6 สิงหาคม 2546 14:48 น.
แอ็ปเปิ้ล
คนบางคน เขียนด้วยมือ ลบด้วยเท้า
พอรักเก่า ก็ผลักห่าง แล้วร้างหนี
ใจบางใจ ของหญิงชาย ร้ายสิ้นดี
หลอกเอารัก มาขยี้ รื่นเริงใจ
หญิงที่ร้าย คนต่ำต้อย นั้นไม่สน
สนเพียงคน มีเงินทอง มากองให้
รักไม่รัก ช่างหัวมัน ไม่สนใจ
สูบหมดเนื้อ หลอกหมดไส้ ค่อยถีบมัน
ชายที่เลว ก็ใช่ย่อย คอยปลิ้นปล้อน
ชอบกระล่อน ป้อนน้ำคำ ให้เพ้อฝัน
ใครตายใจ ไม่ต้องบอก หลอกมาฟัน
ตีความหมาย ว่ารักกัน ช่างน่าอาย
ค่าความรัก กลับกลายเป็น สิ่งเปรอะเปื้อน
ความงดงาม ถูกลบเลือน จนกลืนหาย
สิ่งที่เรียก ว่ารักแท้ เพียงงมงาย
หรือแพ้พ่าย ความมักง่าย ของบางคน
ท่ามกลาง ความปวดร้าว ที่รายล้อม
รักจอมปลอม ถูกซึมแทรก ทุกแห่งหน
ให้สัมผัส ความเลวทราม ของใจคน
วิ่งเวียนวน บนโลกมนุษย์ สุดเศร้าใจ
ใจคนเรา อยากยิ่งแท้ จะหยั่งถึง
ถุกฉุดดึง ให้หลงผิด คิดไม่ได้
ถึงรู้หน้า แต่มิอาจ จะรู้ใจ
ดีหรือร้าย ค้นให้แน่ ตรองให้นาน
หากรักแท้ ไม่เป็นเพียง การโกหก
ไว้หลอกคน ให้เพ้อพก นอนฝันหวาน
ใช่เพียงลวง ให้หลับไหล แล้วตื่นขึ้น มาพบพาน
ความโหดร้าย แสนร้าวราน ของเรื่องจริง
โลกทั้งใบ คงน่าอยู่ มากกว่านี้
หากไม่ปล่อย ให้ผีร้าย มันเข้าสิง
เผลอแลกรัก กับคนลวง คงโดนทิ้ง
รักจมดิ่ง พลอยเปรอะเปื้อน ในโคลนตม
4 สิงหาคม 2546 13:18 น.
แอ็ปเปิ้ล
งานวันเกิด ที่ยิ่งใหญ่ ใครคนนั้น
ฉลองกัน ในกลุ่ม ผู้ลุ่มหลง
ในลาภยศ สรรเสริญ เพลินทนง
วันเกิดส่ง ชีพสั้น เร่งวันตาย
อีกมุมหนึ่ง ซึ่งเหงา น่าเศร้าแท้
หญิงแก่ ๆ นั่งหงอย และคอยหาย
โอ้วันนี้ ในวันนั้น อันตราย
แม่คลอดสาย โลหิต แทบปลิดชนม์
วันลูกเกิด เกือบคล้าย วันตายแม่
เจ็บท้องแท้ เท่าไร แม่ไม่บ่น
กว่าอุ้มท้อง กว่าจะคลอด รอดเป็นคน
เป็นตัวตน ทุกวันนี้ นี่เพราะใคร
แม่เจ็บเจียน ขาดใจ ในวันนั้น
กลับเป็นวัน ลูกฉลอง กันผ่องใส
ได้ชีวิต แล้วก็หลง ระเริงใจ
ลืมผู้ให้ ชีวิต อนิจจา
ไฉนเรา จึงเรียกกัน ว่า..วันเกิด..
เรียกวัน ผู้ให้กำเนิด จะถูกกว่า
คำอวยพร ที่เขียน ควรเปลี่ยนมา
ให้มารดา คุณเป็นสุข จึงถูกแท้
เลิกจัดงาน วันเกิด กันเถิดนะ
ควรที่จะ คุกเข่า กราบเท้าแม่
ระลึกถึง พระคุณ อบอุ่นแด
อย่ามัวแต่ จัดงาน ประจานตัว
1 สิงหาคม 2546 11:53 น.
แอ็ปเปิ้ล
ละอองพลิ้ว ปลิวปลอย แห่งฝอยฝน
ครึ้มเมฆหม่น ครางครืน บนคลื่นฟ้า
เม็ดฝนโปรย โรยรด หยดน้ำตา
คืนโศกา ยากนัก จะพักใจ
จึงมายืน ตากฝน บนดาดฟ้า
เคล้าน้ำตา น้ำฝน ปนกันใหญ่
คืนไร้ดาว เงียบเหงา จนเศร้าใจ
อยากหลบไป ฟ้าไหน ไม่ร้าวราน
แล้วติดปีก ปล่อยใจ ให้โบยบิน
ข้ามแดนดิน ถิ่นไกล อันไพศาล
ขอลาแล้ว แก้วใจ ในวันวาน
หวังพบพาน เพียงฝัน วันของเรา
จะเก็บซ่อน ความรัก สลักจิต
เป็นมิ่งมิตร ชิดใกล้ ใช่ว่างเปล่า
ฝากกวี คลอเคล้า สายลมเบา
เป็นดั่งเงา เคียงข้าง มิห่างไกล
เก็บรักฉัน ให้ลึก และลึกยิ่ง
หวังมีจริง ภพหน้า ฟ้าสดใส
ไร้กำแพง ขวางกั้น เส้นทางใจ
คงไปถึง ซึ่งฟ้าไกล ได้สักครา
โลกกำสรวล ครวญย้ำ ให้ช้ำหนัก
เมื่อรสรัก เจ็บนัก จึงรู้ว่า
ความคิดถึง ที่เปี่ยมปริ่ม ริมขอบฟ้า
ยากยิ่งแท้ จะเรียกมา ประดับใจ
1 สิงหาคม 2546 11:40 น.
แอ็ปเปิ้ล
ฉันรู้ว่ารักครั้งนี้
มันทำให้เราข้องใจ
กลัววันเวลาจะทำให้ฉันและเธอเปลี่ยนไป
ไม่รู้ทุกอย่างจะยาวนานถึงเมื่อไร
หรือว่าต้องจบและต้องเสียน้ำตา
ฉันรู้แค่รักครั้งนี้คือความต้องการของใจ
เป็นแรงบันดาลในใจให้ฉันได้มาสู่เธอ
คุ้มแล้วที่เหนื่อยกับการตามหาจนเจอ
รักนี้...ของเธอจะเก็บไว้นาน นาน
ไม่อยากรู้คำตอบ ไม่อยากหาคำตอบให้วันพรุ่งนี้
แค่วันนี้ที่มี แค่ชีวิตที่มีขอทำเพื่อเธอ
ไม่ต้องรู้คำตอบ ไม่ต้องหาคำตอบจากใครที่ไหน
แค่ได้เติมรักที่ขาดหายให้เธอก็มีความหมาย
เพียงทำให้ใจเป็นสุข
แม้ทุก ๆ อย่างจะจริงหรือเป็นแค่ฝัน
เพราะรักครั้งนี้มีทางของมัน
ถึงแม้ว่าต้องเสี่ยงกว่าจะถึงปลายทาง
21 กรกฎาคม 2546 11:43 น.
แอ็ปเปิ้ล
พัดพร่างพรมกลิ่นสายลมแห่งความเหงา
นั่งมองดาวใต้เงาจันทร์ระยิบไหว
ใบไม้โอน โยกเยก ตามลมไกว
โอ้ ! หัวใจ ก็ไหวเอน ตามแรงลม
เหมือนกำลังต้องคำสาปจากมนต์จันทร์
ความเงียบงันมาปักหลักให้ใจขม
อยากไขว่คว้าดาวมากอดคลายเศร้าตรม
อยากผ่านพ้นคืนลมโศกในอุรา
พัดพร่างพรมกลิ่นสายลมแห่งความรัก
เจ้าโบยบิน มาทายทัก วันอ่อนล้า
คลายสิ้นแล้ว ซึ่งความเศร้า รอยน้ำตา
มีเพียงรัก ความศรัทธามาสู่ใจ
เจ้าดวงดาว ฉันไม่เหงา ไม่เหว่ว้า
ไม่มีน้ำตา ไม่เหน็บหนาว ไม่หวั่นไหว
ลมหอบรัก หอบเธอมา จากฟ้าไกล
อยู่กับฉันนาน ๆ ได้ไหม บนทางเวลา
ลมเอย...อย่าพัดแรง
อย่าคอยแกล้งให้ฉันห่วงหา
พัดมาแล้วก็อย่าพัดใจให้เธอจากลา
อย่าปล่อยฉันให้เหว่ว้า หลงทางอ่อนล้า ในใจตัวเอง
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟแอ็ปเปิ้ล
หน้าส่วนตัว
936
