4 พฤศจิกายน 2553 12:39 น.
แสนภูฟ้า
วรรษาสายสุหร่ายปลิวละลิ่วร่วง
จะลาสรวงสู่พื้นคืนไฉน
สะอื้นเสียงเผดียงคำระกำใจ
นภาลัยร้าวอกสะทกครวญ
เสียงคระครืนครืนอึกกะทึกก้อง
เสียงฟ้าร้องรานใจร่ำไห้หวน
เสียงฟ้าครางว้างเหงาเศร้ารัญจวน
เสียงฟ้าป่วนแปลบจิตคิดคะนึง
คิดครั้งเคยเชยชิดชื่นคืนวันก่อน
แล้วจำจรจากไกลใจคิดถึง
เคยสวมสอดกอดโฉมประโลมคลึง
กลับถูกดึงด้วยกาลให้ผ่านไป
วรรษาสายสุหร่ายหล่นเป็นฝนหลั่ง
เทียมชลคั่งคลอเนตรพี่ไฉน
เสียงฟ้าร้องก้องพื้นสะอื้นไกล
ฤๅเท่าใจพี่ช้ำพร่ำถึงนวล
28 ตุลาคม 2553 14:35 น.
แสนภูฟ้า
หยาดน้ำฟ้าพร่างพรูสู่ผืนข้าว
ละอองพราวกระหน่ำย้ำผยอง
รวงสีเหลืองเนระนาดจมน้ำนอง
พิรุณต้องตกมาฟ้าลงทัณฑ์
เมื่อมนุษย์ตัดไม้ทำลายป่า
น้ำไหลบ่าท่วมเมืองมากมหันต์
ความเสียหายมากมายนับอนันต์
น้ำตาพลันอาบหน้าประชาไท
ยามเห็นผลชัดตาพาตระหนัก
ขอชาวไทร่วมกันรักษ์ป่าไม้
นับแต่นี้รวมพลังพลีแรงใจ
ให้เมืองไทร่มเย็นเป็นสุขเทอญ
หน้าส่วนตัว
982
