14 ธันวาคม 2544 12:43 น.
แสงแรก ประดับดิน
ตอบบทกวีแห่งเธอ
ฤดูหนาวคราวนี้มีของขวัญ
ฤดูกาลผ่านผันฉันแอบหวัง
ฤดูฝันดาลให้กวีมีกำลัง
ฤดูใดไหลหลั่งมาทั้งใจ
เปิดประตูยิ่งรู้ฤดูเช้า
เปิดหน้าต่างแสงเจ้ากระจ่างใส
เปิดความหมายคำกวีล่วงความห่วงใย
เปิดความในคำหอมกล่อมบรรเลง
เมื่อนกน้อยบรรเลงบทเพลงเช้า
โทนคีย์เร้าเช้าช้าเริงร่าเปล่ง
ประกอบแสงทะลุปรุใบไม้ร้องเพลง
ชีวิตมิรีบเร่งในเพลงเธอ
เมื่อเบื้องหน้าคือแสงแสดของแดดเช้า
เบื้องหลังเธอก็มีเงาเย้าเสมอ
ขอได้ไหมให้แสงเยือนเป็นเพื่อนเกลอ
มาเสนอทายทักเหมือนรักกัน
พบกันทุกเช้าชื่นจะตื่นเช้า
พบกันทุกเพลงเร้าเย้าผ่านฝัน
พบกันทุกมุกคำหอมรำพัน
พบกันทุกวลีสั้นสนั่นใจ
เปิดประตูบานเช้าเย้าและยิ้ม
เปิดหน้าต่างโลกอิ่มอ้อนอ่อนใหว
เปิดความรักที่มิรู้ฤดูใด
เปิดคำหอมดอกใบปีใหม่มา
ยังไม่จบแต่มันหวานเกินเหตุ
ขอจบแล้วกันครับ
12 ธันวาคม 2544 01:40 น.
แสงแรก ประดับดิน
ขอเป็นหนึ่งเพื่อนใจปีใหม่นี้
ความรู้สึกส่วนลึกผลึกใจข้า
เหมือนคอยท่าบางอย่างและบางหน้า
พบคนที่รักเราบ้างบางเวลา
แอบค้นหาเงียบเงียบเลียบภวังค์
ปีหนึ่งผ่านบ้านว่างเบาบางจิต
ฉันหมายถึงบ้านชีวิตที่จิตหวัง
เพียงหนึ่งเพื่อนหนึ่งน้ำหนึ่งกำลัง
ใช้ใจเติมข้างหลังหวังจะมี
เขียนบทกวีที่ใจอยากให้เขียน
เหมือนผีเฝ้าวนเวียนสมบัติผี
และสอนชีวิตงามสอนความดี
ยังภูมิใจวิถีอย่างที่เป็น
รอวันเพื่อนเดือนดีและปีหอม
ได้มาย้อมให้ใจหอมรู้และเห็น
บทกวีกล่อมเกลาให้หัวใจเย็น
นกกระเต็นเฝ้าบึงได้เพราะใจยอม
ไม่ใฝ่ชีวิตแบบสิงห์ผยอง
ที่ครอบครองมากมายละลายหลอม
ไม่ใฝ่สวมหน้ากากซากแปลกปลอม
ยอมให้ย้อมแค่ความรักจากหนึ่งใจ
บทกวีมากมายหลายร้อยบท
จะแทนที่หนึ่งรสซึ่งสดใส
รอยยิ้มเธอมาย้อมหอมภายใน
เหมือนเราใกล้คำเพราะดีว่าที่รัก
ฉันมีบทกวีเพราะปลูกเพาะนาน
ดุจบุบผาสวยหวานกาลสลัก
ริมธารใสให้คนล้าแวะมาวัก
ทั้งทายทักผ่อนพักรักสายธาร
บทกวีคือหัวใจของฉัน
จากเมล็ดพันธุ์เหมือนบุบผาเหมือนยาสมาน
เติบโตจากรากไม้ดงแดนกันดาร
ฝากดอกบานสวยหวานในหัวใจเธอ
ขณะเป็นหวัดได้บทกวีบทนี้มา
เป็นเสียสามวันเชียว
ก่อนปีใหม่เป็นหวัดเสียครั้งหนึ่ง
ปีละครั้ง สร้างภูมิต้านทาน
เฮ้อบ่นเพ้อเป็นความรักเชียวเรา
สวัสดีวันเวลา
สมมติกันว่าปีใหม่
จงนำพาข้าไป
หาอะไรที่คล้ายความรัก
หน้าส่วนตัว
730
