29 พฤษภาคม 2546 11:45 น.
แอ็ปเปิ้ล
คุ้นเคยแล้ว...กับความมืดมิด
แต่หัวใจไม่ถูกปิดยังคิดที่จะฝัน
แม้น้ำตาจะรินไหลทุกวี่วัน
ในความเงียบงันนั้น...มันเป็นเรื่องธรรมดา
ครั้งหนึ่ง...ความรักที่เคยคิด
ดูช่างมีชีวิตและล้ำค่า
แม้ความรักในความจริงทำให้ฉันเสียน้ำตา
ถึงกระนั้น...ยังปรารถนาที่จะรักอย่างเข้าใจ
ผ่านมาแล้วความเศร้าทั้งปวง
ความหวงห่วงที่เคยมีและเคยได้
ทั้งความรัก ความคิดถึง ความห่วงใย
แม้สุดท้ายจะต้องจบลงด้วยคำลา
แล้ววันนี้...ฉันควรจะกลัวอะไรอีก
เมื่อชีวิตไม่อาจหลบหลีกความจริงสิ่งที่ว่า
ไม่มีอะไรแน่นอนในหัวใจผู้คนที่ผ่านเข้ามา
หากฉันต้องเสียใจอีกสักครา...ก็ไม่ทำให้คุณค่าแห่งรักลดน้อยลง
29 พฤษภาคม 2546 11:34 น.
แอ็ปเปิ้ล
ไม่รู้จะยืนยันกับใครได้
ว่าหัวใจยังรัก...ยังห่วงหา
เมื่อสิ่งที่เห็นในทุกวันที่เป็นมา
คือฉันกับหนทางข้างหน้าที่ไม่มีใคร
ใครเล่าจะมารับฟัง
เรื่องราวความหลังของคนหม่นไหม้
ฉันยังยืนอยู่แต่ใครจะรู้ว่าหัวใจมันใกล้ตาย
กอดความรักไว้ทั้งใจ...แต่ไม่มีใครจะรับมัน
ไม่มีเธอ...มารับฟัง...มารับรู้
ฉันจึงอยู่กับหัวใจที่ไหวสั่น
คำเดิม ๆ ที่ย้ำบอกว่ารักและผูกพัน
สุดท้ายมีเพียงฉันที่ได้ยินคำนั้น...อยู่คนเดียว
20 พฤษภาคม 2546 14:50 น.
แอ็ปเปิ้ล
หนึ่งรอยยิ้มเพิ่มมิตรภาพมากเป็นร้อย
หนึ่งคนคอยรับฟังปัญหาสิ้น
หนึ่งน้ำใจเปรียบล้านน้ำหยดลงดิน
ร้อยรอยแตกผสานสิ้นโลกยินดี
หนึ่งคนให้ หนึ่งคนรับ สลับรับ...ให้
หนึ่งคนผิด สักคนอภัย สังคมสุขศรี
หนึ่งคอยห่วงใยคืนล้านพลังด้วยจิตไมตรี
กอบเกื้อแรงล้าปลุกฟื้นชีวีปุถุชน
หนึ่งคนล้ม หนึ่งคนดึง ผยุงไว้
หนึ่งคนท้อ หนึ่งเป็นแรงใจ คลายความสับสน
หนึ่งคนร้องไห้ หนึ่งคนคอยปลอบ คลายความกังวล
ความหวัง ยังคงอยู่ทุกแห่งหน ไม่หมดไป
หัวใจบริสุทธิ์ในหนึ่งคน
เปลี่ยนความมืดมนให้สดใส
หากล้านคนมีรักบริสุทธิ์ในหัวใจ
โลกทั้งโลกจะสว่างไสวชั่วนิรันดร์
ที่ใดมีรัก...ที่นั่นมีชีวิต
ฝังในจิต ในความคิด และความฝัน
ที่ใดสิ้นรัก...ที่นั้นมีทุกข์นับสารพัน
ขอหัวใจ..มีรักให้กันนั่นแหละดี
20 พฤษภาคม 2546 14:42 น.
แอ็ปเปิ้ล
กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว
ฝันเอ๋ยฝัน...ยังเจื้อยแจ้วในความคิด
อยากเป็นแม่มดมีอิทธิฤทธิ์
อยากขี่ไม้กวาดไปใกล้ชิดดวงจันทร์
ฟ้าสีครามมองดูสวยดี
หากฉันจะเป็นดาวสักดวงบนนี้คงสุขสันต์
คงอิสระเสรีหากบินได้เหมือนนกเพียงสักวัน
แล้วถ้าฉันเป็นเมฆก้อนนั้น...อยากรู้จังจะลอยไปที่ใด
อยากเป็นคลื่นทะเลที่ซัดสาด
หยอกล้อกับหาดทรายประกายใส
อยากเป็นหนึ่งในฝูงปลาแวกว่ายไป
จูบปะการังที่พลิ้วไหวสักหนึ่งที
อยากเป็นสายลมหมุนวน
พัดความเศร้าตรมของผู้คนบนโลกนี้
อยากเป็นตุ๊กตาบาร์บี้
อยากเป็นดอกไม้หลากสีงามตา
อยากเป็นนั่นอยากเป็นนี่
ทุกอย่างเป็นสิ่งที่อยากมี...อยากฝันหา
แต่สุดท้ายสิ่งที่ใจต้องการตลอดมา
นั่นคือคุณค่า...ในตัวตน...แบบฉันเอง
20 พฤษภาคม 2546 14:31 น.
แอ็ปเปิ้ล
ลมพัดแรง...พัดพากลีบดอกไม้
ให้พรูพรายลอยร่วงลงพื้นหญ้า
เมฆสีเทาเคลื่อนตัวต่ำทั่วนภา
อีกไม่ช้านอกหน้าต่างฝนคงโปรย
เคยรู้ไหม...ว่าความเหงานั้นมีกลิ่น
ในใบไม้...ในไอดินที่หาโหย
ในควันไฟที่เจือจางหมุนคว้างโชย
ในสายลมที่ราโรยก่อนฟ้ามัว
แล้วรู้ไหม...ว่าความเหงานั้นมีเสียง
เลาะเลียบเคียงในหนทางแสงสลัว
ในลำไผ่ยืนต้นตรงที่เบียดตัว
ในหัวใจที่หวาดกลัวความเดียวดาย
ฝนยังพรำเป็นละอองเหมือนร่อนแป้ง
กลิ่นความเหงายังเจือแฝงไม่รู้หาย
เสียงความเหงา ครวญครางครางอยู่ข้างกาย
โอ้วันคืน...ที่เปล่าดาย...เหงาเหลือเกิน
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟแอ็ปเปิ้ล
หน้าส่วนตัว
1118
