2 เมษายน 2546 15:32 น.
แอ็ปเปิ้ล
ฟังเพลงเหงา ๆ ท่ามกลางสายฝน
นั่งจับเจ่าในคืนเงียบหม่นกับสายลมไหว
จังหวะเพลงบรรเลงช้า ๆ สะเทือนใจ
ความรู้สึกล่องลอยไปไกล...คิดถึงเธอ
ฉันจึงร้องไห้ในค่ำคืน
หนาวความชื้นละอองฝนที่พร่ำเพ้อ
ความห่างไกลบีบหัวใจจนชาเบลอ
สะกดคำ...คิดถึงเธอ...จนขึ้นใจ
อธิษฐานต่อดาวดวงหนึ่ง
ขอให้คนที่คิดถึง...อย่าได้หวั่นไหว
ขณะที่ฉันเหงาอยากให้เค้านั้นได้อุ่นใจ
รับรู้ไว้...ถึงความห่วงใยที่มีให้กัน
เราห่างกันคนละฟาก
อาจมีใครรายล้อมเธอมาก ณ ที่ตรงนั้น
แต่ฉันมั่นคงเพียงเธอทุกความผูกพัน
ลมหายใจของฉันคือทุกคืนวันที่เป็นเธอ
คืนนี้...ที่ฝนพรำ
ฟ้ามืดดำ...จนใจไหวเพ้อ
ไม่รู้ว่าใครอยู่ข้างใจเธอ
แต่ทุกความเป็นไปสม่ำเสมอ
ฉันมีเธอ... * *โอบ * * ล้อม * *ใจ
20 มีนาคม 2546 12:47 น.
แอ็ปเปิ้ล
เพราะใบไม้พลิ้วไหวในสายลม
ฟ้าสีหม่นจนระทมหรือไฉน
ไอแดดอุ่นไม่สาดส่องหรืออย่างไร
น้ำค้างใสใยจึงหลั่งรินสองตา
หรือเพราะหมอกเมฆมัวไม่สลาย
หรือดอกไม้เคลื่อนไหวอย่างโรยล้า
หรือสายน้ำไม่อาจย้อนคืนมา
ทางข้างหน้าจึงดูเหมือนเงียบงัน
หน้ากระดาษแห่งความเหงาอันเหว่ว้า
ปลายปากกาเขียนคำรักลงแผ่นนั้น
พับเป็นดาวแต่งเติมความผูกพัน
ประดับฝันวันคืนให้ชื่นบาน
แล้วแขวนไว้ที่หน้าต่างแห่งความรัก
แอบพิงพักคำสัญญาที่ขับขาน
สดุดีกาลเวลาอันยาวนาน
ที่เดินทางเคียงข้างไม่ห่างไป
สรรพสิ่งรอบกายชวนให้เศร้า
แต่ความเหงาก็อยู่ได้ไม่เท่าไร
เพราะที่สุดลึกลงในหัวใจ
มีเธอเป็นความหมายอยู่เรื่อยมา
หยิบกระดาษมาพับดาว
เติมเรื่องราวแห่งความรักที่มากค่า
ให้ความเหงากลืนหายไปกับเวลา
ให้เธอแทนเข้ามาที่กลางใจ..
19 มีนาคม 2546 12:59 น.
แอ็ปเปิ้ล
ฉันมาจากฟากฟ้า...ที่ว่ากว้าง
เหงา อ้างว้าง อ่อนเปลี้ยและเสียขวัญ
เธอมาจากเพลงมนต์ของคนธรรพ์
จุดความฝันขึ้นในหัวใจเรา
ฉันอยู่กับน้ำตาและว้าเหว่
เธอร่อนเร่ผ่านมาเวลาเหงา
จึงเหมือนกับไฟควันอันไร้เงา
ที่แผดเผาขึ้นมาอย่างชาเย็น
เราเดินร่วมอยู่บนหนทางรัก
ได้ตระหนักถึงความจริงสิ่งที่เห็น
กับบางสิ่งซึ่งแฝงร่างอย่างซ่อนเร้น
มันช่างเป็นความฝันอันปวดร้าว
แล้วชงโคสีม่วงก็ร่วงหล่น
ปลิดกลีบหม่นปลิวคว้างกลางฟ้าหนาว
หร้อมกับหยดน้ำค้างอันพร่างพราว
ก็วับวาวเรืองรองที่สองตา
ไม่ใช่ฝันก็เลือนเลือนเหมือนได้ฝัน
ทุกสิ่งนั้นราโรยให้โหยหา
หวนคิดถึงคืนวันที่ผ่านมา
เหมือนจะฆ่าเรายับลงนับวัน
จึงเดินทวนลมหนาวก้าวช้า ๆ
ซุกซ่อนหน้าอ้างว้างอย่างเสียขวัญ
ลึกลงไปในทะเลว้าเหว่นั้น
เราจะฝันถึงใครไม่ได้เลย
10 มีนาคม 2546 19:10 น.
แอ็ปเปิ้ล
ดวงดาวสวยงามสุขสกาว
นั่นเพราะฉากหลังแห่งความเหงาที่มืดมิด
ภายใต้ดวงตาที่ถูกปิด
ยังมีความฝันเป็นเพื่อนสนิทอยู่เคียงใจ
แสงริบหรี่จากเจ้าหิ่งห้อย
จะค่อย ๆ เปล่งพลังขึ้นได้ใหม่
นั่นเพราะราตีกาลนำทางไป
ให้เฉิดฉายท่ามกลางความมืดมน
ไม้ขีดไฟก้านกระจิด
ยังยอมปลิดตัวเองให้ปี้ปน
แต่คุณค่าที่ได้มาช่างเหลือล้น
แสงสว่างแทรกความมืดมนน่ายินดี
หากเธอเข้าใจในความรัก
เรียนที่จะรู้จักความหมายให้เลิศประเสริฐศรี
บทชีวิต...คงหลีกไม่พ้นอุปสรรคหรอกคนดี
เพียงแต่ความร้าวไหวหากได้ผ่านพ้นใจเรานี้
ภายใต้ความมืดมนที่มี....เธอจะเห็น...รักนี้ชั่วนิรันดร์
1 กุมภาพันธ์ 2546 19:02 น.
แอ็ปเปิ้ล
การมองใครสักคนแล้วสรุป
ฉันว่ามันไม่ยุติธรรมสักเท่าไร
รูปร่าง หน้าตา ฐานะ และอีกหลายปัจจัย
มีประโยชน์อะไรกับการสรุปใครสักคนว่าดี
เหมือนบทสรุปของความรักความผูกพัน
ก็ไม่อาจยืนยันว่าจะสวยงามไปมากกว่านี้
หากไม่เกิดจากใจความหมายใด ๆ ก็คงไม่มี
การจะเรียกใครสักคนว่าดี ต้องมองลึกเข้าไปตรงนี้ที่หัวใจ
ทุกอย่างภายนอกเป็นเพียงแค่เปลือก
ถูกฉาบในสังคมที่กลิ้งเกลือกของคนสมองใส
รักแท้ถูกฝังตรึงในคนโง่อยู่ร่ำไป
คนฉลาดหลอกลวงได้เรียกว่าดี
บนโลกแห่งความสับสน
หลายเรื่องราววกวนในใจนี้
สอนฉันให้มองคนที่หัวใจไม่ใช่เปลือกนอกที่มี
เพราะเป็นสิ่งเดียวที่ควรค่าคำว่ารักและภักดีตลอดไป
ฉันจึงไม่ฝันถึงคนในฝัน
ฉันจึงไม่รอคืนวันเพื่อเจอคนที่หวังไว้
แต่ฉันอยู่กับทุกนาทีที่หายใจ
เพียงเพื่อรอคนธรรมดาคนหนึ่งที่...รักจริง..
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟแอ็ปเปิ้ล
หน้าส่วนตัว
716
