17 พฤศจิกายน 2548 12:33 น.
แสงไร้เงา
ในชีวิตฉันที่ผ่านมานี้น ทำสิ่งที่ผิดพลัง
มาก็มามาย ยังเก็บความหลังครั้งเก่า
บางเรื่องฝังลึกลงไปของหัวใจ มิอาจลืม
ไม่อยากจะผิดหวัง เหมืนเคย
มาในวันนี้ จึงมึคำถามขึ้นในใจ
จะผิกอีกไหม ที่รักเธอง่ายไป
เพราะเธอไม่เหมือน ใครใครเลย
ถ้ารักเธอแล้ว ต้องผิดหวังอีกครั้ง ก็ยอม
ถ้ารักแล้ว ต้องผิดอีกครั้ง
ฉันจะขอทำผิดอีกครั้ง
จะหยุดตรงนี้ หรือรักเธอต่อไป ?
และอนาคตมันจะเป็นอย่างไร ฉันก็ไม่รู้
แต่สิงที่เป็นอยู่ในตอนนี้ คือฉันรักเธอ
มันเกินที่จะห้ามใจตังเอง มิให้รักเธอ
ฉันยอมทำผิดอีกครั้ง ดีกว่า
ต้องเหงา อ้างว่าง และเดี่ยวดาย
16 พฤศจิกายน 2548 10:44 น.
แสงไร้เงา
คิกถึง นั้นคือคำที่เธอบอกฉัน
ก็กลัวนะกับคำ คำที่เธอบอก
เพราะฉันไม่รู้ว่าจริง หรือไม่จริงยังไง
ก็เชื่อไปตามใจ ตามความรู้สึกที่คิด.
แต่อย่ามาหลอกกันนะ มันไม่ดีหรอก
อย่าหลอกกันนะ กับคำพูดที่พูดมา
เพราะมันเป็นเรื่องใหญ่สำหรับฉัน กับคำที่เธอพูดมา
มันเป็นเรื่องใหญ่ของหัวใจ ขอไว้สักครั้ง อย่าหลอกกัน
ถ้าเพียงแกล้งมาหยอกเล่น ก็บอกกัน
ณ วันนี้ ตอนที่ฉัน ยังไม่รักเธอ
13 พฤศจิกายน 2548 07:06 น.
แสงไร้เงา
เมื่อวันนี้ต้องเดินไปข้างหน้าอันแสนไกล
ยามเหนิ่อยเอนกายลง ตื่นขึ้นมาเผชิญกับปัญหาต่างๆ
คงต้องยิ้ม ต้องสู้กันต่อไป ไม่มีวันถอย
ตราบใดที่ยังมีลมหายใจอยู่
ถ้าเหนื่อยก็พัก ถ้าล้มก็ลุกเท่านั้นเอง
ใม่เคออายกับคำใครที่เขาพูดกัน
ตราบใดที่ใจฉันนั้นยังคงมีความศรัธทาอันแรงกล้า
"ของนักไต่ฝัน"
ถึงจะเหนื่อย จะท้อสักเพียงไหน
กำลังใจก็ยังอยู่กับตัวฉันตลอดมา
ต้องมีสักวันที่ความฝันจะถึงเส้นชัย
อีกไม่ไกลที่ใจจะได้เจอ สิ่งที่หวังยังคงมีเสมอ
สู้ด้วยใจ ใจเกินร้อย ของนักไต่ฝัน
คงจะมีวัน จะไปถึงฝัน สมใจ ....นักไต่ฝัน.......
12 พฤศจิกายน 2548 11:04 น.
แสงไร้เงา
ทำไม .. ดวงอาทิตย์ถึงส่องแสง
ทำไม ....คลื่นน้ำถึงชัดฝั่ง
นั้นคือการสิ้นสุดของโลก
เพราะเธอนั้นไม่รักฉันแล้ว
ทำไม ถึงนกส่งเสียงร้อง
ทำไม .. ดวงดาวถึงลอยอยู่บนท้องฟ้า
นั้นคือการสิ้นสุดของโลก
มันสิ้นสุดเมือฉันเสียความรักไป
ฉันคิดว่าโลกนั้นสิ้นสุด
แต่ฉันตื่นขั้นมาในตอนเช้าและแปลกใจ
ทำไม.... ทุกสิ่งทุกอย่างนั้นเหมือนเดิม
ฉันนั้นไม่เข้าใจ ว่าทำไม
ไม่เลย ฉันไม่เข้าใจ
ทำไม ... ชีวิตถึงเป็นเช่นนี้
ทำไม ... หัวใจฉันยังเต้นอยู่
ทำไม ...ดวงตายังเปียกด้วยน้ำตา
มีใครบ้างไหมที่รู้นั้นมันคือการสิ้นสุดของโลก
มันสิ้นสุดลงเมื่อเธอนั้นบอกลา
...........
อ่านแล้วอย่างงนะค่ะ
คนเขียนเองก็งงค่ะ.........55555
(มือใหม่หัดเขียน)
11 พฤศจิกายน 2548 03:40 น.
แสงไร้เงา
ถึงฟ้าจะกั้น ให้ฉันและเธอ ไกลกันสุดตา
หรือว่าภูผา ทอดยาวขวางหน้า บังตาแค่ไหน
แม้มีทะเล เหลือหยั่งคะเน มากั้นเราไว้
อย่าได้ตกใจ ถึงห่างแค่ไหน ก็ไม่สำคัญ
อำนาจใดใด ที่ในโลกนี้ ไม่มึความหมาย
แม้แต่ภูผา ก็อาจทะลาย มิอาจขวางกั้น
รักเรามีปีก บินหลีกข้ามฟ้า ไปมาหากัน
ขอให้รักฉันแน่นอนเท่านั้น ฟ้าดินเกรงกล้ว
Lovers
0 คน เลิฟแสงไร้เงา
หน้าส่วนตัว
834
