนี้จนจบ
แค่บางเรื่องราวของฉัน ทำให้เห็นรอยยิ้มเธอได้บ้างก็พอ...
7 สิงหาคม 2547 15:47 น.
แอ็ปเปิ้ล
ม่านรัตติกาลอาบแสงจันทร์เลือนลางบนเวิ้งฟ้า
หัวใจอ่อนล้าเงียบเหงาเกินกว่าจะข่มตาหลับได้
เงาสะท้อนแสงเทียน...เคลื่อนไหวตามเสียงเพลงความห่างไกล
เธอจะรู้บ้างไหม...ฉันถูกความอ่อนไหวบาดหัวใจจนเจ็บชา
ห้องสี่เหลี่ยมมุมเก่าที่เก็บงำความอ่อนแอ
เรื่องราวของหัวใจ...ถูกล็อกกุญแจ...ทิ้งไว้ให้เหว่ว้า
สายลม...เล่านิทานเรื่องเศร้า..เดียวดายจนมีน้ำตา
ฉันซุกตัว...อยู่ในความเหงาแห่งกาลเวลาที่หมุนไป
บนฟากฝั่งฟ้าที่เงียบงัน
ถนนสายเก่าแห่งคืนวันยังทอดผ่านความอ่อนไหว
อีกครั้งที่ความคิดถึงออกเดินทางไปแสนไกล
บ่อยครั้งที่ลมหายใจ...ยังสั่นไหวในรัตติกาล
หลงเหลือเพียงบางถ้อยคำที่อยากจะเอื้อนเอ่ย
ไถ่ถามถึงความรักหนึ่งซึ่งเคยอ่อนหวาน
คิดถึงฉันบ้างหรือเปล่า..คนดีที่แสนไกล..ในวันวาน
เหมือนฉันไหม...ทุกนาทีที่ผันผ่าน...มีเพียงเธอในหัวใจ
31 กรกฎาคม 2547 16:18 น.
แอ็ปเปิ้ล
ฝนโปรยสายพลิ้วไหวอยู่ในค่ำคืน
ฤดูกาลที่โลกตื่นจากการหลับไหล
สายลมกรรโชกแรงราวกับใครกระชากความคิดถึงไปจากใจ
ความทรงจำก่อตัวอย่างอ่อนไหว
จุดเริ่มต้น และจุดสุดท้าย ต่างหมุนเคลื่อนไปตามกาลเวลา
บทสนทนาระหว่างฉันกับเสียงหัวใจ
เริ่มจากวันที่ไม่มีใคร..จนท่วงทำนองความผูกพันเดินทางเข้ามาอย่างช้า-ช้า
ดั่งเมล็ดพันธุ์ความรัก...กลบตัวใต้ผืนดิน...
เพียงได้รับหนึ่งหยดน้ำความห่วงหา
ก็พร้อมจะงอก กิ่ง ก้าน ใบ ขึ้นมา แย้มรับแสงตะวัน
ด้านหนึ่งของหัวใจฉันแม้จะรู้สึกเหว่ว้า
แต่บางเรื่องราวนั้นงดงามล้ำค่า เพราะเธอสร้างขึ้นมาไว้ในใจฉัน
หน้าบันทึกจะไม่ว่างเปล่า...แม้เธอและฉันไม่ได้อยู่ข้างกัน
สัญญาว่าจะมีเรื่องเธออยู่ข้างในนั้น..จะเขียนทุกความฝันที่เราต่างมี
ดีใจเหลือเกินที่เราได้รู้จักกัน
แม้อาจไม่ได้เป็นนิรันดร์...แต่สำหรับฉันเพียงพอแค่นี้
ยิ้มรับในคำทักทาย...สัมผัสกับคำกล่าวลา...ที่มี
บทเพลงของเธอ เปิดฟังกี่ที ยังรู้สึกดี และอุ่นใจ
คืนนี้...ฉันเหม่อมองเม็ดฝนที่โปรยสายลงมา
เปิดบันทึกอย่างช้า ๆ เขียนประโยคหนึ่งว่า ...คิดถึงเธอมาก...รู้ไหม
ความทรงจำของเธอจะมีฉันบ้างหรือเปล่า...ก็ไม่อาจรู้ได้
รู้เพียงเธอคือทุกความหมาย...
เกินกว่าสิ่งใดในโลกจะทำให้ลืมเธอ...จากความทรงจำ
หน้าส่วนตัว
1761
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟแอ็ปเปิ้ล
