22 สิงหาคม 2545 19:44 น.
แสงแรก ประดับดิน
รุ่งอรุณที่สวนโมกข์
มีความไร้ในความหลับกลับเป็นสุข
สงบเย็นเร้นซุกทุกก้อนหิน
เรียบและง่ายสาดสายสู่ไม้ดิน
ดอกไม้ในความสิ้นเตรียมจะบาน
ใครกันนะตื่นมาป่าตื่นแล้ว
หยาดน้ำค้างหยาดแก้วแวววูบหวาน
ตะเกียงเทียนกระจ่างถนนมณฑลลาน
จากที่พักสู่สถานลานธรรมทราย
ลานหินโค้งโล่งเตียนเนียนทรายขาว
เสียงระฆังจังหวะยาวราวมุ่งหมาย
มาเถิดเพื่อนสวดมนต์สาธยาย
กระแสเร้นเย็นปรายคลายตัวตน
ควันธูปล้อมแสงเทียนว่ายเวียนแสง
พระพุทธองค์แสดงแสงเหตุผล
ทุกข์เกิดได้ที่ใจทุรายทุรน
กิเลสวน วิบาก กรรมถลำตาม
เกิดตัวตนก่อเกิดคนผู้ทนทุกข์
สวดมนต์แปลปลอบปลุกตาที่สาม
ด้วยตาสติปัญญาพยายาม
ได้พบความรู้แจ้งและเห็นจริง
ความจริงของธรรมชาติฉลาดเร้น
ดูเหมือนเป็นแต่เปลี่ยนแปลงสรรพสิ่ง
ทนอยู่อย่างเดิมไม่ได้คล้ายแอบอิง
มิอาจนิ่งเป็นจริงด้วยสิ่งเดียว
ไร้ตัวตนเที่ยงแท้ถาวรพร้อม
เพียงหล่อหลอมขันธ์ห้าตัณหาเคี่ยว
เกิดรูปนามการผสมเหมือนกลมเกลียว
ว่ายวนในกระแสเชี่ยวอุปาทาน
ยึดมั่นถือมั่นเพราะตัณหาผูก
เราผู้ถูกผูกกายเนื้อด้วยเหยื่อหวาน
ผู้ลุ่มหลงเชือกร้ายของนายพราน
กลืนเบ็ดข้องของมารนานเหลือเกิน
22 สิงหาคม 2545 19:23 น.
แสงแรก ประดับดิน
ช่องว่าง..นางพราย
แสยะยาวราวภูตผีมิรู้หน
นางพรายป่าซุกซนบ่นว่าหิว
แสวงหาอาหารพบมารตะคริว
รบกันเหนือขนคิ้วว่ายเวียนวน
เธอคงว่ายผืนทรายแทนสายน้ำ
เย็นชื่นฉ่ำงามล้ำช้ำฉงน
วันนี้นางพรายทุรายทุรน
ถูกตัดส้นกระทืบดวงหทัย
กาลเวลาข่มขืนนางพรายใบ้
ยกรอยใหม่ให้กาได้อาศัย
รับร่องรอยบีบคั้นจากวันวัย
แหวกว่ายในร่องร้าวก้าวดุดัน
กาลเวลาเหมือนอะไรสักอย่างหนึ่ง
พุ่งตะบึงกัดกินและสร้างสรรค์
ให้ความหลอกความจริงยิ่งนิรันดร์
เลววันนั้นดีวันนี้ทั้งดีเลว
สร้างอันดับให้ความขี้เหร่
วางความว้าเหว่ไว้ปากเหว
วางความงามไว้ที่ไฟเปลว
สำเร็จ-ล้มเหลว ล้วนคู่กัน
กาลเวลาเหมือนเปลวไฟไร้สภาพ
แต่ทอดทาบสรรพสิ่งให้เปลี่ยนผัน
สร้างหัวเราะสร้างสะอื้นสร้างคืนวัน
ให้เราฝันเป็นบางสิ่งจริงคือตาย
กาลเวลาเผาตัวเองอย่างเร่งร้อน
แต่พักผ่อนสงบงามยามแดดสาย
ยิ่งอยู่นานยิ่งรู้ค่าการละลาย
รู้ความหมายร่องในใบหน้าตน
ทุกร่องรอยบนร่างกายหลายหลาก
รอยพบรอยพรากรอยสับสน
คือบันทึกเรื่องราวตราบที่คน
ยังสืบค้นช่องว่างของนางพราย
หน้าส่วนตัว
1580
