9 กันยายน 2552 08:43 น.
แสนแก้ว
เธอคงไม่รู้สินะ
ว่าวันนี้มีความสำคัญกับฉันแค่ไหน
เพราะเธอไม่เคยจะสนใจ
ไม่เคยรับรู้อะไร...วันไหน ๆ ก็คงไม่ต่างกัน
ถ้างั้นฉันจะบอกให้เธอได้รู้ไว้
1000 ปี เลยรู้ไหม...ที่มันจะหวนกลับมาอีกครั้ง
แค่อยากมี 1 วันดี ๆ ให้จดจำ
แต่เธอก็ทำลายมัน เธอทำแบบนั้นไปเพื่ออะไร
วันดี ๆ ไม่ได้มีมาบ่อย ๆ
ฉันไม่อยากรอ...อย่างเลื่อนลอยแล้วรู้ไหม
ในสายตาเธอ ฉันคงเป็นแค่คนบ้า...
ยึดติดกับวันเวลา..ไม่น่าใส่ใจ
งั้นเอาอย่างนี้ดีไหม...ให้โลกจารึกไว้
ว่าวันนี้เป็น...วันตาย...ของฉันแล้วกัน
1 มิถุนายน 2552 16:31 น.
แสนแก้ว
หากการกลับมาของเธอคราวนี้
ทำให้ใจที่มีมันปวดร้าวเกินรับไหว
อย่ากลับมาทำร้ายกันให้ปวดใจ
ทิ้งกันไปแบบเดิมดีกว่าไหม...อย่าทำร้ายกัน
หากการกลับมาของเธอคราวนี้
ทำให้ใจของผู้หญิงคนนี้ต้องไหวหวั่น
ทำให้ผู้หญิงคนนี้อยู่กับน้ำตาทุกคืนวัน
จากกันไปชั่วนิรันตร์...น่าจะยินดีกว่าการทีเห็นเธอนั้นเดินกลับมา
27 พฤษภาคม 2552 10:02 น.
แสนแก้ว
เมื่ออีกคนคือคนที่ฉันรัก
และอีกคนคือเพื่อนรักของฉัน
เมื่อเค้าสองคนมีความลึกซึ้งผูกพัน
แล้วคนโง่อย่างฉันจะดักดานอยู่ทำไม
เมื่อคนที่รักทั้งสองคน
เหยียบย้ำใจฉันจนปี้ป่นหม่นไหม้
ฉันจะฝืนอยู่...เหมือนไม่รับรู้อะไร
ก็คงจะทำไม่ได้...เพราะหัวใจไม่ทรามพอ
26 พฤษภาคม 2552 10:59 น.
แสนแก้ว
เมื่อความไม่รู้จักพอของคนบางคน
ทำให้ใจของคนอีกคน...ต้องหวั่นไหว
หากเธอรู้จักพอ...ฉันคงไม่รู้จักคำว่า...เสียใจ
จะขอบคุณเธอดีไหม...ที่สอนให้ฉันมีน้ำตา
มันทำอะไรไม่ถูกเลย
เมื่อภาพต่าง ๆ มาเฉลยอยู่ตรงหน้า
สิ่งที่ทำได้ดี..คือยืนนิ่ง ๆ ..กลั้นน้ำตา
พร้อมกับประครองหัวใจที่ปวดปร่า...
ถอยหลังออกมาอย่างช้า ๆ ก่อนจะขาดใจ
เพราะความไม่รู้จักพอของคนบางคน
ทำให้ชีวิตของคนอีกคนต้องสับสนเกินรับไหว
พอกันที...หัวใจที่มี...ไม่ให้ใคร
นับแต่นี้ต่อไป...ฉันจะมีชีวิต...มีลมหายใจ...เพื่อตัวเอง
25 พฤษภาคม 2552 16:27 น.
แสนแก้ว
เพราะรู้สึกตัวช้าไป
หรือเพราะไม่ใส่ใจกันแน่
ที่ผ่านมาทำเหมือนไม่แคร์
แต่แท้ที่จริง...ทุ่มหมดหัวใจ
กว่าจะรู้สึกตัว
ก็ไม่รู้มัวไปทำอะไรอยู่ที่ไหน
สะกิดใจตัวเองอีกที...วันนี้ก็เสียเธอไป
แล้วคราวนี้จะทำไง...จะเรียกร้องอะไร...มันสายเกิน