22 พฤศจิกายน 2545 20:06 น.
แอ็ปเปิ้ล
บนโลกแห่งความสับสน
ถนนสายเหงาที่ผู้คนผ่านเข้ามาหา
แลกเปลี่ยนเรื่องราวที่ได้ประสบพบมา
เพียงเพื่อปลดปล่อยทุกข์ในอุราให้หมดไป
ถนนสายเหงาของฉัน
อาจเป็นที่รวมความฝันของผู้คนทั้งหลาย
ทุกเวลายังเปิดรับเรื่องราวมากมาย
ด้วยความเต็มใจ...เพียงให้เธอได้ผ่อนคลายความวุ่นวน
ภูมิใจกับเส้นทางสายนี้
บ้านที่ฉันพักมาเนิ่นนานกี่ฤดูฝน
สุข เศร้า เคล้าน้ำตา..นี่แหละชีวิตคน
หากเธอจะเป็นอีกคนที่ผ่านมา...ฉันยินดี
ฉันเปิดหัวใจเพื่อรับฟัง
ฉันจริงจังกับความฝันหลายหลากสี
เข้ามาสิ...อยู่ใกล้ ๆ พักใจลงตรงนี้
ในวันที่เธอหายดีจะจากไปก็ไม่ว่ากัน
ทุกสิ่งผ่านมาเพียงเพื่อจะจากไป
บางครั้งฉันร้องไห้...แต่ก็สุขกับสิ่งนั้น
เธออาจเจอใครที่แสนดี...แล้วลืมกัน
แต่ถนนสายเหงายังมีฉันอยู่ที่เดิม
ไปเถอะ...ไปดั่งใจฝัน
เหนื่อยก็กลับมาหากัน..เพื่อต่อเติม
กำลังใจจากถนนสายนี้จะคอยเพิ่ม
กี่รอยแผลที่หกล้มซ้ำ ๆ แบบเดิม ๆ
แต่ถนนสายเหงาของฉันจะเป็นที่เริ่มต้นใหม่..ให้เธอ
20 พฤศจิกายน 2545 16:32 น.
แอ็ปเปิ้ล
จะหยิบปากกาขึ้นมาขีดเขียน
หรืออ่านบทเรียนตำราเล่มไหน
จะนั่งมองฟ้ามองดาวที่ใด
เป็นต้องหวั่นไหวเพราะคิดถึงเธอ
จะร้อนจะหนาวจะฝนพรำไหว
ดูหนังเรื่องใดหัวใจก็เพ้อ
ฟังเพลงหวาน ๆ มีฉันมีเธอ
หัวใจละเมอคิดถึงเธออยู่ดี
จะตรงนี้...ตรงนั้น
เหมือนมีเธอไปทุกที
จะหลับจะตื่นความรู้สึกเดิม ๆ เกิดขึ้นทุกที
24 ชั่วโมงในแต่ละวันที่มี
หัวใจดวงนี้คอยบอก...คิดถึงเธอ
19 พฤศจิกายน 2545 19:46 น.
แอ็ปเปิ้ล
อยากจะหนีความพ่ายแพ้ในหัวใจ
หลบหนีไปไกลไม่ให้ใครมองเห็น
ร่องรอยความเดียวดายเกาะกินใจอย่างเยือกเย็น
ความรู้สึกเกินเลยอย่างที่เป็นมันร้าวราน
อ่อนไหวกับถ้อยคำขับขาน
ความร้าวเกาะใจสั่นซุกซ่อน
ซบหน้าลงน้ำตาเปียกปอน
ไม่มีความอุ่นแอบซ่อนไว้ภายใน
ฉันเหนือเพียงความเหน็บหนาว
แสงอุ่นแห่งดาวไม่ส่องสว่างไสว
วินาทีที่รู้ว่าเธอไม่แคร์กันต่อไป
ทั้งหมดของใจก็อ่อนล้าอ่อนแรง
จะมีบ้างไหมในสักวัน
ที่ความเข้มแข็งจะทลายกำแพง
ให้ความหวั่นไหวหดหายจากความหม่นไร้แสง
โดยรักแท้จากใครสักคนที่แสดง
ให้ฉันคนนี้ได้กล้าแกร่ง...ขึ้นสักที
14 พฤศจิกายน 2545 22:57 น.
แอ็ปเปิ้ล
คว้าและไขว่ตามหาสิ่งที่หาย
สุดแต่ใจจะปีนป่ายและเอื้อมถึง
ค้นความหมายคำว่ารักให้ลึกซึ้ง
ในถ้อยคำรำพึงแห่งกวีที่โอบใจ
แม้ไม่รู้ถึงจุดหมาย ณ ปลายทาง
สุดขอบฟ้าแสนไกลห่างสักแค่ไหน
ความอ้างว้างโรยตัวพลิ้วอยู่ข้างกาย
ความเงียบเหงาเบียดตัวทักทายไม่เว้นวัน
หลับตาลงก็อ่อนล้า..น้ำตาไหล
โหยหาความห่วงใยจากใครคนนั้น
คำมั่นสัญญามันมีค่าแค่ไหนกัน
หากหนึ่งหัวใจเดินไปจากกัน...ไม่เหลืออะไร
และในวันนี้...ตอนนี้
ฉันรู้ตัวดีว่าถลำมาไกลแค่ไหน
หลงทางกับรักที่มีในหัวใจ
จะให้ถอยหลังกลับไปฉันคงไม่ทำ
แต่ฉันจะเดินต่อไปข้างหน้า
ให้หยดน้ำตาคอยเป็นเพื่อนคอยเพ้อพร่ำ
ทางแห่งฝันแม้จะต้องล้มลุกอยู่ซ้ำ ซ้ำ
จะยอมเจ็บทุกการกระทำ...ให้สาแก่ใจกันไปข้างหนึ่ง
13 พฤศจิกายน 2545 17:05 น.
แอ็ปเปิ้ล
เมื่อวานนี้เพิ่งส่างจากพิษไข้
ตั้งใจว่าหายเมื่อไรจะกลับมาแต่งกวีหวาน ๆ
ให้เธอคนนี้ ให้เธอคนเดียว ให้เธอตลอดกาล
แต่สิ่งที่ได้พบพานคือถ้อยคำร่ำลาที่เธอแต่งไว้ในบทกวี
นั่งอ่านข้อความเหล่านั้นน้ำตาก็ไหล
เฝ้าถามตัวเองอยู่ร่ำไป...ฉันทำอะไรผิดเหรอคนดี
วันนี้คล้ายพิษไข้ใจจะกลับมาทำร้ายกันอีกที
กำลังใจสุดท้ายที่ฉันมีกำลังจะจากไปแล้วเหรอเธอ
หมดเรี่ยวแรงที่จะคว้าไขว่
สีสันของหัวใจซีดจางจนพล่าเบลอ
บางสิ่งที่หายไปไม่ใช่แค่เธอ
แต่มันหายไปหมดทั้งใจที่ฉันไม่รู้จะตามหาเจอที่ใด
แล้วที่ขอบฟ้าตรงนั้น
จะมีเพียงฉันกับความเหงาอีกแล้วใช่ไหม
ทางแห่งฝันที่เธอคอยบอกจะหลอมหัวใจ
เมื่อเธอไปแล้วฉันจะเห็นทางได้อย่างไรกัน
คิดถึงความรู้สึกที่ให้กันมา
ฉันก็ภาวนาขอให้สิ่งนั้นเป็นเพียงแค่ความฝัน
อย่าจากกันไปได้ไหมในเมื่อยังรักยังผูกพัน
ปลายทางแห่งฝันของเรานั้น...ฉันจะรอ