3 กรกฎาคม 2549 21:10 น.
แอนนาจิว
.....หวัดดีค่ะ.....
พี่อยู่ส่วนไหนของเมืองกรุงนะ คิดถึงพี่จังค่ะ
ก็อยากโทรหานะคะ แต่พี่คงยุ่งๆ กับงาน ก็เลยคิดว่าไม่โทรดีกว่า
พรุ่งนี้เจนต้องไปตัดไหมแล้ว เสียวดีจังค่ะ หมอจะตัดคางไม๊น๊า....
ต่อไปนี้เจนต้อง....คิดถึงพี่ให้น้อยลงนะคะ เพราะไม่งั้นคงไม่ไหว
เด่วขาดใจตายก่อนละแย่เลย อาทิตย์นี้ก็น่าเบื่อมากค่ะ ฝนตกทั้งวันเลย
ออกไปไหนก็ไม่ได้ซะด้วย ถ้าพี่อยู่กับเจนตอนนี้ก็คงดีเนาะ
เจนไม่ได้คิดลามกนะ แค่อยากกอดเอวอุ่นๆ ของพี่แล้วหลับไป
อยากให้พี่ลูบหัวเวลาหลับด้วย มันรู้สึกปลอดภัยดีค่ะ
เอาเป็นว่าถ้าได้อ่านข้อความนี้ ก็รู้ด้วยนะคะว่า...คิดถึงพี่จัง!!!
Jennifer...........
10 พฤษภาคม 2548 21:55 น.
แอนนาจิว
สวัสดีค่ะ...พี่แอน
นานแล้วค่ะ ที่หนูไม่ได้เขียนจดหมายถึงพี่แอน......วันนี้วันแห่งความรัก มันก็คงเป็นเหมือนๆทุกวันที่ผ่านมา
แต่หนูอยากให้วันนี้ มันเป็นวันพิเศษซักวันนึง ที่หนูได้บอกความรู้สึกที่มี กับคนที่หนูรัก...
ไม่รู้เหมือนกันว่าเราทั้งสองคนเป็นใครมา จากไหน แต่ ณ เวลานี้ เมื่อคนทั้งสองคน มาจากคนละที่ โคจร
มาพบกัน เกิดคำว่า "เรา"
1 ปีผ่านไป ก่อเกิดความรัก ความผูกพัน ความห่วงใย
2 ปีผ่านไป ความรู้สึกดีๆ มีเพิ่มมากขึ้น
เข้าปีที่ 3 เข้าใจและยอมรับอะไรหลายๆอย่างมากขึ้น
และ 4 ปีที่ผ่านมา.....ไม่มีวันไหน ที่หนูไม่รักพี่แอน
มันเป็นความรู้สึกที่มากมาย เกิดขึ้นตลอดระยะเวลา 4 ปีที่ผ่านมา
เมื่อวันที่เท่าไหร่ ไม่แน่ใจ ของปี 2544 จำได้ว่า รู้จักพี่แอน ตอนอายุ 27 ปี แต่หนูขอเอาวันที่ 12
สิงหาคม ของทุกปี เป็นวันครบรอบผ่านไปแต่ละปี ที่เราได้รู้จักกัน เป็นเหมือนกับ พี่แอนได้เกิดมา เพื่อให้หนูได้
รู้จัก....ก่อเกิดความผูกพันจนมาถึงทุกวันนี้
ลำพังเพียงแค่หนูส่งความรัก ความห่วงใยไปให้พี่แอนเพียงฝ่ายเดียว ความผูกพันของเรามันก็คงมาไม่ถึง
ตรงจุดนี้...ถ้าไม่ได้สิ่งดีๆตอบกลับมาจากพี่แอนเช่นกัน....อยากขอบคุณพี่แอนมากๆนะคะ ที่ยังคงน่ารักแบบนี้เสมอ
(แม้บางครั้งจะมีงอแงบ้างก็ตาม)
เข้าใจในความเป็นไป
รัก+ห่วงใยเสมอ
พันช์
16 พฤศจิกายน 2547 12:01 น.
แอนนาจิว
...จดหมายรักฉบับสุดท้าย .. เลือกให้คุณฝังลึกอยู่ในความทรงจำตลอดไป...
ผู้ชายในเงาดำ. . . .
ช่วงเวลาแห่งความทรงจำ ..
16 พฤศจิกายน 2547
สวัสดีครับ .. สุดที่รักของผม
หวังว่าคุณคงสบายดี .. และไม่ลืมที่จะกินข้าวเช่นกัน
จดหมายฉบับนี้ .. มันคงจะเป็นฉบับสุดท้ายแล้วอีกเช่นกัน ..
และขณะที่กำลังนั่งเขียนถึงคุณอยู่นี้ .. ผมอยากที่จะบอกความรู้สึกต่างๆมากมายของผมให้คุณได้รับรู้ ....
ค้นลึกลงไปในห้วงแห่งความทรงจำ .. ความรู้สึกของผมไม่ได้ต่างไปจากคุณเลย
พบแต่รอยน้ำตามากกว่าความอิ่มเอมในใจ ต่างกันตรงที่ผมรู้สึกอิ่มเอมใจที่ได้รักคุณ และมีคุณอยู่ในหัวใจเสมอ
แต่รอยน้ำตาก็มาพร้อมกับใครคนนั้นของคุณ ผมไม่มีสิทธิ์จะเรียกร้องอะไรจากคุณได้
มันก็ควรจะเป็นไปตามความถูกต้องเหมาะสม และระยะเวลาที่คุณได้เรียนรู้อะไรหลายๆอย่างจากเค้า
รวมไปถึงความเห็นชอบของผู้ใหญ่ที่เค้าเห็นว่าสมควรแล้ว......ที่คุณกับเค้าสมควรที่จะต้องแต่งงานกัน
การร้องไห้ฟูมฟาย ..ทำได้เพียงเรียกร้องความสนใจจากคุณ ..มันคงน่าอายนะ ถ้าผู้ชายอย่างผมต้องมาร้องไห้
เพราะต้องการในสิ่งที่ไม่สามารถเรียกร้องกลับคืนมาได้ .....
การที่ผมไม่ตัดสินใจทำอะไรผิดๆลงไป ก็เพียงเพราะคำๆเดียว คือ.....ผมรักคุณ รักของผมที่มีให้กับคุณ
มันมีอะไรมากมายอยู่ในนั้น ผมไม่ต้องการให้ครอบครัวของคุณต้องเดือดร้อน และผมก็อยากให้คุณ
ดูแลครอบครัวของคุณให้ดีที่สุด........
คำตอบของทุกสิ่ง ..มันอยู่ที่ความรักที่อยู่บนความถูกต้อง .. ผมเฉลยให้คุณได้รับรู้แล้ว ..
ทุกสิ่งทุกอย่างมีเหตุผลในตัวของมัน ..
ผมร้องไห้ .. เพราะรู้สึกเจ็บ .เจ็บที่ไม่สามารถฉุดรั้งคุณเอาไว้ได้ .
ตอนนี้ .. คุณคงพอที่จะเข้าใจอะไรๆได้บ้าง สิ้นสุดกันทีกับการว่ายวนงมเข็มในอ่างเล็กๆของคุณ
คุณไม่จำเป็นเลยที่จะต้องลงไปว่ายหาเข็มในนั้น เพียงแค่คุณถอยห่างจากอ่างเล็กๆนั้นออกมา
มองภาพในมุมกว้างๆ คุณก็หาเข็มในอ่างเล็กๆได้ไม่ยาก.......
ผมใช้การห่างหาย .. มาทำลายเรื่องระหว่างเรา .. โดยไม่มีคำร่ำลา ..
เพราะผมไม่อยากให้เราทั้งสองคนต้องมาเสียใจไปมากกว่านี้
ผมยังเหมือนเดิม ไม่ได้เปลี่ยนไป .. แต่เรื่องระหว่างเรามันต้องจบลง ..เพื่อความถูกต้องของสิ่งที่เป็นไป
ไม่ใช่คุณไม่สวย .. คุณไม่ฉลาด .. คุณน่าเบื่อ .. หรือแม้แต่ระยะทาง มันก็ไม่ได้เป็นอุปสรรคเลย.....
คุณเป็นคนน่ารักสำหรับผมเสมอ และคุณเป็นคนที่ผมจะรักตลอดไป.....
เรื่องราวระหว่างเรา ไม่มีเหตุผลข้อใดที่จะมาทำให้เราลืมกันและกันได้....นอกจากความรักบนความถูกต้อง
เราเปิดประตูหัวใจของกันและกัน .. แต่ต้องเดินจากออกไป .. โดยไม่ได้ปิดประตูกลับ ..
เมื่อพายุโหมกระหน่ำ .. ลมกรรโชก .. ฝนสาดซัด .. ฝุ่นละอองถูกพัดพา ..
ห้องหัวใจ เปิดรับความบ้าคลั่งของพายุ โดยไม่มีประตูปิดกั้น ..
คุณทรมาน ผมทรมาน .แล้วทำไมเราไม่ปิดประตูซะ มันน่าจะทำให้เราทั้งสอง
ไม่ต้องมาเจ็บปวด ทรมานกันอยู่แบบนี้..........
คุณไม่ใช่ตัวฆ่าเวลาของผม.....มันเป็นเหตุผลที่ไม่เข้าท่าเลยจริงๆ ที่คุณจะหยิบยกมันขึ้นมา
เพื่อใช้ในการปลดปล่อยตัวเองจากความทรมานครั้งนี้ ..
แต่ผมไม่เคยโกรธคุณเลย ที่คุณจะโยนความผิดทั้งหมดมาให้ผม ..แม้ว่าผมจะผิดหรือไม่ก็ตาม
ผมก็ยินดีรับคำพิพากษาจากคุณ.....
และเมื่อเหตุผลแห่งการลาจากของเราเป็นเช่นนี้ ..
ผมจะเก็บคุณไว้ในความทรงจำที่ดีๆตลอดไป......ไม่มีวันลืม
ตะกอนเล็ก ๆ เกี่ยวกับคุณในใจผม.มันจะจมอยู่ในก้นบึ้งของหัวใจตลอดไป. หลังจบจดหมายฉบับนี้ ..
แม้ความทรงจำจะติดอยู่ในใจไม่อาจถอน .. แต่มันจะเปี่ยมไปด้วยความรู้สึกดี ๆ ที่เคยมีให้ ..
ผมก็คนธรรมดาๆเดินดินคนนึง ที่อยากบอกว่า ผมรู้สึกดีที่ได้คิดถึงคุณ .. แม้เราจะจบกันไปแล้ว ..
มันไม่ใช่เป็นการโกหกตัวเอง..ไม่อย่างนั้นใครหลายๆคนเค้าก็คงไม่พูดกัน
ที่พูดก็เพราะมันออกมาจากความรู้สึกในหัวใจจริงๆ ถึงแม้ว่าในบางเวลาจะต้องร้องไห้ฟูมฟายแทบเป็นบ้า
แต่ในความรู้สึกจริงๆ ในหัวใจ มันคือความรู้สึกดีๆที่มีให้
ภาพในความเป็นเราในตอนนี้ มันก็คงเหมือนเรือที่จมลงไปในน้ำดิ่งลึกลงสู่ก้นบึ้งของมหาสมุทร
เมื่อเวลาผ่านไป เรือที่จมอยู่ มันก็ยังเป็นเรือ แน่นิ่งอยู่ให้เราได้ค้นหากันต่อไปว่า
วันใดจะถูกกู้ขึ้นมาค้นหาสิ่งที่อยู่ในนั้นบ้าง.....
หากมีวันหนึ่ง..เธอหยุดส่งความคิดถึงไปให้
หากเธอเงียบไป..ไม่ส่งความห่วงใยเหมือนเก่าก่อน
ไม่มีคำกล่าวให้ฝันดี..ก่อนที่ฉันจะเข้านอน
ทำคล้ายจะจากจร..หมดความอาทรเหมือนก่อนเคย
ถามว่า..หากไม่มีเธอในชีวิต..จะคิดอะไรไหม
หากอยู่อยู่เธอหายไป..ฉันจะใส่ใจหรือชาเฉย
จะมีไหมที่ห่วงหา..เมื่อกาลเวลาได้ล่วงเลย
ทั้งที่เราจบไม่ลงเอย..และไม่ได้เอ่ยคำร่ำลา
หากเธอไม่กลับไป..ฉันจะรู้สึกอะไรหรือเปล่า
ไม่เคยคิด...ว่าความผูกพันระหว่างเรา..มันบางเบานักหนา
เรามีกันในวันเหงา..เพื่อบรรเทาความโศกา
คงทำไม่ได้ถ้าจะคิดว่าเธอไร้ค่าในหัวใจ....
วันนี้เราจะไม่ลังเล ที่จะตัดสินใจอะไรบางอย่างลงไป.......
. . . . .
อยากให้คุณรับรู้ .. แม้วันนี้เราต่างเจ็บปวดเพียงใด แต่เราเป็นผู้ชนะ.......เราชนะใจกันทั้งสองคน
.. สำหรับการคิดถึงคุณตลอดไป ..
...ผู้ชายในเงาดำ...
16 พฤศจิกายน 2547 11:54 น.
แอนนาจิว
ก่อนอื่นต้องขออนุญาติ คุณนักเขียนที่ใช้นามปากกาว่า ผู้หญิงสีม่วง ที่ต้องอ้างถึงเรื่องสั้น เรื่อง จดหมายรักฉบับสุดท้าย นะคะ .......
http://www.thaipoem.com/web/scoopdata.php?id=294
21 กันยายน 2547 16:24 น.
แอนนาจิว
อยากจะเขียนเรื่องสั้นสักเรื่องนึง เกี่ยวกับการรอคอยอะไรสักอย่างนึง แต่วันนี้
เปลี่ยนใจ เพราะเข้ามาอ่านเรื่องสั้นของใครต่อใครหลายคน ต่างก็รอคอยการ
กลับมาของคนที่รัก ก็เลยไม่รู้ว่าจะเขียนมันอีกทำไมให้มันเหมือนชาวบ้านเค้า ก็
แค่ได้รู้ว่า ก็มีอีกหลายคนเลยทีเดียว ที่ต่างก็รอคอย....บางครั้งเต็มใจรอ ถึงแม้
ไม่รู้ว่า วันที่รอคอย เมื่อไหร่มันจะมาถึง .....ก็เพราะคนเรามีความหวังมั้ง ถึงรอ
ได้ ถ้าหมดหวัง เค้าก็คงไม่มานั่งรอให้เสียเวลา....รึเปล่า?!?
หน้าส่วนตัว
963
Lovers
0 คน เลิฟแอนนาจิว
Calendar
