18 เมษายน 2546 19:35 น.
แอ็ปเปิ้ล
คืนนี้...พระจันทร์สวย
อยากให้เธอ..อยู่ด้วยกัน...ที่ตรงนี้
ร่วมแบ่งปันความรู้สึกที่ฉันมี
ถ่ายทอดสิ่งที่เห็นเป็นบทกวีด้วยกัน
แต่ความจริงเธออยู่แสนไกล
ไม่รู้...ฟ้าพราวใสที่เธออยู่ทางนั้น
จะมองเห็นแสงนวลอุ่นจากดวงจันทร์
แล้วสัมผัสความผูกพัน...เหมือนกันหรือเปล่านะคนดี
ส่งยิ้มกับพระจันทร์ดวงโต
ฝากความคิดถึงมากโขจากฟ้าที่นี่
เดินทางไปแนบใจให้คนไกลรู้สึกดี
บอกย้ำอีกทีว่าฉันคนนี้ยังเหมือนเดิม
ท่ามกลางบรรยากาศที่แปรปวน
สายลมร้อนพัดหวนเหมือนส่งเสริม
สนับสนุนให้ความเหงาเข้ามาเติม
ฉันจึงหมั่นขยันเพิ่มความห่วงใย
คนดี...แม้เราจะอยู่ไกลกัน
จากวันนี้ถึงวันนั้นไม่รู้จะอีกนานแค่ไหน
ที่ต้องมองฟ้า...น้ำตาซึม ๆ อยู่เรื่อยไป
แต่เพราะมีเธอเต็มหัวใจ...จึงเข้มแข็งได้กับการรอ
คืนนี้...พระจันทร์สวย
แต่ไม่มีเธออยู่ด้วยในวันท้อ
ไม่เป็นไรคนดี...แค่ที่ตรงนี้มีเธอให้คิดถึงก็เกินพอ
พรใดใด...วันนี้...จะไม่ขออีกแล้วจันทร์
11 เมษายน 2546 10:55 น.
แอ็ปเปิ้ล
อาจเพราะต้นไม้...ไม่มีชีวิต
จึงไม่ยึดติดกับเศษใบที่ร่วงหล่น
ลมพัดความผูกพันไปก็ไม่ร้อนรน
ยืนอยู่ได้ไม่สับสนเหมือนคนอ่อนแอ
ฉันดูมองเหม่ออย่างไร้จุดหมาย
มีเพียงลมหายใจที่ไร้คนแยแส
กำลังเป็นสิ่งใด ๆ ที่ใครไม่แคร์
จึงร้องไห้กับความอ่อนแออยู่ร่ำไป
นั่นเพราะฉัน....มีชีวิต
มีความรัก...ที่ไม่อาจปลิดได้เหมือนใบไม้
และที่สำคัญ...ฉันมีหัวใจ
เธอจึงเป็นหนึ่งของความหมาย...
ที่ไม่อาจปลิดได้...จากใจฉันเลย
10 เมษายน 2546 14:26 น.
แอ็ปเปิ้ล
เพราะชีวิตแขวนอยู่บนความอ้างว้าง
ฉันจึงไม่มีทางมองเห็นแสงสว่างในวันพรุ่งนี้
เมื่อดวงตะวันของใจ....ที่ฉันมี
คือเธอคนนี้...ที่ไกลแสนไกล
การเดินทางที่มี...ที่เป็นฉัน
ไม่อาจขาดความผูกพันจากเธอได้
ทุกอักษรแห่งบทกวีสะเทือนใจ
ดูช่างว่างไร้....สิ้นเรื่องราว
หากตะวันอบอุ่นต้องดับลง
โลกของฉันก็คงต้องเหน็บหนาว
การเดินทางตลอดมาช่างนานยาว
คงหยุดทุกย่างก้าวด้วยน้ำตา
หากเธอคืออุ่นเดียวในชีวิต
ที่ฉันต้องยึดติดอยู่จนวันหน้า
ก็โปรดอย่าดับแสงตะวัน...ด้วยคำลา
เห็นไหมว่า...มันเจ็บร้าว...มากเพียงใด
หากฉันต้องก้าวสู่ความโดดเดี่ยว
โลกที่มีฉันคนเดียวคอยร้องไห้
สิ่งสุดท้ายจะไม่ขอเธอมากไป
ขอมองตะวันของใจผ่านน้ำตา
10 เมษายน 2546 14:01 น.
แอ็ปเปิ้ล
ใบไม้ระบัด...พลัดใบ
แย้มกลีบบางใสสู่โลกกว้าง
ดอกไม้ส่งกลิ่นหอม ณ ริมทาง
เกสรลอยคว้างกลางสายลม
ชีวิตเริ่มต้นพร้อมดวงตะวัน
มีความฝันบนผืนฟ้าที่คอยห่ม
มีดวงดาวในราตรีให้ชื่นชม
มีพระจันทร์และโลกกลม ๆ ให้ชื่นใจ
ล้มตัวลงนอน...ถอนใจเบา ๆ
คล้ายชีวิตเฝ้ารอใคร...อย่างหวั่นไหว
รอบข้างรายล้อมกับสิ่งที่เป็นสุข...แต่ทว่าฉันเหงาใจ
หรือบางอย่างที่หายไปจะเป็น..เธอ..
ไม่ว่าเธอจะอยู่มุมใดในโลกใบเก่า
ฉันยังอยู่ในมุมเดิมของเราอยู่เสมอ
ไม่เคยลืมบอกตัวเองว่าคิดถึงเธอ
และจะเป็นเช่นนี้เสมอตลอดไป
อยากให้เธอรับรู้และได้ยิน
ความรักของฉันไม่ได้สุดสิ้น...เพียงความหม่นไหม้
แม้เธอจะเป็นใครที่อยู่ไกลแสนไกล
แต่ไม่ใช่...บางอย่างที่หายไป...จากใจฉันเลย
7 เมษายน 2546 15:03 น.
แอ็ปเปิ้ล
ว้าเหว่.....
เร่ไปกับหัวใจช้ำ
เหงากระหน่ำ....ค่ำลงนอนนับดาว
โอ้เรา...ประคองรักไม่เป็น
กฎเกณฑ์การเอาใจสูญเปล่า
ฟ้าในคืนนี้จึงดูเศร้า
เดือนเสี้ยวแขวนแทนดาว...ราวฟ้าดูริบหรี่
ว้าเหว่....
อยากเร่ไประบายสี...เขียวขจี
ห่มชีวีพฤกไพร
อยากบินไปทาสีฟากฟ้า
ให้ดูงามตาเป็นฟ้าใหม่
สีดำคือรอยช้ำในดวงใจ
จะทาสีขาวให้ใคร ๆ หัวใจงาม
*****************************************************************
ลมหายใจใกล้จะหยุดลงช้า ๆ
เมื่อความเหงา เหว่ว้ากระหน่ำซัด
ความรักเป็นเหมือนลมที่ระบัด
ผ่านมาเพื่อจะพัดให้ผ่านไป
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟแอ็ปเปิ้ล
หน้าส่วนตัว
862
