19 กันยายน 2546 14:27 น.
แอ็ปเปิ้ล
แหวนดอกหญ้าที่ชายสวมให้
หญิงเฝ้ามองนิ้วนางข้างซ้ายแล้วอมยิ้ม
เนิ่นนานเต็มประดาที่สรรพสิ่งดูชาชิน
กับความคิดถึงที่โบยบินของหญิงคนเดิม
เกือบครึ่งชีวิตที่ชายทุ่มไปกับงาน
สร้างหลักปักฐาน บ้านหลังใหญ่ รถคันงาม กับฝันที่สดสวย
หารู้ไม่ว่าหญิงเริ่มป่วย
ไม่อาจยื้อลมหายใจรอชายได้อีกหนา
บทบันทึกแห่งกาลเวลาซึมผ่านใจชาย
หญิงดีใจที่มีชายเคียงข้างให้ชีวิตช่างมีค่า
บ้านหลังใหญ่ รถคันงาม ใช่สิ่งที่ปรารถนา
แหวนดอกหญ้าวงเดิมขอส่วมใสรอจนวันชีวาวาย
ชายใช้เวลาเกือบทั้งชีวิตสร้างฝันอันยิ่งใหญ่
แต่ไม่อาจซื้อเวลาเพื่อบอกรักหญิงแม้ 1 นาที
บ้านหลังใหญ่ ขาดความงดงาม เมื่อขาดหญิงคนนี้
รถคันงาม ไม่อาจโลดแล่นไปในทุกที่ เมื่อขาดเธอ
ชายปาดน้ำตากอดบันทึกแน่นแนบอก
ทุ่มเทชีวิตในสิ่งใหญ่ ๆ จนมองข้ามสิ่งเล็ก ๆ ในใจหญิง
ชายหวังลึก ๆ ว่าความรู้สึกจะซึมผ่านให้หญิงได้ยิน
ตราบโลกมลาย ชีวิตดับสิ้น ชาย+หญิง ยังรักกัน
11 กันยายน 2546 14:46 น.
แอ็ปเปิ้ล
ขอโทษนะคนดี...ฉันไม่ได้ทำตัวเหินห่าง
แค่อยากมองฟ้ากว้างตามลำพังอยู่ตรงนี้
อยากอยู่เหงาเหงา ซึบซับความเศร้าที่มี
ให้ใจสัมผัสทุกวินาทีแห่งความเดียวดาย
ขอโทษนะคนดี...ฉันไม่ได้ลืมเธอ
แค่อยากพบเจอความว่างเปล่าให้รู้ซึ้งถึงความหมาย
อยากกลืนกินหยดน้ำตาในความเดียวดาย
ปล่อยให้ใจได้หล่นหายไปสักช่วงเวลา
มีเธอคอยรักคอยห่วงใยจนเคยตัว
จนฉันนึกกลัวว่าวันหนึ่งวันหน้า
ฉันจะใช้ชีวิตอยู่อย่างไรในทางเดินของเวลา
ที่ปราศจากรักที่เธอให้มานับนิรันดร์
เพิ่งเข้าใจว่าความรักนั้นมีค่า
รู้ซึ้งว่าเธอคือที่มาของความรู้สึกนั้น
ถ้าใจคนเรามีมากมายนับร้อยพัน
เธอคนเดียวที่ฉันจะให้ไปทุกทุกดวงใจ
ฟ้าวันนี้มันเหงากว่าที่เคย
ฉันไม่นึกเลยว่าใจดวงนี้จะหวั่นไหว
ฉันคิดถึงเธอ อยากได้ยินเสียง อยากอยู่ใกล้-ใกล้
แต่ต้องทนให้ชินกับความเหงาที่เกาะกินใจ
เผื่อว่าพรุ่งนี้และตลอดไป...อาจไม่มีเธอ...
11 กันยายน 2546 14:40 น.
แอ็ปเปิ้ล
ระลอกแล้ว ระลอกเล่า ซัดเข้าฝั่ง
บางครั้งเบา บางครั้งคลั่ง เหมือนคนบ้า
ฉันเก็บซ่อนความนึกคิดจนเหว่ว้า
ทะเลใจ ทะเลน้ำตา โรยล้าอาดูร
เห็นใคร ๆ เดินโซซัดโซเซ
เอาความรักมาทิ้งทะเลที่คว้างหมุน
หวังให้แตกแหลกสลายกลายเป็นจุล
พรายฟองสีขุ่นนอนแนบทรายเป็นน้ำตา
จมลงแล้ว จมลงไปในความลึก
รักจมดิ่ง สิ้นความรู้สึกอันไร้ค่า
สูดกลิ่นอายของทะเลที่เจ็บชา
พร้อมกับน้ำตาที่หล่นมาอย่างเดียวดาย
เกลียวคลื่นสีขุ่นดูโศกสร้อย
ดาวเลื่อน เดือนลอย แล้วหนีหาย
เหมือนหนึ่งใจ อีกไม่ช้า ก็ใกล้ตาย
แล้วฟื้นคืนได้ใหม่ในรุ่งสาง กลืนน้ำตา
เหลือเพียงเศษว้าเหว่ในทะเลสีคราม
ให้ผู้คนอ้างว้างยามมาหา
มาเก็บเศษ ซากรัก ทะเลลา
เป็นของขวัญน้ำตา ให้ฉัน วันมาเยือน
11 กันยายน 2546 14:29 น.
แอ็ปเปิ้ล
ดวงจันทร์สีเงินลอยเด่นอยู่กลางทะเลเมฆ
ราตรีนี้เหมือนถูกเสกให้เงียบเหงา
คิดถึงเมื่อครั้งเป็นเด็กดื้อดึงจะเอื้อมเอา
ปีนเก็บดาวบนฟากฟ้ามาใส่ห้องนอน
สิ่งต่าง ๆ ยังพร่างพรูในหัวใจ
ฉันแค่อยากมีดาวอยู่ใกล้ ๆ ไว้คอยออดอ้อน
แต่ดาวก็อยู่ไกลยากเกินจะเว้าวอน
อยู่ตรงนี้ได้แต่นอนคิดถึงดาว
ฉันจึงเขียนความรู้สึกส่งไป
บนลูกโป่งสวรรค์สดใสผ่านฟ้าเหงา
ทุกครั้งที่เหว่ว้า สับสนในใจเรา
เผื่อดาวจะซึบซับข้อความนั้นแล้วเข้าใจ
ความรู้สึกครั้งนั้นก็เหมือนครั้งนี้
ฉันคิดถึงเธอคนดีมากกว่าสิ่งไหน
คืนนี้จึงเขียนข้อความผ่านลูกโป่งสวรรค์ไป
ดาวจ๋า...อ่านแล้วใช่ไหม ข้อความในใจคือฉันรักเธอ
8 กันยายน 2546 14:12 น.
แอ็ปเปิ้ล
ความรู้สึกดีดีที่เรียกว่า...รัก...
กว่าจะเกิดให้ประจักษ์รู้ซึ้งจนหวั่นไหว
หนึ่งคำถามค้างคาซึมลึกในหัวใจ
บอกกันได้ไหมเธอรักฉันเพราะอะไร? คนดี
อย่าบอกเลยว่ารักไม่มีเหตุผล
มันเป็นคำพูดของคนเข้าตาจนไม่มีทางหนี
ฉันอยากเป็นความผูกพันไม่ใช่ภาระที่เธอมี
อยากเป็นเยื่อใยผูกสัมพันธ์ที่ดีระหว่างเรา
อย่างน้อยก็อยากให้เธอลองถามใจ
อย่ารักฉันเพราะใครผลักไสหรือเริ่มต้นที่ความเหงา
อย่าบอกว่าไม่มีใครในวันนี้จึงมีเรา
หรือเพียงต้องการลืมเค้าแล้วเอาฉันมาคั่นเวลา
หนึ่งคำรักสั้น-สั้น ง่าย-ง่าย
แต่ต้องใช้เวลามากมายในการค้นหา
รักมักไม่มีเหตุผลแต่นับร้อยเหตุผลในการเลิกรา
ฉันเองก็ไม่รู้ว่าแบบไหนจะเจ็บน้อยกว่ากัน
ฉันโชคดีที่มีเธอมาให้รัก
และโชคดียิ่งนักที่เธอก็รักฉัน
เพราะเธอเป็นคนดีที่หัวใจต้องการ
อยากไถ่ถาม อยากรู้ความ แล้วเธอล่ะ...รักฉันเพราะอะไร?
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟแอ็ปเปิ้ล
หน้าส่วนตัว
637
